Lesley Van der Seelen: Impulsieve beslissing zorgt voor een nieuw leven in Italië

Jouw buitenlandse droom kwam dus vrij plots opzetten?
Lesley Van der Seelen: (glimlacht) “Dat kan je wel zeggen. Ik had eigenlijk nooit echt de intentie om naar het buitenland te verhuizen. Hoewel ik Italië veel bezocht als toerist, was daar echt wonen niet meteen het doel. Waar ik wel van droomde, was een eigen zaak. Jarenlang werkte ik voor verschillende bazen, soms zelfs zeven dagen op zeven. En dan nog had ik soms het gevoel dat mijn inzet niet altijd geapprecieerd werd. Ik wilde mijn eigen baas zijn, me niet meer kapot werken voor anderen. Nu de kinderen volwassen zijn en op eigen benen staan, vond ik dat het tijd werd voor mezelf. Ik schreef me in bij een Facebookgroep over verhuizen naar het buitenland. Het was eerder impulsief, want ik had geen echt concrete plannen, maar ik vond het plezant om de verhalen te lezen. En plots kwam er een huis in Italië voorbij, dat te koop stond. Ik was op slag verliefd, alleen al door de foto’s te bekijken en wilde het pand meteen gaan inspecteren. Het zou ideaal zijn om een gastenverblijf van te maken. Ook de regio was perfect voor mij. Piëmont is gekend als culinaire streek met veel bijzonder goede wijngaarden en heeft een lang toeristisch seizoen. Zonder dat iemand maar iets van mijn plannen wist, trok ik naar Italië, maakte een afspraak om het huis te bezichtigen en… deed ik een bod.”

En dat werd tot je grote verbazing aanvaard?
“Klopt, ik was plots eigenaar van een huis in Italië! En dan moest ik dat aan de kinderen en de familie gaan vertellen… Dat was dus nogal een verrassing. Mijn oudste dochter had het er in het begin wat moeilijk mee, maar kon het uiteindelijk wel plaatsen. Beide dochters hebben hun eigen leven, het is niet zo dat ze me alle dagen van de week nodig hebben. Je kan niet eeuwig je droom opzij zetten. Ook het feit dat het echt niet het eind van de wereld is, verzachtte de schok. Op amper tien uurtjes rijden of 1,5 uur vliegen ben je er. Toen ze hier een keertje geweest zijn, snapten ze mijn beslissing helemaal. Ze konden zelf zien hoe mooi het hier is en dat ik hier helemaal mijn draai heb gevonden en gelukkig ben. Ook mijn ouders waren snel verkocht, mijn moeder komt ondertussen heel graag langs.”

Maar er stond je wel wat werk te wachten na je aankoop.
“Absoluut. Ik heb in België alles verkocht en in maart 2024 ben ik verhuisd. Het huis in Italië had wel een make-over nodig om als gastenverblijf te kunnen dienen. Twee maanden lang heb ik keihard gewerkt om alle verbouwingen rond te krijgen. Ik had geen tijd om het rustig aan te doen, daarom nam ik techniekers en bouwvakkers uit België mee. Ik wilde niet het risico lopen om tijd te verliezen met het zoeken naar betrouwbare vakmannen ter plaatse. Het was een zware periode, maar op 1 juni kon ik officieel de deuren van mijn ‘Villa Fonte’ met zes gastenkamers opendoen. De naam koos ik trouwens omwille van de natuurlijke bron op mijn domein. Fonte is Italiaans voor bron. De bron prijkt ook op mijn visitekaartjes. Ik ben er best trots op dat me dat in mijn eentje op zo’n korte tijd gelukt is. Ik doe ook vandaag nog alles zelf: het onthaal van de gasten, het ontbijt, hen wegwijs maken in de omgeving, het poetsen,… Het is heftig allemaal met zes kamers, maar ik doe het supergraag. Op termijn overweeg ik wel een huishoudhulp, maar voor nu is het allemaal nog voor mij.”

De reacties liegen er niet om, je bent blijkbaar een geboren gastvrouw.
“Ik houd van een persoonlijke aanpak en dat weten de mensen wel te appreciëren, blijkbaar. Mijn drang om goed te functioneren geeft me ook wel wat stress. Dat moet ik nog een beetje leren. Maar verder ben ik heel blij dat ik de daad bij het woord heb gevoegd en nu mijn eigen baas ben. Het eerste jaar was het wat uitzoeken, maar ik ben nu helemaal klaar voor een nieuw seizoen. Vorig jaar kwamen er veel Italianen op bezoek, voor deze zomer hebben de Belgen de weg gevonden. Ik focus met mijn ‘Villa di Charme’ echt op mensen die hier een hele vakantie verblijven. Het is dus niet echt een Bed & Breakfast voor mensen op door- of rondreis. Dat maakt dat je wel een band krijgt met de gasten. Met arrangementen als Vespa tours of tochten met een Fiat 500 Cabriolet, het zwembad in de tuin of een wijnproeverij krijgen ze de dagen gerust om. De tuin ligt besloten, dus mensen die het echt rustig aan willen doen, kunnen hier zeker terecht.”

Veel tijd voor ontspanning blijft er niet over voor jou dan?
“Niet echt, hoewel we in Italië verplicht 95 dagen per jaar moeten sluiten. Dat heeft me tijdens de afgelopen winter wel de kans gegeven om af en toe eens de ski’s aan te binden. Ik heb uitzicht over de Alpen, dus die lonken continu. Eén keer per maand spreken we af met de expats uit de streek, mensen van over de hele wereld die hier in de regio zijn neergestreken. We wisselen tips uit en helpen elkaar verder door ervaringen te delen. Het is een fijne groep en het zorgt meteen ook voor wat sociaal contact. Dat schiet er met het werk immers wel eens over. En ondertussen oefen ik ook de taal. Ik sprak echt geen letter Italiaans toen ik naar hier verhuisde, maar ondertussen kan ik me toch al goed behelpen. Een hele conversatie voeren is nog wat moeilijk, maar gelukkig kan ik me ook in het Engels goed behelpen. Piëmont is een toeristische streek, hier komt de hele wereld over de vloer, dus iedereen moet mee zijn met de wereldtaal.”

Blijft er dan nog plaats over voor het ‘echte’ Italië?
“Absoluut. Ik hou enorm van de lokale ‘sagra’s’. Dat zijn plaatselijke dorpsfeesten waarbij de lokale bevolking de tafels buiten zetten, ze zorgen voor live muziek, ze zingen en dansen en zetten het lekkerste eten dat je je kan voorstellen op tafel. Familie is hier nog altijd heel belangrijk, dus iedereen, jong en oud, is dan samen feest aan het vieren. Die mentaliteit kennen wij niet meer. Het feit dat het klimaat het toelaat om dat allemaal in openlucht te doen, is natuurlijk een meerwaarde. Alleszins, zo’n feestjes zijn geweldig. Het dorp hier, Ferrere, hangt heel sterk aan elkaar. Mensen helpen elkaar nog. Zelfs tussen de eigenaars van de gastenverblijven is er een goed contact. Als we volgeboekt zijn, sturen we reizigers met plezier door naar onze concullega’s. We werken ook met lokale streekproducten en promoten actief de lokale restaurants. Dat kunnen de mensen hier uiteraard wel appreciëren. Ik ben momenteel in gesprek met een plaatselijke traiteur die mijn villa wel ziet zitten als locatie voor trouwfeesten of bedrijfsfeesten. Zo’n wisselwerking is altijd mooi meegenomen. En ik zou het nog vergeten: vorig jaar kreeg ik Belgen over de vloer. Ze hadden geboekt voor één nacht maar bleven uiteindelijk vijf nachten omdat ze het hier zo mooi vonden. Ik grapte nog dat ze dan het huis aan de overkant maar moesten kopen, als ze zo onder de indruk waren van de streek. Gingen die daar toch wel op in, zeker! Ik bracht ze in contact met de makelaar en ze worden dus mijn buren. (lacht) Ook met hen ga ik een samenwerking aan, zodat we grotere groepen aankunnen. Ach, het is hier zo’n mooie streek, ik heb hier echt mijn hart verloren.”

Je klinkt enthousiast. Geen spijt dus, van die impulsieve beslissing?
“Neen, alles valt in zijn plooi. In het begin was ik wel wat bezorgd. Net voor de verhuis kondigde mijn oudste dochter aan dat ze zwanger was van mijn eerste kleinkind. Ondertussen vergrootte Florien onze familie en ik ben natuurlijk niet altijd in de buurt. Ik kon niet goed inschatten wat dat met me zou doen, maar uiteindelijk is de reis naar België twee keer niks. Ik vlieg van Milaan naar Eindhoven, dat is amper twintig minuten van Arendonk. En voor de prijs moet je het ook niet laten. Ik ben zelfs ooit voor 20 euro heen en terug gevlogen. Je snapt niet hoe het kan. Ik kan daarom regelmatig op bezoek komen en ook snel schakelen als het nodig is. Andersom krijg ik ook heel wat bezoek. Vrienden en familie staan hier regelmatig op de stoep, net omdat het zo goedkoop vliegen is. Het contact met mijn vrienden en familie verwatert dus niet. We zien elkaar ook vaak via videobellen, de luxe van deze tijden. En voor mijn kappersbezoekjes of om mijn nagels te laten doen, kan ik nog altijd gewoon naar mijn vertrouwde plekjes in de Kempen. Het vergt een hele planning wanneer ik in België ben, maar het is natuurlijk fijn om iedereen te zien. Ik kan zowel bij de dochters als bij mijn ouders terecht, dus dat is allemaal goed geregeld. En niet te vergeten: een friet met stoofvlees en Hollandse mayonaise! Dat moet toch altijd wel een keer op het menu. Hoewel ik de meest hemelse dingen kan eten in Italië, mis ik de Vlaamse kost ook wel eens. De zalige boerenkost, de ‘peestoemp’ met worst van mijn moeder, dat kan toch smaken!”

Zie jij je oud worden in Italië?
“Ik ben vandaag heel tevreden en het gaat goed met mijn kinderen, wat wil een mens nog meer. Ik woon in een prachtige omgeving, sta ’s morgens vrolijk op met een open zicht op de streek en ga ’s avonds gelukkig slapen. Ik heb de luxe van ruimte, we hebben hier een prima klimaat en culinair is het hier top. Maar ik ben me ervan bewust dat alles nog pril is, ik loop nog op wolkjes. Ik heb dus geen flauw idee wat de toekomst gaat brengen. Voorlopig is mijn plaats hier in Italië. Maar we zullen zien of de sterren ons goedgezind blijven. Het moet ook wat de gezondheid betreft meezitten. Onlangs heb ik hier mijn pols gebroken en ik ben heel goed opgevangen en geholpen, maar als je de gezondheidszorg van België gewend bent, is het op een ander toch wennen. Maar voorlopig heb ik nog energie voor tien en kan ik niet wachten tot het toeristisch seizoen weer helemaal op gang komt hier in la bella Italia!”

MEER INFO
www.villafonte.it
FaceBook: Villa Fonte