Wim Martens: Kiest voor een avontuurlijk leven in de Zwitserse bergen

Blij dat je even tijd kan maken voor een babbel, Wim, want zeggen dat je een bezige bij bent, is een understatement.
Wim Martens: (glimlacht) “Stilzitten is inderdaad niet aan mij besteed. Ik heb altijd een actief leven geleid en zoveel mogelijk dromen nagejaagd. En het betekent niet, nu er wat meer jaren op de teller staan, dat ik wil afbouwen, integendeel!”

Toch koos je in eerste instantie voor een eerder ‘veilig’ beroep?
“Van opleiding ben ik leraar lager onderwijs. En ik heb ook effectief tien jaar lesgegeven in de lagere school van Schorvoort in Turnhout. Maar dat betekende ook dat ik heel wat vakantie had. De ideale gelegenheid dus om mijn reislust en voorliefde voor wat apartere sporten te ontplooien. Als jonge snaak volgde ik heel wat opleidingen tot gids in het raften, canyoning, wandelgids, kliminstructeur, ski/snowboard en parapente. Ik startte een buitensportzaak en was actief voor scholen, bedrijven en andere groepen in de Ardennen. In de zomers van ’96, ’97 en ’98 werkte ik in Frankrijk als sportgids, in de zomer van 1999 trok ik naar Zwitserland. Ik was dus altijd weg zo gauw ik vakantie had. Na een tijd werd ik zo door dat outdoor leven gebeten dat ik halftijds ging lesgeven. Ook in de kortere vakanties zocht ik het avontuur op, op de skilatten. Na drie jaar zware opleidingen en trainingen haalde ik ook het staatsdiploma van ski- en snowboardleraar en -gids in Zwitserland. Ik was de eerste Belg met dat diploma.”

Werd het dan niet steeds moeilijker om terug naar België af te zakken, na zo’n avontuurlijke tripjes?
“Ik moet toegeven dat ik inderdaad wat genoeg had van België. Het was me wat te druk, te saai en te plat. Het traditionele verhaal van huisje, tuintje, vrouw en kinderen zag ik niet echt zitten. Door zoveel te reizen bouwde ik een heel netwerk op en dat leidde me in 2000 naar iemand met een raftingbedrijf in Zwitserland die zijn zaak wilde stopzetten en zijn materiaal van de hand deed. Ik was helemaal verkocht, begon wat te brainstormen en besliste uiteindelijk in 2005 om een jaar loopbaanonderbreking aan te vragen en de sprong te wagen. Ik richtte naast mijn Belgisch bedrijf ook een Zwitserse zaak op en werkte samen met verschillende hotels als outdoor gids. Mijn ouders waren niet zo blij met die beslissing. Mijn moeder heeft ook altijd in het onderwijs gestaan. Zij snapte niet dat ik die zekerheid en ‘dat goei pensioen’ wilde opgeven. Ze hebben me dikwijls gevraagd of ik zot geworden was. Maar ondertussen zijn we meer dan twintig jaar verder en heb ik mijn beslissing geen seconde beklaagd.”

Je bent ondertussen ook een vrouw en twee kinderen verder, dus je vond meer dan alleen een uitdagende job.
“Dat klopt, en ook dat beklaag ik me niet. Ik ontmoette Nadine hier in Zwitserland in 2007, al is ze opgegroeid in het noorden van Duitsland. We bleken al snel op verschillende vlakken een match. In de liefde, natuurlijk! Maar ook professioneel vulden we elkaar aan. Zij was hotelmanager en kok en samen met mijn kennis van outdoor activiteiten en gidsen vormden we het ideale duo om een hotel te starten met aanbod van diverse sporten. We zochten én vonden een hotel in Klosters, een prachtig dal in de buurt van het bekende Davos. Als buitenlanders is het niet vanzelfsprekend om zo’n pand vast te krijgen, dus het heeft wel wat voeten in de aarde gehad, maar het is ons gelukt. Na twee jaar ‘pachten’, konden we het hotel kopen in 2012. Het was een vruchtbaar jaar, want ook onze zoon Noah werd toen geboren.”

Jullie runnen nu ‘Adventure Hostel Klosters’, met de nadruk op avontuur?
“Ons hostel is uniek in de regio. Het gaat om een oud ‘gasthuis’ dat we helemaal hebben opgefrist maar vooral ook basic hebben gehouden. Nadine is heel creatief. Bij ons dus geen grote luxe maar de basisvoorzieningen in een goede prijscategorie. Het is hier een behoorlijk dure regio maar ons aanbod maakt dat ook gezinnen, groepen en internationale gasten deze kant kunnen uitkomen. Zwitserland is eigenlijk nog een beetje een geheime tip wat vakanties betreft. Toeristen mijden het land omdat ze nog altijd denken dat het hier duur is. En natuurlijk is het ook wat lastiger dat er geen euro gebruikt wordt. Maar de laatste jaren zijn de prijzen best wel gelijkgesteld. Een brood kost hier nog altijd nagenoeg hetzelfde dan tien jaar geleden. Maar dat hardnekkig misverstand zorgt er dus voor dat de skipistes en wandelpaden hier niet overladen zijn en dat er nog genoeg ruimte is voor iedereen. En wat dat avontuur betreft, dat is er inderdaad het hele jaar door. Ik ben zowel in de winter als in de zomer op pad met de gasten: raften, kajakken, canyoning, mountainbiken, bergtochten, via ferrata, paragliden,… En zo gauw de eerste vlokken vallen binden we de ski’s of snowboards aan. De markt van avonturenvakanties is de laatste tijd snel gegroeid, de interesse blijft. Ik ben heel blij met Nadine, we vormen een goed team. Zij runt het hotel terwijl ik continu de hort op ben.”

Blijft er dan nog tijd over voor het gezin?
“Na Noah kwam ook nog onze dochter Mayra in 2015, we zijn dus met zijn vieren. Alleszins is het hier in Klosters de hemel op aarde voor kinderen. We wonen in een kleine gemeenschap van zo’n 2.400 vaste bewoners. Het is hier de gewoonte dat kinderen al snel zelfstandig naar school gaan. Met de flexibele lesroosters, ook al in de lagere school, en de middagpauzes van anderhalf uur, zie je de hele dag kinderen over straat lopen. Dat kan hier nog gewoon op een veilige manier. Kinderopvang is afschuwelijk duur in Zwitserland. Daarom blijft, vooral in de bergdorpen dan, ook vaak één van de ouders nog thuis. Bij ons is dat, omwille van het hotel, een vanzelfsprekendheid. Het heeft immers geen zin om alleen maar te gaan werken om de kinderopvang te betalen. Dat betekent dat hier nog een authentieke levensstijl heerst die ook beschermd wordt door een bouwstop en een strikte reglementering van tweede verblijven. Toen de kinderen nog niet schoolplichtig waren, trokken we er in de tussenseizoenen, de herfst en de lente, altijd enkele weken tot zelfs maanden opuit. We konden zo aardig wat stukken van de wereld zien. Nu ze wel naar school moeten, zijn we uiteraard wat beperkter maar ze blijven twee weken herfst- en voorjaarsvakantie hebben. En dan zijn we weg. In het schooljaar 2023-2024 hebben we de grenzen letterlijk even afgetast met een wereldreis. Het was een droom van ons om naar Canada en Nieuw-Zeeland te gaan. Dat zijn hotspots voor rafting en na zoveel jaren in de sector werkzaam te zijn, hadden we heel wat contacten opgebouwd. Plus, ik werd in 2023 vijftig jaar en vond dat het ideale moment om een droom te vervullen. Dankzij mijn diploma van leerkracht was het probleem van onderwijs voor de kinderen snel opgelost: ik liet mijn diploma omzetten zodat het geldig is in Zwitserland en zorgde voor thuisonderwijs. Dat gaf ons heel wat vrijheid voor de plannen.”

Canada en Nieuw-Zeeland klinken nu niet meteen als ‘wereldreis’, toch?
“Bij de voorbereidingen van de reis botste ik op een aanbod van Star Alliance, een samenwerking tussen verschillende vliegmaatschappijen. Op een aparte website promootten ze een ‘Around the world’ ticket. En dat paste perfect in onze plannen. We zijn dus inderdaad in Canada en Nieuw-Zeeland geweest, maar hebben ook IJsland, de Verenigde Staten, Frans-Polynesië, Tahiti, Indonesië en Singapore afgevinkt op ons lijstje. Wat het helemaal mooi maakte, was dat we ook konden zeilen. Dat is een andere passie van ons. We hebben prachtige dingen gezien en gedaan op onze reis. Het was een zalige tijd met ons vieren en een hele belevenis, zeker voor de kinderen. Maar tegelijkertijd hebben we ook alle vier beseft dat we toch op één van de mooiste plekken op aarde wonen. We hebben heel vaak tegen elkaar gezegd dat we ons toch gelukkig mogen prijzen met ons stekje in de Zwitserse Alpen.”

Wat uiteindelijk noch voor jou, noch voor Nadine de plek is waar je opgroeide. Geen heimwee naar de Kempense grond dan?
“Neen, zeker niet. Ik hoef niet meer terug naar België. En ook voor Nadine is het een uitgemaakte zaak, zij wil niet terug naar Duitsland. We gaan eerlijk gezegd niet zo vaak naar België of Duitsland. De weinige vakantietijd die we hebben, spenderen we liever met ons gezinnetje aan vakanties naar plekken die ons wel de moeite lijken. De natuur, de rust en het avontuur spreken ons meer aan. Onze ouders komen gewoon naar hier als we elkaar willen zien, dat is net zo handig. Onze kinderen zijn ook avontuurlijk aangelegd. Ze zijn allebei goede skiërs, bergmarmotten en waterratten, ze voelen zich kiplekker op een boot en ook paragliden schrikt hen niet af. Eén keer hebben we eens toegegeven aan een gril, toen ze per se naar zo’n groot all-in waterpark-resort op vakantie wilden. Viel dat even tegen. De rush voor de ligstoelen, de arrogantie en enorme verspilling aan de buffetten, de drukte,… Nee, nooit meer!”

Voel je nu, na de kaap van vijftig gepasseerd te zijn, niet de drang om het wat rustiger aan te doen?
“Age is just a number! Nadine is wat jonger dan ik en we hebben nog jonge kinderen. Dat zorgt ervoor dat ik ook nog jong van geest blijf. Maar ook fysiek kan ik nog goed mee, al zeg ik het zelf. De schouders zijn zwakke punten voor het raften, maar skiën en snowboarden gaan nog prima. Als je de juiste technieken beheerst, kan je heel lang op de latten staan. Ik moet wel zeggen, vroeger zei ik altijd: ‘Ik ga werken tot mijn vijftigste en daarna alleen nog maar reizen’. Dat heb ik ondertussen toch maar wat bijgesteld naar 55! (lacht) Zo lang ik doe wat ik graag doe en mijn gezin rond mij heb, is alles goed. We zullen wel zien wat de toekomst ons brengt. De wereld ligt aan onze voeten, he.”

MEER INFO
www.adventurehostel.ch
www.wasserchraft.ch
www.klostersfreeride.ch