Annick Gios: "Zelfs paarden hebben baat bij shiatsu"

Hoe minder jong je wordt, hoe vaker er iets knelt of schuurt, ergens in de carrosserie. Of dieper aan de binnenkant. Neen, niet alles kan simpelweg opgelost worden door de toepassing van technieken die diep achter de Chinese Muur wortelen. Daar is Annick Gios rotsvast van overtuigd sinds ze twee decennia geleden zelf onder handen genomen werd.

Laat ons beginnen bij het begin. Wat is shiatsu?
Annick Gios: “Het is een holistische geneeswijze die zowel in China als in Japan een evolutie ondergaan heeft. Het komt er in essentie op neer dat zowel shi, vinger, als atsu, druk, gehanteerd wordt. Duimen, handpalmen en vingers kunnen gaan van een stevige massage tot een zachte druk. Er zijn best wel veel ‘zijsporen’ van de traditionele shiatsu. Dat zijn zaken die je al doende leert en waar je je voor bijschoolt.”

Hoe ben je bij deze techniek terechtgekomen?
“Ik heb mezelf ooit onder handen laten nemen en dat maakte een zo grote indruk op me, dat ik meteen besloot om zelf een opleiding te volgen. Ik had erg veel last van nek- en rugklachten en al bij de eerste behandeling was ik verkocht. Hoe was het mogelijk om met je handen zulke genezing te brengen? Ik heb vier jaar volwassenenonderwijs gevolgd. De lessen waren in het weekend, maar dat deerde me helemaal niet, ik voelde dat niet aan als een opdracht. Ik was helemaal getriggerd om te leren en te leren en te leren… over het zelf regenererend vermogen van het lichaam.”

Ik begrijp al dat je niet meteen met paarden aan de slag ging. Is de aanpak bij mens, paard, hond… dezelfde? Ik kan me voorstellen dat er behoorlijk wat anatomische kennis bij komt kijken?
“De specifieke klachten van mensen, paarden en honden verschillen wel, maar de energiebanen en hun klachten zijn erg gelijklopend. Tijdens je studie merk je dat. Dus je aanpak gaat niet veel verschillen. Wij voelen op een aantal diagnosepunten en dan weet je hoe en waar je aan de slag moet met je aanpak. De meeste klachten zijn stress- of traumagerelateerd. Die zorgen voor een energieblokkade. Wat wij niet doen is symptoomonderdrukkend werken, we zoeken naar de achterliggende bron van pijn of kwaal. Echt waar, ik leg mijn hand, zonder dat ik al iets gehoord heb van patiënt of baasje, onbewust op de juiste plek.”

Met welke klachten komen mensen, baasjes van honden of paardeneigenaars bij jou aankloppen?
“Mijn eigen paard had last van koliek. Dergelijke klachten kunnen komen via bepaald voedsel, maar ook via stress. Door mijn handen te leggen waar ik vermoedde dat de pijn zat, begon ze op de duur weer rustig te eten. En weer mest te maken. Paarden die je behandelt, laten hun hoofd zakken en gaan geeuwen, dat is zalig om te zien, want dan werkt de aanpak. Vaak gaat het om vage klachten. Baasjes zien dat er iets mis is, maar kunnen daar de vinger niet op leggen. Bij paarden kan dat gaan om nukkigheid, of niet graag bepaalde oefeningen doen. Het laat zich moeilijk opzadelen en doet moeilijk over het hoofdstel. Door deze aanpak worden ‘blokkages’ weggenomen waardoor het dier meer energie voelt stromen. Soms is men al geholpen bij één behandeling, in andere gevallen zijn er meerdere sessies nodig. Heel vaak gaat het er – bij mens én dier – om dat er stressgerelateerde problemen zijn.”

Krijg je dan bepaalde klachten voorgoed opgelost, of zijn er herhalingssessies nodig?
“Dat is telkens anders. Met mensen kun je praten over wat en hoe ze zich voelen. Honden behandel ik hier bij me thuis. Voor paarden ga ik meestal op verplaatsing, zo zijn ze in hun vertrouwde omgeving. Want paarden zijn sublieme meesters in het verbergen van pijn! In sommige gevallen zijn er meerdere sessies nodig. Het gebeurt ook dat er een halfjaarlijkse ‘onderhoudsbeurt’ vandoen is. Maar één ding is zeker, wie onder handen genomen is, laat via taal, geblaf of gehinnik weten dat het beter is. Dat hoor ik meteen vertellen door de baasjes.”

Op weg naar hier zag ik dat verderop in de straat een dierenarts woont. Schiet jij met je aanpak niet onder zijn duiven? 
“Helemaal niet! De dierenarts is er om de acute problemen aan te pakken en om de soms broodnodige medicatie te geven. Dat kunnen wij niet, daar is hij in gespecialiseerd. Onze aanpak is totaal anders, maar ik ben ervan overtuigd dat we perfect complementair zouden kunnen werken. We hebben daar trouwens al over gepraat, ik kijk er naar uit om in de praktijk iets op poten te zetten.”