Een einde in mineur voor de Ezaartse fanfare

Welke Kempenaar kent dat gevoel niet? Een frisse ochtend en net na de haan klinken bugels, bombardons en bonkt de groskès. Met het vaandel apetrots op kop marcheren de notenbalken, strak in het pak, de wangen bol en de ogen vol concentratie, door de dorpse straten. Ergens was er een feest! Bij harmonie St.-Willebrordus werd het nog mooier want in de jaren ’60 kwamen drumbandmeisjes de rangen vervoegen. Nog later gevolgd door majoretten. Witte laarsjes en volop kuiten, knieën en billen tot aan de rand van hun minirokje. Niemand minder dan Micha Marah trommelde de majoretten op voor haar plaatje Tamboerke waarmee ze meedeed aan de legendarische wedstrijd Canzonissima om een stekje voor het Songfestival te bemachtigen. Maar de bron aan mooie benen en bekwame muzikanten droogde op en de fanfare stopt. Het wordt geen ad infinitum. Of misschien toch ooit wel?

Helemaal niet sadistisch bedoeld, maar het moet pijn doen om een bloeiende vereniging die driekwart eeuw bestaat af te schrijven. Jullie hebben er echt wel hard voor gevochten?
Danny Verhoeven: “We zijn heus niet over één nacht ijs gegaan. Zowat 25 jaar geleden fusioneerden we met harmonie St.-Cecilia van Mol-centrum om van twee relatief kleine groepen één grotere te maken. Maar de verhuis richting repetities volgde niet. In 2008 vatten we het plan op om een jeugdorkest op te richten. We gaven gratis en vrijblijvend muzieklessen aan de Ezaartse jeugd, maar het resultaat was pover. De weinigen die muzieklessen volgden, verkasten dan weer naar andere gezelschappen.”

Zelfs de fameuze Pannenkoekenkermis werd weer van stal gehaald?
Danny: “We zagen dat als een mogelijkheid tot ledenwerving, dus we organiseerden kinderanimatie, workshops muziekinstrumenten maken, voorstellen van de instrumenten door de leden… Het bracht volk aan de toog maar geen nieuwe leden op. Nadat dr. Arrazola erevoorzitter werd, volgde ook een gestage leegloop bij het bestuur. Een nieuwe voorzitter en bestuursleden vonden we niet. We vonden in de persoon van Lieselotte Baeke wel een gedreven en bekwame dirigente, zij liet een nieuwe wind waaien.”

Maar het pechverhaal is nog niet uitverteld?
Greet Martin: “In 2015 verloren we door een banale ruzie met de toenmalige uitbater ons vaste repetitielokaal, ‘de zaal van Anna Mettes’. We weken uit naar de gemeenteschool maar de verhuis van de instrumenten was een opgave voor de muzikanten, die nu telkens met hun instrumenten moesten zeulen. Maar het houdt nu op, nog één jaarvergadering en alles staat klaar om in de archieven van Heemkunde terecht te komen.”

Wat gebeurt er in dit geval met de instrumenten?
Greet: “Een deel van het zwaar slagwerk en een aantal pupiters zijn al verkocht aan bevriende maatschappijen. Nogal wat instrumenten zijn persoonlijk bezit van de muzikanten en er is ook de mogelijkheid om het gebruikte instrument te kopen.”

En dan te bedenken dat het hier ooit zulke vrolijke, levendige bende was?
(Ondertussen is ook oudgediende René Van Hoof (72) er bijgekomen) René Van Hoof: “Jongen toch! In 1963 werd er gestart met drumbandmeisjes, later gevolgd door majoretten. Micha Marah met haar nummer Tamboereke… Canzonissima… We hebben ooit op een voormiddag in Duitsland gespeeld en in de namiddag in Antwerpen. We mochten de Sportbiënale in Brussel openen. Drie tot vier bussen was geen aardigheid, voor Rosenmontag in Aken stonden er zelfs zeven bussen paraat. Prachtige tijden!”

Ezaart heeft zulk een rijk verenigingsleven en een bruisende Feestcommissie, is er geen doorstart mogelijk?
Danny: “We proberen echt al meer dan tien jaar met al onze mogelijkheden een doorstart te maken. Het lukte niet! Maar als er iemand zich geroepen voelt om de kar te trekken…”