Wheels for Tibe: Kempense motorclubs bundelen krachten voor Oevelse kleuter

Het is niet de eerste keer dat de Nijlense motorclub POAC verbroedert met de leden van het Herenthoutse Silver Dragon Independent (SDI). “Hans Van Meeuwen en ik maakten vroeger deel uit van een officiële motorclub. Een MC, zoals dat heet”, vertelt SDI-oprichter Johan Melis. “Vandaag beschouwen we onszelf eerder als een vriendenclub, geen echte motorclub.”

Wat drijft jullie om over het muurtje te kijken en samen te werken met de leden van POAC?
Johan Melis: “We hebben een gemeenschappelijke missie: het financieel steunen van goede doelen. Bovendien heeft het altijd al goed geklikt tussen onze beide clubs, dus waarom ook niet?” Hans Van Meeuwen: “POAC en Silver Dragon Independent hebben ook al samengewerkt ten voordele van Robby, een mindervalide man uit Meerhout die op latere leeftijd te horen kreeg dat hij kanker had. Zijn wens was om nog een laatste keer met een motor te mogen meerijden. Dat hebben we toen voor hem geregeld.” Ivan Goormans (POAC): “Er gebeuren al zoveel kwalijke dingen in de maatschappij. Wij willen daar verandering in brengen en zijn bereid om belangeloos anderen te helpen. POAC richt zich daarbij vooral op kinderen, die vaak wel wat beter verdienen dan de wereld waarin ze vandaag moeten opgroeien.”

Wat opvalt is dat motorclubs wel vaker in de bres springen voor minderbedeelden of afvalligen in onze maatschappij, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Ivan: “Dat klopt. Wij, motards, houden van toeren. Als wij moeten kiezen tussen 20 km rijden om iemand gelukkig te maken of 100 km om alleen onszelf te plezieren, dan is onze keuze snel gemaakt. Doe dan toch maar die 20 km.”

Je zou zo’n uitgesproken vorm van altruïsme niet meteen associëren met motorclubs.
Hans: “Ik besef dat motards meestal een ander beeld oproepen. Mensen die ons in groep zien aankomen reageren meestal angstig. Een poos geleden reden we naar de Ardennen, toen we een frituur met een bomvol terras passeerden. Nog voor we het terras bereikten was iedereen al verdwenen. Waar die plots allemaal naartoe waren met hun frieten, God mag het weten.” Ivan: “Dat klinkt herkenbaar. Vorig jaar reed onze groep naar Koksijde. Onderweg kregen we dorst en hielden we halt aan een café waar nog licht brandde. Toen we aan de deur stonden was de zaak ineens gesloten. Omdat we allemaal stoere lederen vestjes droegen, wellicht. Soms zijn reacties van mensen op het geestige af, vaak ook niet. Wat velen niet schijnen te weten, is dat wij ook maar mensen zijn.” Hans: “Een lederen vest, een andere haarsnit en een tatoeage hier of daar: die dingen zorgen er dikwijls voor dat mensen ons argwanend aankijken. Dat is nergens voor nodig.”

Actief bijdragen aan goede doelen, helpt dat om die foute perceptie bij te sturen?
Johan: “Dat zou kunnen, maar daar doen we het niet voor. Die benefietacties doen we louter omdat we zijn wie we zijn. Ongeveer zeventig procent van de ritten waaraan wij deelnemen of die we zelf organiseren maken deel uit van benefietacties. Kijk maar eens op Facebook: als motorclubs een rondrit organiseren, dan is dat bijna altijd om iemand te steunen of te plezieren.”

‘Wheels for Tibe’, jullie laatste gezamenlijke actie, dateert van eind april. Wat was daar de inzet?
Hans: “Tibe heeft nood heeft aan een bijzondere ‘driewieler’. Zo’n ding kost handenvol geld. Elke steun voor zijn mama Katrien was en blijft meer dan welkom.”

Katrien, leg eens uit hoe ‘Wheels for Tibe’ tot stand is gekomen?
Katrien Mens: “Ik heb tijdens een inzamelactie in Wallonië een lid van PAOC leren kennen. Het was zij die met een concreet voorstel op de proppen is gekomen. Ik heb dat aanbod in dank aanvaard. Daar was ook mijn zoon zelf enorm blij mee. Hij heeft er wekenlang naar uitgekeken. Tibe lijdt al sinds zijn geboorte aan de ziekte van Ullrich, een zeldzame aandoening waarbij de spieren te weinig eiwitten aanmaken en gaandeweg afsterven. Tibe is nu nog mobiel, zij het beperkt. Hij vermijdt het gebruik van zijn rolstoel, maar langere afstanden maken dat moeilijk. Een aangepaste fiets op drie wielen zou Tibe kunnen helpen om zijn kracht zoveel mogelijk te behouden. Elke vorm van training om de spieren intact te houden, is dus meer dan welkom. We mikken op een model dat later — als de spieren niet sterk genoeg meer zijn om zelf te trappen — omgebouwd kan worden naar een elektrische versie. Bedoeling is dat Tibe daar zo lang mogelijk van kan genieten.”

Je zoon die steun krijgt van motorclubs, wat doet dat met hem en met jou?
Katrien: “We waren allebei blij verrast toen we vernamen dat die twee clubs de handen in elkaar zouden slaan. ‘Wheels for Tibe’ leverde alvast een mooi startbedrag op, maar de mensen kunnen ons blijven steunen.”