Bijzondere plaatsen

Het Gehucht - Sport op de erelijst van Dessel-Witgoor

Gepubliceerd: 1 juli 2020  |  Door: Suzanne Antonis  |  Onderox editie: 200

DESSEL-WITGOOR –  Al jaren ligt tussen Dessel en haar gehucht Witgoor ‘de Gracht’, als was het een ijzeren gordijn. Motorcrosslegende Joël Smets (51) woont al heel zijn leven in Witgoor. Met zijn palmares van o.a. vijf wereldtitels, zou je  zeggen dat het gehucht zich vereenzelvigd heeft met de sport van hun beroemdste inwoner. Joël: “Als het op supporteren aankwam, bestond de Gracht niet, ik werd door beide kanten aangemoedigd. Maar Witgoor heeft zeker evenveel rond het voetbal geleefd.”

Journaliste Suzanne trekt naar een Kempens gehucht en laat zich gidsen door een bekende inwoner. Want in een kleine gemeenschap ontstaan er soms grootse dingen. Deze maand: Witgoor.

In de 17de eeuw was er voor het eerst spra-ke van Witgoor, geconcentreerd rond de kapel van Onze-Lieve-Vrouw op het Zandvliet. Een plek die vandaag net buiten de beruchte grensscheiding met Dessel-Centrum ligt. Toen al was Kapellekeskermis legendarisch. Met het groeien van het aantal inwoners in Witgoor, kwam in 1910 de vraag of ze niet een eigen kermis mochten inrichten. Die kwam er, op de derde zondag van juli. “En die is er nog altijd”, zegt Joël Smets, die vandaag sportdirecteur is voor de Oostenrijkse motorfabrikant KTM. De kapel is niet meer, in de plaats werd in 1932  in Witgoor een zelfstandige parochie gesticht. “Ik herinner me als kind nog het feestjaar van de vijftigste verjaardag in 1982. Met de mannen van Den Diel hadden we voor de stoet van een boerenkar een boot gemaakt, voorgetrokken door enkele stoere jongens. Zij moesten de vaartketsers voorstellen die vroeger op het kanaal de boten vanaf de oever verder trokken. Dat was typisch voor deze streek. Witgoor is altijd een volk geweest van harde werkers. Hoewel het een relatief kleine gemeenschap was, waren er toch vier aparte wijken. Ik woon op Den Diel, echt de uithoek want daarna beginnen de bossen van Mol-Postel. Aan de vaart had je de mannen van Sas4 en ook de Kromstraat had wat je nu ‘een sterke buurtwerking’ zou noemen. Een vierde gemeenschap was de Hei, niet te verwarren met de wijk Heide in Dessel. Met 11 november als we het feest van Sint-Maarten vierden met een vreugdevuur, kwam de concurrentie tussen de vier wijken echt boven. Dan ging het om de hoogste houtstapel en durfden we bij elkaar de autobanden stelen. Niet zelden werd een dag voor het Sint-Maartenfeest de houtstapel van een andere wijk al in brand gestoken.”

GEEL EN GROEN

Witgoor-Sport, met de kleuren geel en groen, is de voetbalploeg die het gehucht vele decennia in de ban hield. “Iedereen was hier begaan met de spelers,” stelt Smets, “we kenden ze bijna allemaal bij naam want het waren mannen van bij ons. Zelf speelde ik bij de jeugdploegen, gewoonlijk op zondagvoormiddag. En dan rap thuis een boterham eten zodat we op tijd waren voor de match van de eerste ploeg. Legendarisch was de slotwedstrijd van het seizoen 1980-1981. Patro-Eisden was de tegenstrever en we hadden allebei veel te verliezen, namelijk de promotie naar tweede nationale. Bovendien was er aan het licht gekomen dat Patro-Eis- den had geprobeerd onze keeper om te kopen maar die ging daar niet op in. Hij stopte zelfs een penalty en Witgoor Sport werd kampioen. Iedereen ging uit de bol. Het was een uitbarsting van fierheid, blijdschap en een intens gevoel van samenhorigheid. Ik durf nog altijd te stellen dat de prestatie van Witgoor Sport toen mogelijk was door de ruggensteun van een hele gemeenschap. De twaalfde man, zeg maar.”

IEDEREEN KENT IEDEREEN

Vandaag speelt Witgoor Sport enkele divisies lager, de spanning is er wat weggeëbd. Het voetbalterrein in het centrum is intussen verkaveld en men speelt voortaan op nieuwe terreinen aan de rand van het gehucht. “Spijtig,” zegt Joël, “de sfeer is niet meer zoals toen.” Hetzelfde gebeurde met de Chirolokalen, die nog werden gebouwd met materiaal van Expo 58. Ook zij weken uit naar een meer onzichtbare plek. “Met die twee iconen is toch een stuk van de nostalgie verdwenen. Maar de Chiro blijft wel een organisatie die het hele gehucht kan verbinden. Zelf ben ik er geen lid van geweest, ik was toen al volop bezig met BMX en later motorsport. Ik ga wel elk jaar met veel plezier helpen op hun mos- selfeest. En met Witgoor Kermis ben ik uiteraard ook van de partij. Je bent niet van Witgoor als je de derde zondag van juli elders zit.”

MOET ER NOG ZAND ZIJN

Met het graven van de Kempense kanalen kwam in de tweede helft van de 19de eeuw kostbaar witzand naar boven. Een grondstof die van de hoogste kwaliteit bleek te zijn en al snel ontstond er in de regio een industrie rond zandwinning waarbij enorme waterplassen ontstaan. “We moeten er niet flauw over doen, er is hier al veel zand in water veranderd. Anderzijds brengt dat ook veel toerisme naar hier. De Sas4-Toren aan het kruispunt van de kanalen is een baken voor de vele fietsers die hier passeren. Ik denk wel dat de zandwinning op Witgoors grondgebied haar eindpunt heeft bereikt. Zeer zeker valt er onder de huizen en de kerk nog hopen witzand te delven maar ik kan moeilijk geloven dat ons gehucht met haar hechte gemeenschap hier ooit voor opgeofferd zal worden.”

Meer lezen van Suzanne Antonis
Meer lezen over
het gehuchtsport

Meer Bijzondere plaatsen

Wil je op de hoogte blijven?

Abonneer je op onze nieuwsbrief en ontvang elke maand een overzicht met de belangrijkste nieuwsberichten.