Geel herdenkt bloedige veldslag van WO II

Blinddoek een middelmatige dartsspeler, laat hem een pijltje mikken richting wereldkaart en de kans is bijzonder groot dat hij ergens in een of ander oorlogsgebied prikt. Het blijft ons de laatste decennia voorlopig, gelukkig maar, bespaard. Maar ook onze Stille Kempen kreeg ooit zijn deel van kanongebulder, suizende mortiergranaten en gevechten op leven en dood. Zelfs met de bajonetten op de geweren. Het epicentrum van het krijgsgeweld lag in Geel Ten Aard, daar waar de bloemmolens stonden en staan. Gil Geerings beschikt over een indrukwekkende kennis en formidabel documentatiemateriaal over deze slag.

Hoe is deze interesse bij jou ontstaan? Ben jij historicus van opleiding? Is het ergens familiaal verankerd? Of is het gewoon pure belangstelling?
Gil Geerings: “Ik ben absoluut geen historicus, integendeel, ik ben een bankbediende. (glimlacht) Ik zal je eerlijk vertellen dat ik in het verleden zelfs geen belangstelling had voor geschiedenis. Straffer nog, in mijn laatste jaar van de humaniora had ik één buis: jawel, voor geschiedenis. Maar ik ben altijd wel iemand geweest die iets moest kunnen doen wat anderen niet deden. Dus ging ik op pad met een metaaldetector. Hier wat munten, ergens een kogelhuls… en dat boeide wel. Op die manier kwam ik in contact met Kris Van Kerckhoven. Hij werd mijn mentor en wakkerde mijn belangstelling aan. En eenmaal je begint te speuren in de geschiedenis vind je zoveel aanspreekpunten, leg je zoveel nieuwe contacten… Ik heb er ook mijn boek Septemberhelden op gebaseerd. Het blijft leuk om al die puzzelstukjes altijd weer in mekaar te laten passen. Ik ben ook één van de actieve leden van VVG (Verbroedering voor Vaderlandslievende Groeperingen, nvdr.). In die functie verzorg ik ook geregeld gidsbeurten.”

Voor de vredesduiven onder ons, waar ging de slag om Ten Aard eigenlijk over?
We spreken hier echt wel over de grootste en bloedigste veldslag tijdens de bevrijding van ons land. Na de landing namen de Engelsen stelling aan Het Albertkanaal. Van daar rukten ze op naar het centrum van Geel, waar er al zwaar gevochten werd. Dan werden er stellingen ingenomen aan het kanaal Herentals-Bocholt in Ten Aard. De Engelse soldaten waren toen vervangen door Schotten. Zij probeerden met overzetboten het kanaal over te steken, maar bij elke poging gingen de Duitsers in de tegenaanval en de strijd golfde over en weer en was zeer bitter. De Bloemmolens waren voor alle partijen een mooi uitkijkpunt, dus die werden voortdurend gebombardeerd. Ook de schepen op het kanaal deelden in de brokken. Uiteindelijk trokken de Duitsers zich terug omdat ze vreesden omsingeld te worden.”

Ik hoor nu al dat je op ongelooflijk veel verhalen stuit. Die best wel – meer dan – gruwelijk zijn. Slaap je na het aanhoren nog wel altijd goed?
“Och, je leert relativeren! Door die vele contacten ontvang ik heel veel persoonlijke brieven en heel veel getuigenissen. Zo heb ik een brief van een soldaat die door zijn maat naar de hulppost gedragen werd. Even later werd die maat gedood. Zo zijn er notities van een man die de lichamen van zijn gedode maten in de tanks moest gaan identificeren. En het dagboek van een soldaat die vanaf D-Day met de Sherman tanks vanuit Normandië naar Geel opgerukt was. Hij vond de Slag om Geel veel erger dan Normandië… Maar soms is er ook humor. Zoals de Engelse soldaat die beide benen verloor toen zijn tank doorboord werd met een pantzerfaust. Hij vroeg of er misschien iemand zijn laarzen teruggevonden had, want die waren best duur geweest. Maar meestal overheerst het drama uiteraard. Zoals dat aan het Paviljoen op Ten Aard: daar vloog een mortiergranaat pal door het raam naar binnen en trof de aalmoezenier pal in de borst. De aalmoezenier, de vertrouwensman voor die soldaten.” 

Je speurt soms jaren naar net die foto, zelfs net die film. Is er nog ruimte voor ander hobby’s? En zit er nog iets nieuws in de pipeline?
“Ik steek echt veel ongelooflijk veel tijd in mijn speurwerk, dus blijft er enkel nog tennis over. En toekomstgericht zit ik wel met een verhaal dat ik geweldig vind. Dat heeft te maken met de crash van een glider (zweefvliegtuig, nvdr.) dat neerstortte in het Prinsenpark. Eén van de piloten is een Amerikaan van 99, maar hij ziet er 70 uit. Maar hij wil er (nog) niet veel over vertellen. Als parachutist droegen ze ook een codeermachine bij zich. Die heeft hij ergens in een gracht verstopt, ik denk dat ik ongeveer weet waar, maar mogelijk is het toestel bij het ruimen ooit als oud ijzer aan de kant gegooid.”

MEER INFO 
www.geel.be/bevrijdingsfeesten