Margot Balck en Peter Mariën: Een impulsieve keuze voor een nieuwe leven in Noorwegen

Nog nooit in Noorwegen geweest en dan trekken jullie meteen naar zo ongeveer het hoogste punt?
Margot Balck: (glimlacht) “We wisten wel al lang dat we ooit wilden emigreren. Ik droomde van een leven in Alaska, maar dat vond Peter wat te heftig. Hij wilde eerder naar Denemarken maar dat vond ik dan weer te plat. Noorwegen leek ons een goed compromis. Het was de bedoeling dat we ergens in het zuiden of misschien nog in het midden van het land iets zouden zoeken. Ik was al enige tijd bezig met het internet af te schuimen: blogs lezen van mensen die de stap al eerder zetten, websites over emigratie uitpluizen, uitzoeken hoe het zit met werk,… Maar het is allemaal niet zo makkelijk.”

En toen kwam een andere Belg in Noorwegen met een oplossing?
“Inderdaad. We vonden een Belg die ons wilde helpen. Hij heeft een schapenboerderij in Akkarfjord op het eiland Sørøya in het uiterste noorden van Noorwegen en bood Peter een job aan. En toen ging het plots heel snel. Het was de zomer van 2021 en corona flakkerde even terug op. Het leek erop dat de Scandinavische grenzen opnieuw zouden dichtgaan. Dat wilden we niet riskeren dus zijn we echt hoteldebotel alles beginnen regelen: huis verkocht, opslagplaats gezocht voor onze spullen en dan letterlijk inpakken en wegwezen. We waren nog nooit in Noorwegen geweest dus het was een gigantische stap in het onbekende, maar eerlijk, het was het leukste gevoel ooit.”

En bleek het na zoveel dagen rijden nog altijd een droom bij aankomst?
(lacht) “De eerste dagen regende het continu. De man die ons had overtuigd om naar daar te verhuizen begon zich al uitgebreid te excuseren en zei meteen dat het niet altijd zo was. Hij kreeg gelijk schrik dat we rechtsomkeer zouden maken. De eerste maand was het plan trekken. We hadden nog geen onderkomen want er was geen woning vrij. We hebben daarom de eerste tijd nog in de school gewoond. Peter kon wel meteen beginnen werken, de schapen moesten immers van de bergen gehaald worden voor de winter. Na enkele weken kwam er een appartement vrij in het dorp, recht over de school, waar we nu nog steeds wonen. Akkarfjord is een piepklein dorp, er wonen hier maar zo’n vijftig mensen. Het is enkel te bereiken per boot vanuit Hammerfest. Er zijn ook wel wat vakantiewoningen op het eiland en in de zomer ontvangen we heel wat toeristen, vooral wandelaars. Maar de eigenlijke gemeenschap is dus vrij klein. Dat maakt dat ook huisvesting en de arbeidsmarkt heel krap is. Peter heeft het geluk gehad dat hij naast het werken met de schapen in de zomer ook kan sneeuwruimen in de winter. Zo heeft hij toch een vast inkomen. Hij heeft trouwens de tijd van zijn leven, het bevalt hem hier prima.”

Maar hoe zit het dan voor jou? Krijg jij je dagen om?
“Ik ben illustrator. Ik werk momenteel aan enkele kinderboeken en doe ook hier en daar wat opdrachten. Zopas mocht ik nog wat ontwerpen voor het ziekenhuis van Finnmark. Peter geeft me de tijd en de ruimte om daar mee bezig te zijn. En verder doe ik uiteraard het huishouden. We hebben een dochter van negen, Joanne, en een zoontje van drie maanden, Wolf. Joanne gaat hier naar school en hoewel het een luxe is om het gebouw aan de overkant van de straat te hebben, zit er helaas nog maar één andere leerling op die school. We hebben daarom de harde keuze moeten maken om haar naar Hammerfest te laten gaan. Het betekent dat we ook daar een onderkomen moeten zoeken waar ik met de kinderen kan verblijven want haar elke dag op de boot zetten kan niet. Hoe dat allemaal gaat lopen, weten we nog niet goed, we zien wel. We hebben er alle vertrouwen in dat het goed komt. Ik zie hoe gelukkig Peter hier is, dat is ook heel belangrijk. En Joanne, die is heel sociaal en kan je overal neerzetten, dat geeft nooit problemen. Ze pikte het Noors heel snel op en spreekt nu vlot drie talen: Nederlands, Engels en Noors.”

Een zoontje van drie maanden, die is dan in Noorwegen geboren? Hoe ging dat?
“Alleszins heel anders dan in België! Om te beginnen stelde iedereen me na het nieuws van de zwangerschap de vraag of we het kindje wilden houden. Gewoon, zo, rechttoe rechtaan, zelfs gewoon de mensen uit het dorp vroegen ernaar. Wolf was niet gepland maar zeker welkom, dus het was voor ons heel heftig om die vraag zo vaak te krijgen. In België wordt dat niet eens gevraagd. De opvolging van de zwangerschap was ook nog heel ‘old school’. Echt voelen aan de buik en luisteren met zo’n houten toeter in plaats van een koude echo. Dat was dan weer charmant. Een week voor de uitgerekende datum kreeg ik weeën, dus hup, wij de boot op naar Hammerfest. Maar de kleine bleef lekker zitten. De dokter stuurde ons naar een hotel om af te wachten, maar na een week was er nog geen beweging. We kregen toen de keuze om terug naar huis te gaan of de bevalling in te leiden. Omwille van emotionele en veiligheidsredenen kozen we al snel voor de inleiding. Emotioneel omdat het een heel gedoe zou zijn als alles snel zou moeten gaan: de boot pakken of in het ergste geval opgehaald moeten worden met een helikopter terwijl er een horde toeristen op staan te kijken, ik zag er de lol niet van in. Wolf werd een dag voor de uitgerekende datum geboren, geholpen door een Nederlandse gynaecoloog en een Noorse vroedvrouw, ingeleid door een Finse verpleegster en begeleid door een Zweedse verpleegster in het bad. Het was dus een heel internationale omgeving.”

Werd je na twee of drie dagen al naar huis gestuurd ook, zoals in België?
“Nee hoor, we zijn uiteindelijk een week gebleven. De borstvoeding verliep niet heel vlot dus daar hebben we onze tijd voor genomen. Peter en Joanne konden gewoon bij ons in onze hele ruime kamer verblijven, dus het was een mooie tijd voor ons gezinnetje. We konden rustig aan elkaar wennen. We hoefden ook geen rekening te houden met familie en vrienden die op de drempel stonden te wachten. Al bij al was het een mooie belevenis, al hadden ze de epidurale verdoving wat vroeger mogen geven.” (lacht)

Noorwegen betekent ook vaak barre weersomstandigheden. Koud en donker zijn de ‘key words’, niet?
“Het is lang niet zo erg als mensen denken. Weet je dat het veel langer licht is dan donker? Naast de poolnachten, de periode dat de zon niet opkomt, is er ook een hele lange periode dat de zon niet ondergaat. Die lichte periode vind ik veel moeilijker en vermoeiender. Ik ben dus blij dat de dagen terug korten. Het is nu veel gezelliger en rustiger, sfeervol. Je mag die periode in de winter ook niet zien als pikdonker. Als de zon niet opkomt, heb je toch enkele uurtjes schemerlicht of een soort blauw licht en de witte sneeuw zorgt ook voor heel wat weerkaatsing en een lichtere atmosfeer. Het licht is hier in het noorden sowieso anders dan in België. Daarbovenop worden we regelmatig getrakteerd op bijzonder noorderlicht. We hebben zo goed als geen lichtvervuiling, dus ook de sterrenhemel is magnifiek. Wij zijn echte ‘wintermensen’. We zouden nooit naar het zuiden geëmigreerd zijn. Geef ons maar sneeuw en ijs. Peter is helemaal in zijn nopjes wanneer hij kan gaan sneeuwruimen. Al heeft het ook zijn negatieve kanten: ik heb enige tijd geleden een zwaar auto-ongeluk gehad. Ik reed alleen richting Alta en begon te schuiven op een ijsplek. De auto is beginnen tollen en ik ben verschillende keren overkop gegaan. Gelukkig reed ik met een Jeep met een hoog dak en had ik mijn veiligheidsgordel aan. Maar ik zat wel vast in de auto. Die was in de diepe sneeuw terechtgekomen, ik kreeg de deuren dus niet open. Ik kon alleen maar denken: ‘Verdorie, het is een witte auto, niemand gaat mij opmerken.’ Ik was alleen even vergeten dat ik ondersteboven lag en de onderkant van de auto natuurlijk zwart was. Uiteindelijk heeft het toch nog een dik kwartier geduurd eer er iemand passeerde. De ambulance kwam, een team van zo’n vijftien zorgverleners stonden me op te wachten in het ziekenhuis, maar uiteindelijk bleek ik enkel een hersenschudding te hebben. Ik kwam er goed vanaf, de auto was total loss. Het heeft me wel voorzichtiger gemaakt, ook wat de sneeuwscooters betreft waar iedereen hier mee rondrijdt in de sneeuw.”

Schrikken zo’n dingen je niet af om met kleine kinderen daar te wonen?
“Neen, zeker niet. We zullen op termijn misschien wel een andere plek uitkiezen om te wonen, maar dat is meer uit praktische overwegingen. We zullen wel altijd in Noorwegen blijven. Op dit eiland is de huizenmarkt heel beperkt. Het lukt ons niet echt om ons droomstekje te vinden. Er zijn heel wat vakantiehuisjes op dit eiland, maar minder echte woonsten. We hebben niet veel nodig, maar het moet natuurlijk wel bereikbaar zijn, ook in de winter. We zoeken de goede balans tussen wonen, werken en naar school kunnen gaan. Iedereen in het gezin moet zich goed voelen. Idealiter vinden we iets dat we meteen kunnen betalen, zodat we leningvrij kunnen leven. Hier in het noorden van Noorwegen kan dat nog. Ach, er komt wel iets op ons pad, we hoeven het niet zo te plannen allemaal. Ik houd de huizenmarkt in de gaten en bezoek ook verschillende Noorse websites waar dorpen op zoek gaan naar nieuwe inwoners. Dat bestaat, hoor! Wat ons betreft, kan het alleszins niet noordelijk genoeg zijn. We hebben zelfs overwogen om naar Svaldbard (Noors voor Spitsbergen, nvdr.) te verhuizen, maar dat lijkt ons op dit moment niet zo verstandig gezien de conflicten met Rusland.”

De Kempen staat duidelijk niet meer op jullie lijstje.
“Neen. We zijn zelfs nooit meer terug geweest na de verhuis. Familie en vrienden vinden de weg naar hier, dus we verliezen het contact niet. Wat ik mis? Kaaskroketten! En af en toe eens een avondje stappen in de bewoonde wereld. Maar verder hebben we alles.”

MEER INFO
Je kan Margot en haar gezin volgen op haar Youtubekanaal: Bij Margot in Noorwegen, of via Instagram: margotbalck