Kempense volgt haar dromen en werkt met wereldsterren

Vertel eens, Nele. Hoe ben je in Londen terechtgekomen?
Nele Mertens: “Mijn allereerste plan was om naar de Verenigde Staten te verhuizen. Hollywood leek mij het toppunt van de internationale cinema. Toen ik in Miami studeerde, heb ik Hollywood bezocht. Het was allemaal heel indrukwekkend, maar ik voelde me er niet thuis. In Londen, ook een plek met een grote filmindustrie, had ik dat thuisgevoel wel. Bovendien is het veel dichter bij mijn familie in België. Ik ben blij dat ik de keuze heb gemaakt om in Londen te gaan wonen. En mijn familie ook. Hoewel ze wellicht liever hadden dat ik in België was gebleven, zijn ze blij dat het Londen geworden is, en niet Hollywood.”

Je voelde er niets voor om je kans te wagen in de Belgische filmwereld?
“Goh, dat zou ik niet meteen zeggen. Mijn ambities lagen elders. Ik wilde aan grote films meewerken, die over heel de wereld vertoond worden, en dan kom je al snel bij de Engelstalige cinema terecht. De filmindustrie in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk is ook veel groter, en heeft veel grotere budgetten. Dat zegt hoegenaamd niets over de kwaliteit van wat er gemaakt wordt, maar wel over wat er mogelijk is. Fantasy is bijvoorbeeld één van mijn favoriete genres, maar dergelijke producties vind je in België niet of nauwelijks. Door de vele digitale effecten, vragen fantasyfilms enorme budgetten en die zijn er in de Belgische filmindustrie niet.”

Werken in de filmindustrie, het klinkt heel glamoureus. Is dat ook zo?
“Je hebt de wrap parties, feestjes die gehouden worden wanneer het filmen erop zit, en de glamoureuze premières, maar er zijn ook dagen dat mijn job een job is zoals alle andere. Soms is het druk en stresserend, en er zijn ook dagen dat er weinig te doen lijkt. Zelfs op die dagen zou ik mijn job niet willen ruilen voor een andere. Ik ben zo blij dat ik mijn dromen heb nagejaagd. Ik voel me oprecht gelukkig in wat ik doe. Weet je, als ik een set bezoek, dan voelt het altijd een beetje magisch. Wanneer ik bekende acteurs of regisseurs ontmoet, dan vind ik dat nog steeds spannend.”

Over celebrity’s gesproken, welke beroemdheden heb je al ontmoet?
“Heel veel celebrity’s heb ik nog niet tegen het lijf gelopen, want ik sta nog aan het begin van mijn carrière, maar acteurs als Rhys Ifans, Ralph Fiennes en Lily James heb ik al ontmoet. De bekendste persoon waarmee ik al heb samengewerkt, is wellicht Ed Sheeran, die een bijrolletje had in ‘Yesterday’. Supervriendelijke kerel! Ook regisseur Danny Boyle is een heel aangename man: hij nam echt de moeite om me te leren kennen, ook al was ik máár een assistent.”

Je bent assistant editor. Wat houdt dat precies in?
“Als assistant editor werk ik in de montagekamer. Heel interessant, want ik werk nauw samen met de regisseur en de producers. Wanneer er gefilmd wordt, ben ik zowat de eerste die het resultaat ziet: alle scènes worden naar mij doorgestuurd en ik zorg ervoor dat ze klaarstaan voor montage. Tijdens de postproductie (de vaak lange verwerkingsperiode nadat het filmen erop zit, nvdr.) heb ik heel verschillende taken: muziek van de componist importeren, verschillende versies van de film uploaden en doorsturen, geluidseffecten opspeuren en aan de film toevoegen. Hoewel het allemaal heel technisch klinkt, is het eigenlijk een heel creatieve job, vooral wanneer ik een scène tot leven breng door er muziek en geluidseffecten aan toe te voegen. Of wanneer ik het ‘blue screen’ in een studio vervang door een echte achtergrond. Sommige editors vragen regelmatig naar mijn mening. Heel fijn, want zo heb ik nog meer het gevoel dat ik echt tot de film bijdraag. Ik heb ook al een paar scènes helemaal zelf mogen monteren. Super fijn, vooral wanneer de feedback nadien positief is.”

Wat is je grote professionele droom?
“Uiteindelijk wil ik graag zelf editor worden en zo een filmprijs winnen. Ik ben me ervan bewust dat dat geen evidente stap is en dat het goed is om als assistant editor de kneepjes van het vak te leren. Momenteel werk ik samen met de enorm getalenteerde editor Pia di Ciaula, die enkele jaren geleden een Bafta gewonnen heeft. Ik leer heel veel van haar. In de toekomst zou ik heel graag samenwerken met J.K. Rowling. Ik ben een enorme Harry Potter-fan, dus dat zou de ultieme filmdroom zijn. Ik kijk ook heel erg op naar Steven Spielberg en Peter Jackson, maar de kans dat ik vanuit Londen ooit aan een Amerikaanse of Nieuw-Zeelandse productie kan meewerken, is klein.” 

Hoe is het leven in Londen?
“Eigenlijk wonen mijn verloofde Robert en ik niet meer echt in Londen. Niet zo lang geleden hebben we een huisje gekocht in Stotfold, Bedfordshire, een beetje buiten de stad. We waren het beu om te huren en wilden een huisje met een tuin. Dat is in Londen echt onbetaalbaar. Weet je, het is een cliché, maar Londen is echt duur. We betalen nu minder aan hypotheek dan we destijds in Londen aan huur betaalden. Terwijl ons huis veel groter is dan wat we toen hadden. Ik herinner me een bezoek aan een pub, een heel eind buiten de stad, toen we op zoek waren naar een huis. We bestelden een paar biertjes en wat snacks, en toen we achteraf de rekening vroegen, bleek het nog geen 10 pond te zijn. We waren er zeker van dat de barman een fout had gemaakt, zo gewoon waren we aan de Londense prijzen. Daar betaal je zo’n 8 pond per pint.”

Tegenwoordig pendel je dus met de trein naar de stad?
“Klopt. Veel aangenamer dan de tube, waar je in de spits als sardienen in een blik bij elkaar staat. In de trein heb ik altijd plaats. Ik werk ook vaak vanuit filmstudio’s en die bevinden zich allemaal buiten de stad. Soms gaan er maanden voorbij voor ik nog eens in Londen kom.”

Je zei daarnet zelf dat Londen niet ver van België is. Wil dat ook zeggen dat de mentaliteit vergelijkbaar is?
“Nee, Engeland is echt niet te vergelijken met België. In Londen alleen al wonen ongeveer evenveel mensen als in België. Het grootste verschil is wellicht het feit dat het een eiland is. De eilandmentaliteit leeft hier heel sterk. Zelfs voor de Brexit beschouwden ze zich echt als apart van Europa. Ze zijn zelfs een beetje achterdochtig tegenover alles wat van het vasteland komt. Een instituut als de Europese Unie, bijvoorbeeld, vertrouwen ze niet. Het feit dat die macht over hen zou kunnen uitoefenen, daar hebben ze het heel moeilijk mee. Beetje hypocriet, want door de geschiedenis hebben de Britten zelf over zo veel overzeese gebieden geregeerd. Gelukkig verandert die achterdocht nooit in xenofobie. Agressie tegen migranten of andersgezinden zie je in Londen heel weinig. Andere culturen worden veel gemakkelijker aanvaard dan in pakweg de VS.”

Je hebt een tijdje in Amerika gewoond en nu in Engeland. Heb je dan een Brits of een Amerikaans accent?
“Het wordt almaar Britser, maar de eerste maanden in Londen had ik een heel erg Amerikaans accent. Logisch, want ik had net drie jaar in de States gewoond. Dat zorgde soms voor geestige situaties. Toen ik nog niet lang in Londen was, droeg ik op een zomerse dag een jurkje. Op de tube was ik met een Amerikaanse vriendin aan het praten over het weer en ik zei: ‘I decided not to wear pants today.’ Gekke blikken dat ik kreeg van omstaanders! Ik wist nog niet dat je in de UK trousers zegt in plaats van pants en dat pants gewoon een onderbroek is. Ook verwarrend: de tijd. Half zeven is half six, verkort voor half past six. Dat was even wennen.”

Was het los van de taal moeilijk aanpassen?
“Nee, dat vind ik niet. Toen ik naar de Verenigde Staten verhuisde, was de cultuurschok groter. Hier in Engeland kon ik me veel meer vinden in de mentaliteit. Mensen zijn heel uitnodigend en staan, zoals ik al zei, open voor andere culturen. Het cliché dat Britten gereserveerd zijn, heb ik eigenlijk niet echt gemerkt. De ‘posh’ Britten misschien, maar de gemiddelde Brit is vriendelijk en open. Het feit dat het veel dichter bij België is, maakte het ook eenvoudiger om me hier thuis te voelen. Al heb ik daar door corona al een tijdje geen voordeel meer van.”

Beleven jullie de coronacrisis daar anders?
“Goh, ik denk dat het een beetje hetzelfde is. Wat het moeilijk maakt, is het feit dat je je familie in het buitenland niet kan zien. Toen mijn stiefpapa overleed, ben ik 24 uur naar België mogen gaan voor de begrafenis. Daar heb ik superveel administratie voor moeten invullen en mijn verloofde mocht niet mee. Heel moeilijk, vond ik dat. De coronacrisis heeft mij echt heel afgezonderd doen voelen van mijn familie, en het is nog steeds niet evident om te reizen. Mijn metekindje is in januari geboren en ik heb hem pas eind augustus kunnen ontmoeten.”

Maakt die Brexit reizen naar België ook niet moeilijker?
“Reizen wordt misschien iets ingewikkelder, maar ik denk dat de Brexit het vooral lastiger maakt voor mijn vrienden en familieleden. Zij hebben plots een geldig paspoort nodig als ze op bezoek willen komen. Zelf zit ik niet in zo’n moeilijke situatie: na zes jaar in het Verenigd Koninkrijk kan ik eindelijk mijn burgerschap aanvragen, maar ik behoud ook mijn Belgische nationaliteit. Het beste van twee werelden dus. Ik kan zonder probleem hier blijven werken en wonen.”

Denk je ooit nog terug te komen naar België?
“Er liggen nog heel vakanties in België in het verschiet, maar Robert en ik blijven hier. Wanneer we in België zijn, dan willen we altijd langer blijven, maar mijn carrière is hier, en ik wil aan bekende films blijven werken. Los daarvan woon ik hier ook heel graag. Het feit dat ik binnen enkele maanden citizen ben, toont wel hoe serieus ik ben om hier te blijven.”