Vic en Maria brengen kerstsfeer in Winkelomheide

Van zodra Sinterklaas de laatste restjes uit de gulle zak geschud heeft en de steven weer naar het zuiden wendt tot wanneer de Driekoningen opdraven met ster en bedelzak, baadt de tuin van Vic en Maria in het licht en is het een decor waar je al snel ogen tekort komt. En daar genieten ze zelf met volle teugen van. Maar het meest hartverwarmend is voor hen het warme contact dat ze geschapen hebben met de buurt en met de vele bezoekers. Die trekken vaak grote ogen en laten zich de spontane gastvrijheid welgevallen.

Hoe is jullie interesse voor de kerstversieringen er gekomen?
Maria en Vic: “Wij zijn erg dynamische mensen, altijd hard gewerkt. Mijn vader heeft ooit een been verloren, maar hij heeft – uiteraard met een prothese – voor al zijn kinderen nog een huis gezet. Dat was een harde! Toen we het zelf wat rustiger kregen, een tiental jaar geleden, viel het ons op dat de Hollandsebaan, richting kanaal, heel mooi versierd werd maar langs ‘onze’ kant was er niets. Daarom besloten we om toch ook de handen uit de mouwen te steken. We kochten wat spulletjes, waaronder een grote kerstbal, en we deden mee met de pret.”

Waar halen jullie al die spullen?
“Er was toen een wedstrijd georganiseerd door de lokale televisiezender voor de mooiste kerststal. Toen haalden we er wat lichtjes bij. Na de kerstperiode staan die in sommige centra voor een prikje te koop. We zetten ook al een tafeltje aan de voordeur waar we bezoekers een drankje van het huis aanboden. Dat is een eigen leven gaan leiden. Mensen wilden toch wel iets geven en dus besloten we om die centen aan een goed doel te geven. Nu schenken we het opgehaalde geld bijvoorbeeld aan actie MIN, een project voor autistische jongeren en de dopjesactie voor blindengeleidehonden. Vorige keer konden we toch een mooie 4.500 euro uitdelen. En die jonge mensen komen zelf hun geld ophalen, dat is telkens een leuke bijeenkomst.”

Maar al die spullen die ik hier zie, die koop je toch niet allemaal?
“Dat is ook weer een eigen leven gaan leiden. (lacht) Het gebeurt geregeld dat mensen spullen brengen. Zo komt onze grote kerstman van een kapper uit de Geelse Nieuwstraat. Hij vertelde dat zijn bewegende ‘Santa’ een ‘lamme arm’ had. Dan repareren we dat. Heel veel zaken maken we ook zelf. Het aantal lampjes ken ik niet, maar er zijn toch wel ruim 140 stekkers. Die leg ik in vuilbakken om ze droog te houden, de draden stop ik in de grond zodat er niemand zou struikelen.”

Ik hoor van kenners dat er hier elke keer een geweldige sfeer heerst…
(enthousiast) “Echt heel gezellig! Maar geen zatlapperij hoor! Het valt te bezichtigen van 18 uur tot 22 uur. Nachtbrakerij komt er niet van. We schenken een borreltje, een van de buren doet elk jaar wel twintig flessen jenever cadeau. Glühwein maken we zelf, net als verse soep en chocolademelk. En elke tweede dag worden er zelf wafels gebakken voor de bezoekers. Ook voor de kleutertjes van de lokale school. De lokale neringdoeners zorgen voor alle nodige hapjes. Nooit iets te kort! Als de driekoningenzangertjes komen, krijgen ze allemaal een zakje met snoepjes en een wafel. Soms hoor je ze wel eens tegen mekaar fluisteren of ze niet nog een tweede keer zouden gaan zingen.”

Is het elk jaar hopen op een witte kerst?
“Toch wel, dat geeft nog zoveel meer sfeer. Het hoeft geen dik sneeuwtapijt te zijn, zo een fijn poederlaagje is al voldoende! Elk jaar komt er iemand met zijn paarden en een koets. Zowel de paarden als de koets zijn dan verlicht, dat heeft veel bekijks.”

Waar blijf je na Driekoningen met deze massa aan materiaal?
“We beginnen op te bouwen in oktober. Na afloop zijn we dan een paar weken bezig met alles weer op te ruimen. Heel ons huis is ‘onderkelderd’ en daar kunnen we veel kwijt. En ook ons tuinhuis is leeggemaakt om er spullen in op te bergen.”

Vallen jullie na de kerstperiode in het befaamde zwarte gat?
“Ja jong! Zowel letterlijk als figuurlijk. Het is echt wel wennen als alle lichtjes weg zijn en onze tuin weer gewoon onze tuin is. Als we dan ’s avonds thuiskomen, bekijken we elkaar eens, en dan missen we echt wel iets. Maar ja, dat duurt maar eventjes en dan kunnen we al gaan denken aan de voorbereiding van een volgende editie.”