Katrien Feyaerts, de reisduif die moest kiezen tussen blijven of vertrekken

Katrien groeide op als jongste telg uit een gezin met zes kinderen. Maar in tegenstelling tot haar twee zussen en drie broers, die allen wel hun nestje bouwden in Arendonk, ging Katrien op zoek. Ze wilde nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe plaatsen ontdekken. Maar dat voelde erg onnatuurlijk aan, want ze had het zo goed in Arendonk. Ook voor haar familie, en bij uitbreiding het ganse dorp, was dat soms moeilijk uit te leggen. Net dat dilemma gaf haar het gevoel ‘opgesloten’ te zitten. Dus vertrok ze.

Katrien, ik ben zelf geboren en getogen Arendonkenaar en ben nog steeds blij als ik onze kerktoren zie staan. Hoe komt het dat het bij jou toch begon te kriebelen om het nest te verlaten?
Katrien Feyaerts: “Ik kan helemaal niet zeggen dat ik een ongelukkige kindertijd of jeugd heb gehad in Arendonk, verre van zelfs. Ik vond het zalig om buiten te ravotten. Eindeloos lange en vooral zorgeloze dagen waren het. Spelen tot het donker werd. Naar school gaan was dan weer heel dubbel. Op zich hield ik ervan om nieuwe dingen te leren maar al te vaak sloeg de verveling toe. Ik wilde graag een ander stukje van de wereld zien, mijn blik een beetje verruimen en de gewoontes van andere mensen leren kennen. Misschien wilde ik ook gewoon de perfecte maar onveranderlijke leefwereld die ik kende in vraag stellen. Ik weet het niet precies. Ik was ook sterk aangetrokken tot het artistieke, al kon ik toen niet precies duiden wat dat moest zijn. Uiteindelijk koos ik voor een jaartje Australië. Mijn ouders vonden dat geen goed idee, dat begrijp je wel.  Maar ik ben toch vertrokken. In ruil voor kost en inwoon hielp ik bij mensen thuis. Die maanden in Australië waren perfect. Ik heb daar veel geleerd en het heeft me het nodige vertrouwen gegeven voor de toekomst.”

Toch besloot je om terug te komen en te gaan studeren.
“In Australië had ik een vroedvrouw leren kennen en door omstandigheden kon ik een bevalling bijwonen. Die ervaring was onbeschrijfelijk. Zo’n oerkracht die naar boven kwam, dat had ik nog nooit gezien of gevoeld. Ook mijn laatste stage in een vroedvrouwen-geleide praktijk in Noord-Ierland zal me eeuwig bijblijven. Ik startte dus de opleiding tot vroedvrouw. Daarnaast deed ik ook hedendaagse dans. Dat begon gewoon als een hobby maar het lag me wel, eerlijk gezegd. Zo kreeg ik de kans om in een amateurgezelschap te dansen. Het feit dat ik mijn lichaam terug kon laten spreken en uitdagen gaf me immens plezier. Na mijn studies ging ik halftijds in een ziekenhuis werken als vroedvrouw en halftijds professionele lessen volgen in een danscentrum. Later ben ik dan naar Brussel verhuisd om het dansen meer een kans te geven.”

Hoe ervaarde het kleine meisje uit Arendonk de overstap van de Kempen naar Brussel?
“Pas op, toen was ik al lang geen klein meisje meer. (lacht) De energie in Brussel is heel anders dan bijvoorbeeld in Gent. Brussel bruist, verrast en daagt je uit. Het is een wirwar van culturen, talen, mensen, gebouwen. Lelijkheid en schoonheid wisselen elkaar vaak in sneltempo af. De identiteit van Brussel is een mengelmoes en toch vormt die mengelmoes weer een identiteit op zich. Er is een soort aanvaarding van het feit dat alles niet altijd perfect is of hoeft te zijn. Dat ligt me wel. En tegelijk wordt ook Brussel terug een beetje een dorp. Je hebt je vrienden, je stamcafés, je favoriete restaurantjes, de cinema’s waar je het meest naartoe gaat. Bovendien heeft Brussel veel groen. Dat verrast je misschien maar het is één van de meest groene steden van Europa. Ik ga er vaak lopen, wandelen of fietsen.”

Hoe verging het ondertussen met je carrière als danseres?
“Een vervelende blessure heeft jammer genoeg roet in het eten gegooid. Hedendaagse dans vergt veel van je lichaam en zo kreeg ik een probleem met mijn knie. Veel pijn en repetities die niet meer konden doorgaan… Maar ook vele mooie herinneringen. Ik heb heel wat projecten kunnen doen en een opleiding kunnen volgen in Berlijn. Ondertussen werkte ik ook voor verschillende muziekfestivals, culturele huizen en als tourmanager. Tijdens één van die jobs was ik in Budapest en heb ik mijn huidige vriend leren kennen, Davide, een Siciliaan. We schrijven dan 2012. Het is ook dankzij hem dat ik begon te filmen. Na een korte opleiding ging ik zelf aan de slag voor een kortfilmpje dat meteen geselecteerd werd voor een klein tweejaarlijks festival in Brussel. Later volgde ik nog een echte filmopleiding in Frankrijk. Daar werden de eerste stappen voor het scenario van ‘Schoon Donker’ gezet.”

Wat wilde je precies bereiken met die eerste langspeelfilm?
“‘Schoon Donker’ is een heel persoonlijk verhaal over Arendonk. Het gaat over dat dubbele gevoel. Over blijven of vertrekken. Over vragen stellen wanneer vragen stellen eigenlijk niet mag. Over liefde en loyauteit. Over angst voor andere keuzes en de acceptatie daarvan. Over het communiceren over verschillende generaties heen. Met enerzijds een generatie die schijnbaar leeft zonder zich vragen te stellen en een andere generatie die zich óveral vragen bij stelt, en maar blijft zoeken. Over het niet per se eens te moeten zijn om toch te kunnen aanvaarden. Ik wilde met ‘Schoon Donker’ duidelijk maken dat het niet zozeer gaat over het blijven enerzijds of over het vertrekken en terugkomen anderzijds. Beiden kunnen een juiste en goede keuze zijn.”

‘Schoon Donker’ verwijst ook naar één van de duiven van een andere hoofdrolspeler in je film, Karel Meulemans, één van de beste duivenmelkers van het land.
“Klopt. Het is de naam van de moederduif van één van zijn meest succesvolle duiven. Maar de naam verwijst ook naar ArenDONK. En tot slot vond ik het ook heel passend voor de film die ik wilde maken. Een op het eerste zicht perfecte, vredige en schone plaats die tal van mogelijkheden biedt maar waar voor mij ook een donker en beperkend kantje aan vast hangt. Zeker niet typisch voor Arendonk alleen maar ongetwijfeld herkenbaar voor heel wat mensen.”

De film werd einde april uitgezonden op zondagavond op Canvas. Hoe waren de reacties?
“De passage op Canvas was een erg spannend moment. De film was wel al vertoond op festivals in Frankrijk en Nederland maar de tv-uitzending was een heel ander verhaal. Ik kreeg heel veel berichten met felicitaties, ook van mensen die ik helemaal niet ken. De overgrote meerderheid van de reacties waren heel positief. Ik kan alleen maar zeggen dat het uiteindelijk echt heel dichtbij de film is gekomen die ik wilde maken. Het is een heel gekleurd, heel persoonlijk verhaal. Met soms wat donkerdere kantjes, een traag ritme en oude tradities of gewoontes. Maar vooral ook met veel lichtheid, humor en liefde.”

Wat mag ik je tenslotte nog toewensen voor de volgende maanden en jaren?
“Eerst en vooral zijn we in blijde verwachting van een Arendonks Siciliaantje. En ik heb horen zeggen dat daar best wel wat tijd in kruipt. (lacht) Verder lijkt het erop dat het eerder rustig zal blijven. Momenteel werk ik in een adviesbureau voor artiesten. En uiteraard heb ik wat premature ideeën voor een ander project in mijn hoofd. Voor volgend jaar staat er een opleiding accupunctuur op het programma. Weer dingen genoeg om naar uit te kijken. Zo heb ik het graag.”