Koersvrienden trekken samen richting de Noordkaap

Dag Geert, wie is de harde kern die binnenkort koers zal zetten richting de Noordkaap?
Geert Van der Veken: “Dat zijn Rudy Meeus, Luc Meeus, Kris Van der Veken en Gert Wens. Met hen zal ik binnenkort vertrekken. We passeren Nederland, Duitsland, Zweden, Finland om zo tot in Noorwegen te geraken. Het belooft een heuse uitdaging te worden, maar we kijken ernaar uit. Voor ons mag het gerust al zover zijn.”

Een maand lang onderweg zijn met de fiets.  Het zal ongetwijfeld veel mensen afschrikken, maar jullie lijken er heel veel zin in te hebben. Hoe is het idee ontstaan?
“Op mijn veertig ben ik gestart met het fietsen in de bergen. Ik heb toen voor het eerst met enkele vrienden de Transalp gefietst. Daar deden we in totaal acht dagen over. Sinds ik vijftig jaar geworden ben en de Dodentocht heb uitgewandeld, heb ik mezelf voorgenomen om, telkens wanneer ik tien jaar ouder word, een nieuwe, sportieve uitdaging aan te gaan. Het idee om naar de Noordkaap te fietsen is eigenlijk heel spontaan ontstaan, uit een ‘zot idee’ zeg maar. Drie jaar geleden deed ik de aankondiging in onze vriendenkring en dat werd door de meesten heel positief onthaald. Hoewel ik oorspronkelijk het idee had om de tocht alleen te doen, was Gert ook meteen heel enthousiast. Voor hem mocht het echt heel basic zijn, maar ik voelde de nood om toch iets meer comfort te hebben. In plaats van in tentjes te overnachten, kozen we ervoor om bescheiden trekkershutten, hotels of b&b’s te boeken. Rudy gaf vrijwel meteen aan ook zin te hebben om mee te rijden. Wij fietsen namelijk altijd samen met de tandem. Zo is ons enthousiasme overgegaan op zowel Kris als Luc en hebben we de knoop doorgehakt om met z’n vijven de trip aan te vatten. Daarnaast heeft mijn gezaag misschien ook wel gezorgd voor het uiteindelijke besluit.” (lacht)

Je zal niet alleen op de fiets zitten richting Noordkaap. Rudy en jij zullen dus de voeten in de pedalen van de tandem klikken.
“Klopt. Ongeveer tien jaar geleden zijn Rudy en ik gestart met het rijden op een tandem. We reden samen al door de Hoge Alpen. Daarvoor hebben Kris en Rudy in 2005 de Mont Ventoux op gereden met een gehuurd exemplaar. Rudy is ook twee keer Belgisch kampioen geworden in 2005 en 2009 en trainde destijds voor de Paralympics. Je kan dus wel stellen dat rijden op een tandem zijn tweede natuur geworden is. Ondanks dat Rudy vroeger zelf veel alleen met de fiets heeft gereden, is dat niet meer mogelijk omwille van de ziekte van Stargardt. Gelukkig kunnen we op deze manier wel samen blijven fietsen.”

Ik kan me voorstellen dat jullie heel goed op elkaar afgestemd moeten zijn?
“Absoluut. Doordat het centrale gezichtsveld van Rudy is weggevallen, is het belangrijk dat we beiden vertrouwen hebben in elkaar. Ik geef aan wanneer er bijvoorbeeld een bocht nadert en Rudy anticipeert hier automatisch op. Het is van groot belang dat we niet bang zijn, maar dat zit wel goed. Voor deze trip is Kris ook back-up tandemfietser. Moest ik om de één of andere reden niet meer kunnen fietsen, kan Kris invallen. Zij zijn ook perfect ingespeeld op elkaar en op deze manier is Rudy er ook zeker van dat hij de eindmeet zal halen.”

Hoe ziet de planning er zoal uit voor jullie?
“We vertrekken met z’n allen in Schoonbroek op 1 juli. Dan zetten we koers richting onze eindbestemming. We zullen in totaal 22 dagen lang op de fiets zitten en dagelijks gemiddeld 150 kilometer afleggen. De negen dagen die daarop volgen, hopen we nog een aantal stevige wandelingen te maken in de prachtige natuur. Zo staat bijvoorbeeld Lysefjord, Preikestolen en Kjeragbolten op de planning. Echt uitbollen zullen we dus niet doen. (lacht) Het zal een vakantie van zware fysieke inspanning worden, maar dat is tegelijk ook een vorm van ontspanning.”

Het is niet jullie eerste uitstap met de fiets samen. Wat maakt deze trip anders dan de voorgaande?
“We kennen elkaar al heel lang: we waren klasgenoten van elkaar of leerden elkaar kennen in de Chiro en wonen in hetzelfde dorp. Toch is het voor ons de allereerste keer dat we zo lang van huis zijn. Dat maakt het extra spannend. Daarnaast gaan we ook heel wat kilometers rechtdoor moeten fietsen wat mentaal een grote uitdaging zal zijn. We zijn in ieder geval wel blij dat we comfortabel kunnen slapen en koken doordat onze accomodaties allemaal vastliggen. Dat zal de tocht op dat gebied wel een stuk aangenamer maken. We worden ook al een dagje ouder, hé!”

Hoe bereiden jullie je voor?
“Vooral veel trainen. We gaan meermaals per week fietsen of spinnen om onze fysiek op punt te krijgen voor ons vertrek. Kris bijvoorbeeld heeft een maand geleden zijn sleutelbeen gebroken en is dus volop aan het fitnessen om op tijd hersteld te zijn. Gelukkig rijden onze vrouwen Chris Proost en Elly De Witte de eerste week mee met de volgwagen. Op die manier kunnen we extra eten, drinken en materiaal meenemen. Moest er onderweg iets mislopen, zijn we dus ook in de mogelijkheid om met de auto mee te rijden, maar laat ons hopen dat dat niet nodig zal zijn. De ambitie is wel om zoveel mogelijk kilometers in de benen te hebben. Na de eerste week trekken de vrouwen door naar Kopenhagen om wat te toeristen. Daarna zijn we dus echt op elkaar aangewezen. Chris kwam ook met het goede idee om labeltjes in onze fietstenues te naaien zodat we achteraf niet elkaars tenue mee naar huis nemen want dat risico zit er wel eens in.” (lacht)

Wat is de grootste uitdaging die jullie verwachten tegen te komen?
“De weersomstandigheden zullen bepalend zijn voor onze reis. Het is belangrijk om op alles voorbereid te zijn: koud, nat, warm en droog weer. We hebben alvast onze voorraad thermisch ondergoed ingeslagen. Dat zal hoogstwaarschijnlijk wel van pas komen.”

Wat doet meer pijn na een maand fietsen: de benen, het achterwerk, of de heimwee naar een vers getapt pintje in jullie stamcafé?
“De heimwee natuurlijk! (kijkt naar zijn vrouw Chris). Nee, ons achterwerk, vrees ik. Fysiek gaan we het sowieso serieus voelen na zo’n intense dagen, alles gaat pijn doen. Gek genoeg heb ik vooral last van fysiek ongemak wanneer ik achteraan fiets. Rudy en ik zullen dus goed moeten doortrappen om op kop te blijven. De pintjes gaan mee dus die hoeven we gelukkig niet te missen. We laten Chris en Elly de verkeersregels van de verschillende landen nog eens afdrukken voor de zekerheid want we willen uiteraard verantwoord de baan op.”

Welk moment is jou tot nu toe het meest bijgebleven?
“Goh, eigenlijk zijn er aan iedere trip met onze groep onvergetelijke momenten verbonden. Voor mij persoonlijk was dat tijdens mijn fietstocht in de Dolomieten in Italië. We moesten nog twee of drie grote cols op wanneer het stevig begon te onweren. Normaal zouden we pas boven aan de top stoppen, maar voor de veiligheid zijn we dan toch maar naar beneden gefietst. We schuilden in een tent die opgesteld stond voor een dorpsfeest. Omdat het weer te slecht was om nog door te fietsen, zijn we een cafeetje binnengewandeld. Die mensen hadden volgens mij in jaren niet zoveel inkomsten gehad. (lacht) Wat begon met een warme chocomelk eindigde in een paar pintjes te veel met als gevolg dat niemand met de eerste auto terug wilde keren.” (gniffelt)

Wat zou je zeggen tegen iemand die denkt: “Zoiets zou ik nooit kunnen”?
“Begin er zeker niet onbezonnen aan. Voor zo’n trip train je best voldoende, maar laat het je ook niet afschrikken. Wij zijn geen van allen topsporters, hoor. Belangrijk is dat je er plezier aan beleeft en dat is naar mijn gevoel enkel haalbaar als je er fysiek klaar voor bent. Stel het maken van zo’n reis niet te lang uit. Op Luc na zijn we allemaal zestig jaar. Langer moesten we hier ook niet mee wachten, maar zolang de motivatie er is, kan een mens veel, hé!”

MEER INFO
Je kan de tocht van de vrienden volgen via www.polarsteps.com/GertWens.

Foto’s: Marthe Sledsens