Piet den Boer: 'Mensen helpen is het mooiste wat er is'

Hoe ben je in de Kempen terechtgekomen?
Piet den Boer: “Na mijn avontuur in Frankrijk (Piet voetbalde er bij Bordeaux en Caen, nvdr.) heb ik besloten om mijn sportieve carrière af te bouwen en over te schakelen naar een maatschappelijke carrière. Ik kreeg via Achilles Jansen de mogelijkheid om aan de slag te gaan bij IJsboerke. Het was een leerrijke periode waar ik nog altijd met veel vreugde op terugkijk. Vandaag de dag heb ik nog steeds goede contacten met commercieel directeur Jef Segers. IJsboerke helpt me nog regelmatig bij kleine dingen die ik organiseer voor het goede doel.”

Mensen steunen en helpen zit in je bloed?
“Je kan dingen nooit alleen. Door de evenementen te organiseren, kon ik mijn steentje bijdragen op weg naar een betere wereld. Toen ik Marieke Vervoort leerde kennen was het duidelijk dat ik verschillende mensen enthousiast wilde maken over nieuwe ideeën.”

Je haalde de Special Olympics naar Mechelen?
“Het was mijn droom om het hele gebeuren in Mechelen te krijgen, maar de voorbereidingen waren ontzettend zwaar. Als je drie weken voor de start van het evenement nog niet weet of alles wel kan doorgaan, is dat best spannend. Na de Spelen belandde ik een week of zes in een burnout. Er moest veel voor wijken, maar het was een goede leerschool die me terug met de voeten op de grond heeft gezet. Gelukkig heb ik enorm veel hulp gekregen van verschillende mensen.”

Je tilde ook het G-voetbal naar een hoger niveau?
“Toen ik terugkwam uit Frankrijk, kreeg ik de vraag om ambassadeur te worden van de G-sport. Het is fantastisch om iedereen te motiveren. Bij G-sport draait alles om de beleving en groepsmentaliteit. Het is bewonderenswaardig om te zien hoe de sporters met elkaar in contact staan. Of ze nu als eerste of derde eindigen, het blijft altijd even leuk.”

Jij bent zelf ook een ware voetbal-legende. Hoe is dat begonnen?
“In 1982 begon ik Europees te voetballen bij KV Mechelen, waar we in drie jaar tijd voetbalgeschiedenis hebben geschreven. We wonnen een landskampioenschap en een Europese beker met de supercup. Tot nu toe is er nog altijd geen Belgische club meer geweest die de finale van de Europacup gewonnen heeft. Ik heb het geluk gehad dat ik de bal er mocht inkoppen, maar dat was wel de verdienste van de club. We hadden een geweldig elftal. Het is een droom van veel jongens om voetballer te worden, maar er zijn er jammer genoeg maar enkelen die in de topsport belanden.”

Je stond toen zelf in de spits?
“Ik was geen grote voetballer, maar had wel een grote inzet en een neus voor de goal. Het is een jongensdroom om als ambtenaar in het voetbal terecht te komen, maar veel mensen hebben een foutief beeld van het succes. Topsport is hard werken. Er komt veel stress bij kijken en je moet er wat geluk mee hebben.”

Tegenwoordig starten jongeren almaar vroeger met voetballen…
“Klopt, ik kwam gelukkig pas rond mijn twintigste in aanraking met voetbal, maar door de jongere leeftijd waarop onze jeugd begint te voetballen, neemt de druk van buitenaf toe. Daarnaast wordt het toekomstbeeld niet altijd duidelijk geschetst. Het is niet evident om een jongensdroom te verwezenlijken die vaker niet dan wel uitkomt.”

Ouders spelen een belangrijke rol?
“Het is vooral belangrijk dat ouders sport als een uitlaatklep voor hun kinderen zien en blijven relativeren. Er is niets mooier dan als jonge gast achter de bal aanhollen. Plezier uit de sport halen is minstens zo belangrijk. Tegenwoordig zien we reportages op tv over de donkere kant van topsport, daar is nog veel verbetering mogelijk.”

Is het voetbal nog interessant om naar te kijken?
“De belangen zijn groot geworden waardoor de scheidsrechter het vaak zwaar te verduren krijgt. Er zou een oplossing moeten komen voor het gedrag op het veld. Het is jammer vast te stellen hoe spelers of trainers tekeer gaan tegen de scheidsrechter. Het blijven tenslotte ook maar mensen die fouten maken, maar dat wordt niet geapprecieerd. Het is belangrijk dat onze jeugd een voorbeeldfunctie te zien krijgt, zodat voetbal een leuke uitlaatklep blijft voor iedereen. Voetballers blijven mensen en zijn geen machines. Dat ook de menselijkheid wel eens durft verdwijnen, is jammer.”

Heb je enig idee wat de oorzaak daarvan is?
“Vroeger was er enkel in het weekend voetbal, vandaag is het aanbod een pak uitgebreider en kunnen we dagelijks voetbal kijken, waardoor de gewenning aan het niveau steeds groter wordt. Vooral ouders hebben een belangrijke taak om hun kinderen met twee voeten op de grond te houden. Dromen mag, maar de omgang met emoties en teleurstellingen is ook belangrijk.”

Hoe was de begeleiding van jouw moeder en vader?
“We hebben altijd simpel geleefd en ik heb van hen de kans gekregen om te mogen verhuizen naar België. Mijn vader en moeder waren mijn grootste fans en brachten me bij regenweer altijd naar de training. Ik begon op een laag niveau en kwam pas in mijn tweede jaar op een hoger niveau terecht. Op een bepaald moment had ik het geluk van op het juiste moment te scoren. Toen mijn vader op zijn sterfbed de anekdote van het doelpunt tegen Ajax begon te omschrijven, kreeg ik kippenvel.”

Is er een verschil in het voetbal met Belgen en Nederlanders?
“Als voetballer heb ik gemerkt dat de combinatie tussen Nederlanders en Belgen wel kan werken. Tegenwoordig worden we graag gepamperd, maar er is niets mis mee om te zeggen waar het echt op staat. We leven in een tijd waar iedereen steeds meer voor zichzelf leeft, maar het is belangrijk om ook als team te fungeren.”

Zijn je kinderen ook bezig met voetbal?
“Nee, mijn oudste zoon, Wesley, verzorgt de communicatie voor de stad Gent en Glenn, de jongste, is een kinesist met veel ambitie in Schoten en Geel. Ik heb nooit de drang gehad om voetbal op te dringen aan mijn kinderen. In de jeugdjaren heb ik Glenn wel een paar jaar getraind, maar omdat ik erbij stond, werd hij regelmatig uitgescholden, waarna ik er dan mee gestopt ben. Die nuchterheid heb ik van mijn ouders geleerd.”

Na het voetbal heb je een carrièreswitch gemaakt?
“Ik werd benaderd door iemand uit de bankenwereld en ging aan de slag als private banker bij ABN AMRO. Achteraf bekeken ben ik blij dat ik die kans gegrepen heb, omdat het mij een bredere visie gegeven heeft.”

Je bent ook auteur van verschillende boeken…
“Inderdaad, negen jaar geleden schreef ik al een boek over sporten met een beperking. De opbrengst ging naar G-Sport Antwerpen. Toen ik later dokter Luc Colemont tegenkwam, was het duidelijk dat ik nog een boek wilde schrijven. Ik heb een groot respect voor dokters en verplegers, omdat de levensbelangrijke beslissingen die ze maken, vaak onderschat worden. Daaruit is ‘Helden met darmkanker ontstaan’, een boek waar we bekende en onbekende verhalen over darmkanker neerschreven en gingen kijken hoe je het kan overleven.”

Je kreeg er zelf ook mee te maken?
(Knikt) “Toen ik met darmkanker in aanraking kwam, heb ik beseft dat een mens heel kwetsbaar kan zijn. Verschillende mensen hadden me eerder al gezegd om me op darmkanker te laten testen en ik had meteen prijs. Het waren de vier slechtste dagen uit mijn leven. Ik had geen uitzaaiingen en er werd 20 cm darm verwijderd. Doordat ik het boek geschreven heb, wist ik meteen in welke fase ik zat, maar ik ben blij dat ik door het oog van de naald ben gekropen. Ik ben mijn omgeving enorm dankbaar voor alle steun. En ook de zorgsector. Die is en blijft enorm belangrijk. Als je ziet wat voor werk die mensen elke dag opnieuw verzetten, verdient dat een grote pluim. Het is één van de meest onderschatte beroepen, eentje dat de nodige aandacht verdient.”