Globetrotter Jimmy Leys voelt zich thuis in Andalusië

Vertel eens, Jimmy. Waar heb je overal al gezeten?
Jimmy Leys: “Na mijn studies toerisme heb ik verschillende jaren in het buitenland gewerkt. Tijdens de vakantieseizoenen vond je mij in de toeristische gebieden in Spanje, Kreta, Italië en de Franse Alpen. Na 5 jaar werken met seizoenscontracten, besloot ik om permanent in België te blijven, maar dat was allesbehalve een succes. De drang om naar het buitenland te gaan was te groot. In 2006 en 2007 trok ik helemaal alleen naar Zuidoost-Azië, Australië en Nieuw-Zeeland en in november 2012 ging ik terug op pad. Samen met een vriend dit keer, naar Centraal-Amerika. Tijdens die reis heb ik in Mexico mijn vrouw ontmoet. Niet zo lang daarna ben ik vanuit Centraal-Amerika op het vliegtuig gestapt richting Argentinië. Sindsdien heb ik niet meer in België gewoond.”

Hoe ben je dan vanuit Argentinië in Spanje terechtgekomen?
“Irina en ik woonden aanvankelijk in Mendoza, de wijnstreek van Argentinië. Ze maakte er al jaren een bekende reisgids voor backpackers: Get South, met tips over Argentinië, Chili en Uruguay. Dat hebben we een hele tijd samen gedaan. Tot we Tristán kregen en we merkten dat de grote afstanden om alle bestemmingen te bezoeken elk jaar moeilijker werden. We besloten om met de reisgids te stoppen en kochten een one-way ticket naar Bangkok. Anderhalf jaar lang hebben we met ons drietjes rondgereisd in Thailand, Myanmar, Cambodja, Vietnam, Maleisië, Indonesië, Singapore en Sri Lanka. Het was een fantastische tijd. Toch begonnen we ons schuldig te voelen tegenover onze ouders, omdat ze Tristán zo lang niet konden zien. We besloten om voor drie maanden naar België te gaan, en daarna een tijdje op bezoek te gaan in Argentinië. Daarna konden we beslissen waar we zouden wonen.”

En toch werd het niet België of Argentinië, maar Spanje. Hoe ging dat?
“De keuze was niet zo moeilijk, eigenlijk. Tijdens onze reis door Azië kwamen we via de gigantische Facebook-groep ‘Worldschoolers’ regelmatig in contact met andere wereldreizigers. We hoorden er ook voor het eerst over La Herradura. Dat is een klein, gezellig dorpje in Zuid-Spanje, aan de Costa Tropical, waar heel veel internationale reisfamilies samenkomen. Sommigen blijven hier langer, anderen gebruiken het als een tussenstop. Een echte community van internationale globetrotters en een prachtige plek om te wonen. We zijn hier omringd door gelijkgezinde families uit alle hoeken van de wereld.”

Is de reismicrobe je met de paplepel ingegeven?
“Eigenlijk niet. Al in mijn tienerjaren zat ik voortdurend met een atlas op mijn schoot, maar ik heb geen idee waarom. Ik kom niet uit een reisfamilie. Toch is de interesse er altijd geweest. Daarom heb ik toerisme gestudeerd. Na verschillende seizoenen in toeristische gebieden in het buitenland, heb ik me nooit meer helemaal kunnen aanpassen aan het gestructureerde leven in België. En al helemaal niet aan het klimaat en het verkeer. Weet je, mensen leven heel snel in België. Ze werken hard, hebben weinig vrije tijd. En waarom? Om een groot huis te kunnen kopen of in een dure auto rond te rijden.”

Materiële zaken interesseren je niet?
“Nee, eigenlijk niet. Ervaringen vind ik veel belangrijker. Tijd kunnen besteden met je familie, dat is het allerbelangrijkste. Daar geven we heel graag wat luxe voor op. Weet je, ik raad iedereen aan om eens een lange reis te maken, of een tijdje met het gezin in het buitenland te gaan wonen. Dan kan je 100% als gezin genieten. Het hoeft bovendien niet duur te zijn: tijdens onze trip door Zuidoost-Azië kwamen we rond met 1.300 dollar per maand. Alles inbegrepen!”

Vertel eens, wat maakt het leven in La Herradura zo aangenaam?
“Wat niet? Het leven is hier fan-tas-tisch! Het strand ligt amper 100 meter van ons appartement en het dorp is omringd door fruitboomgaarden, heuvels, bergen en natuurparken. Malaga en Granada, twee fantastisch mooie steden, liggen slechts een uurtje rijden van hier en de Sierra Nevada, waar je in de winter kan skiën, is maar anderhalf uur rijden. Het klimaat is hier geweldig. De zomers zijn niet bloedheet zoals in andere delen van Spanje, en de winters zijn lekker zacht. Een beetje een microklimaat en dat heeft veel voordelen. Avocado´s, mango´s, chirimoyas, papayas, vijgen, amandelen, olijven, bananen… ze groeien hier allemaal lokaal. Heerlijk!”

Klinkt heel idyllisch.
“Dat is het ook. Behalve in augustus, is er hier weinig drukte. Toch is La Herradura een levendig dorp, met heel wat gezellige restaurantjes. We hebben hier alles wat we nodig hebben op korte afstand. Het leven is hier eenvoudig en complexloos, maar erg rijk. Doordat hier veel internationale families bij elkaar leven, zitten we hier in een smeltkroes van culturen. Ik vind het fijn dat we dat aan onze zoon kunnen meegeven. Tristán leert gerechten kennen uit alle uithoeken van de wereld, hij ervaart andere religies en gewoonten, en hij is een echte polyglot aan het worden. Hij wordt drietalig opgevoed — Spaans-Engels-Nederlands — maar sinds kort wil hij zelf ook Duits en Frans leren, omdat hij ervaart hoe fantastisch het is wanneer hij met iedereen kan communiceren.”

Wat is je favoriete plekje daar?
“Dat moet Cerro Gordo zijn, een kleine berg langs de kust met helemaal boven een oude wachttoren uit de 16de eeuw. Een prachtige plek om te wandelen en van de meest wonderbaarlijke zonsondergangen te genieten. Ik trek er wel eens naartoe om te relaxen, en we komen hier in de weekends vaak wandelen met de gezinnen uit de buurt, of met bezoekers. De kinderen hier zijn al net zo’n berggeiten als de prachtige wilde steenbokken die je hier kan spotten.”

Was het moeilijk aanpassen in Spanje?
“Nee, absoluut niet. We spreken natuurlijk alle drie Spaans. Heel gemakkelijk, want het geeft ons de mogelijkheid om lokaal te werken. Ik doe momenteel customer service en webdesign en werk van thuis uit. In de zomerperiode ben ik in de plaatselijke jachthaven aan de slag voor een bootverhuurbedrijf. Irina helpt nieuwe families met het vinden van een huis of met hun papierwerk. En Tristán, die gaat gewoon naar de plaatselijke dorpsschool. Eerlijk? We voelden ons hier meteen thuis in de internationale gemeenschap. Ook met de Spaanse mensen konden we snel vriendschappen opbouwen, wat we spreken dezelfde taal. In Argentinië heb ik het wel moeilijk gehad. Mijn kennis van het Spaans was toen nog basic en behalve Irina sprak niemand Engels. Ik raad iedereen aan om Argentinië te bezoeken, het is er echt prachtig, maar als je er woont, dan is de situatie anders. Ik had er moeite met de veiligheid. Ik kon me heel moeilijk aanpassen aan de prikkeldraad, de wachters, de privéwijken. Spijtig genoeg hebben we er ook een keer een homejacking gehad. Geen ervaring die je wil meemaken. Dat laat sporen na. Hier in Spanje voelen we ons wel veilig.”

Over veiligheid gesproken: hoe beleven jullie de coronacrisis?
“Vorig jaar hebben we in het voorjaar een hele strenge lockdown uitgezeten, maar sindsdien verloopt het leven hier weer behoorlijk normaal. Met de nodige restricties, natuurlijk. Het dragen van een mondmasker is verplicht en momenteel mogen we de provincie niet uit, maar alle restaurants en winkels zijn open. We mogen naar het strand of naar de bergen, dus alles voelt behoorlijk normaal aan. Eigenlijk is La Herradura een beetje een paradijs in tijden als deze. Heel speciaal om de pandemie als gezin door te maken. En we voelen ons zoals ik al zei heel veilig, ook met corona.”

Je maakt je dus geen zorgen?
“Dat zou ik ook niet helemaal zeggen. Ergens maak je je toch wat zorgen. Dat is volstrekt normaal. Hoe gaat die situatie verder evolueren? Wat gaat de economische situatie zijn? Met die onzekerheid ben je toch bezig. In crisistijden als deze mis je je familie en vrienden nog dat tikkeltje meer. Ik kan bijvoorbeeld niet wachten voor ik naar België kan gaan om mijn moeder, mijn zus en mijn twee grootmoeders van 94 en 95 jaar te bezoeken. Hopelijk kunnen we snel opnieuw reizen. Het is geleden van Kerstmis 2019 dat ik nog eens in België was.”

Zou je ooit nog terug in de Kempen kunnen wonen?
“Goh, mijn moeder zou niet liever willen dan dat we samen rond de kerktoren van Mol zouden wonen, maar ik voel op dit moment geen enkele drang om opnieuw in België te wonen. De enige reden waarom wij nog naar de Kempen, of naar Argentinië, zouden verhuizen, is wanneer onze ouders ziek zouden zijn. Dat is de afspraak, dan gaan we er naartoe. Sinds enkele jaren voel ik dat ik ‘op bezoek’ ga naar België en niet meer ‘naar huis’. Mijn thuis is nu hier in La Herradura. We vinden het spontane leven hier geweldig. Het feit dat we buiten leven en echt genieten van het leven. We willen in de toekomst nog veel reizen, en misschien ook wel eens een tijdje opnieuw in Vietnam wonen, of in Afrika, maar ik denk dat dit altijd onze vaste hub, onze uitvalsbasis, blijft. Het belangrijkste is dat Tristán gelukkig is. En hier in Spanje is hij dat echt.”

Heb je het thuisfront helemaal losgelaten?
“Nee, helemaal niet. Zonder corona zou ik meerdere keren per jaar naar België komen. Ik ben ook nog steeds lid van de Facebookgroep van Mol. Ik kan het niet laten om toch op de hoogte te blijven van wat er daar gebeurt. Het is niet omdat wij niet kunnen aarden in de Belgische levenswijze en het klimaat, dat het niet een hele fijne plek is. Wij, Belgen, vergeten vaak wat voor een paradijs België is. Er is sociale zekerheid en een vangnet voor bijna alles. Er zijn maar weinig landen waar dat nog zo is. Daar is het: verlies je je job of word je ziek, trek dan je plan. Dat vergeten wij als Belgen erg vaak. Door te reizen of in andere landen te wonen, besef je dat opnieuw. Dat, en hoe lekker onze Belgische bieren zijn.” (lacht)