Anneke Adams overwint zes keer kanker en deelt ervaringen in een boek

We ontmoeten Anneke Adams (47) in haar ruime appartement in The Colony, een district dat bekend staat voor zijn fenomenale uitzicht op het Lewisville Lake, op een boogscheut van Dallas. “Ik ben geboren in Lier en werd grootgebracht in Heist-op-den-Berg”, vertelt ze. “Mijn ouders, broer en zussen wonen daar nog altijd. Als kind was ik de kapoen van de familiebende. Iets niet durven doen, dat stond niet in mijn woordenboek.”

Is die eigenschap ook bepalend geweest bij jouw verhuis naar Texas, vijftien jaar geleden?
Anneke Adams: “Wellicht heeft dat meegespeeld, al ligt vooral het verlies van mijn grote liefde aan de basis van mijn vertrek. Bovendien heb ik als kind altijd beweerd dat ik ooit naar de Verenigde Staten zou emigreren. Na één bezoek aan Dallas wist ik genoeg: hier wil ik wonen. Amerika wordt het land van de mogelijkheden genoemd en dat blijkt ook te kloppen. Het heeft wel geholpen dat ik al mensen kende in Dallas. Zonder die contacten zou het wellicht moeilijker zijn geweest om me hier te settelen.”

Texanen maken zich sterk dat in hun Lone Star State alles groter is. Klopt dat ook?
“Helemaal! ’Oh, shit.’ Dat was mijn eerste gedachte toen ik in Texas arriveerde. (lacht) De luchthaven van Dallas is immens groot, bijvoorbeeld. Het Metroplex, zeg maar het economische en culturele centrum van Noord-Texas, is zelfs groter dan België. Ook de lokale levensstijl is anders. In de Verenigde Staten draait alles rond kapitalisme. Bijna alle winkels zijn de klok rond open. Heb je op zondag wat nodig, of ‘s avonds laat, dan loop je gewoon de eerste de beste supermarkt binnen. In ons land sta je tegen die tijd al lang voor een gesloten deur.”

Landgenoten die jou zijn voorgegaan hebben het vaak over een cultuurschok. Was het dat ook voor jou?
“Absoluut. Ik herinnerde me nog scènes uit de populaire serie Dallas en dacht dat iedereen hier met een cowboyhoed en boots zou rondlopen. (glimlacht) In bepaalde delen van de stad is dat effectief nog het geval, maar standaard is het zeker niet. Voor alle duidelijkheid: ik ben geen cowgirl geworden. Op mijn werk vinden ze dat ik me nog altijd Europees gedraag. Qua mentaliteit heb ik me al wel geschikt naar de Amerikaanse normen, denk ik.”

Denkt jouw eigen familie daar net zo over?
“Mijn familie beschouwt mij intussen als een echte Texaanse. Ga ik bij hen op bezoek, dan is het zelfs moeilijk om me weer aan te passen aan de taal en de gebruiken van mijn moederland. Wat ik op dat moment dan het meest mis, is de zuidelijke vriendelijkheid die Texas typeert. Loop je hier een winkel binnen, dan word je onmiddellijk aangesproken en verwelkomd. ‘Hoe gaat het met jou?’ ‘Kan ik wat voor jou betekenen?’ Dat soort vragen. Die spontaniteit vind ik in België niet terug, helaas.”

Texas is een flink eind van huis. Heb je wel eens last van heimwee?
“Niet echt. Ik heb ook nooit getwijfeld aan mijn beslissing om naar de VS te verhuizen. Twijfelen zit nu eenmaal niet in mijn aard. Ik ben het type vrouw dat alleen maar vooruitkijkt. Ik heb zes keer de diagnose kanker gekregen, ik ben verkracht geweest en heb de tegenslag gehad om verliefd te worden op een regelrechte narcist, maar nooit heb ik mezelf de vraag gesteld waarom. Die vraag is begrijpelijk, maar heeft verder geen enkele zin.”

Dat brengt ons bij ‘How to Cancer 101’, het boek dat je schreef na al die nare ervaringen. Die beproevingen doorstaan is één ding, er een boek over schrijven wellicht een ander paar mouwen?
“Mijn verhaal neerpennen was inderdaad een grote stap. Het is begonnen als een dagboek, maar omdat veel mensen me maar bleven vragen hoe ik erin slaag om altijd positief te blijven, heb ik beslist om er een volwaardig boek van te maken. ’How to Cancer 101’ staat stil bij mijn eigen ervaringen en hoe ik ermee ben omgegaan, maar ik heb er vooral een inspirerend boek van willen maken. Ik focus ook op het nut van gezonde voeding en de zoektocht daarnaar, wat in Amerika toch net iets meer inspanning vraagt. Dit land is niet bepaald een toonbeeld van gezond eten.”

Opvallend in het boek: je noemt jezelf geen slachtoffer, maar een overlever.
“Dat doe ik bewust, ook al zat het zelfs tijdens mijn behandelingen niet altijd mee. Tijdens mijn laatste chemobeurt kreeg ik een hartstilstand. Ik kreeg de vloeistof toegediend in vijfenveertig minuten, terwijl het eigenlijk vier uur hoort te duren. Volgens de artsen ben ik één van de weinige patiënten die zoiets heeft overleefd. Alles heeft, schat ik, met mijn mindset te maken. Ik probeer voortdurend positief te denken. In 2019 gaven de artsen mij nog vijf jaar. Ik heb altijd geloofd dat ik langer zou leven. Ik word 100: dat is het uitgangspunt geworden.”

‘Als ik mijn leven mocht overdoen, zou ik niets veranderen’, schrijf je. Heeft die passage niet veel reacties uitgelokt?
“Dat heeft ze zeker. Mensen vragen me waarom ik zoiets beweer. Het antwoord is eenvoudig: alles wat ik heb doorstaan heeft me gemaakt tot de persoon die ik vandaag ben. Kanker heeft mij ook ‘geschenken’ gegeven. Alles hangt af van hoe je naar de zaken kijkt. Ik was 26 toen ik de onheilspellende boodschap voor het eerst te horen kreeg. Wat ga ik doen om dit te overleven? Dat was mijn eerste gedachte. Ik voel me gezegend dat ik hier nog altijd rondloop. Ik heb een leuke baan bij één van de grootste shippingbedrijven van de wereld, ik heb een mooi appartement in een prachtige stad en uit de bloedtest van vorige week is gebleken dat alles in de juiste richting evolueert. Ik heb geen enkele reden tot klagen.”

Van ‘How to Cancer 101’ gingen intussen al meer dan 1.000 exemplaren over de toonbank. Zit er een vervolg in de pijplijn?
“Er komt een tweede boek, dat staat vast. Het wordt geen vervolg op het eerste boek, maar een naslagwerk met dagelijkse motivaties. Elke motivatie vertelt over mijn eigen leven, dat wel, maar vooral wat ze concreet met mijn leven heeft gedaan en wat ze voor anderen zou kunnen betekenen. Maar voor het zover is, lanceert de uitgeverij eerst nog de Nederlandse vertaling van mijn eerste boek. Die verwacht ik tegen het einde van dit jaar.”

Binnenkort breng je opnieuw een bezoek aan ons land. Wat staat bovenaan jouw to do-lijst?
“Een pitstop bij de frituur. (lacht) Ik weet nu al wat ik ga bestellen: een flinke portie frieten met mayonaise, stoofvlees en een curryworst special. Dat is bij elk bezoek aan België vaste prik.”

In Texas woedde begin juli nog een hittegolf met temperaturen boven de 50°, terwijl de zomer in ons land overwegend nat was. Je zou dat van de regen in de drop kunnen noemen.
“Het is hier doorgaans extreem warm, maar toch hou ik van het Texaanse klimaat. In dit deel van de Verenigde Staten kennen ze trouwens maar twee seizoenen: zomer en winter. That’s it. Mensen vragen me wel eens hoe groot de kans is dat ik ooit weer voet aan wal zet in België? Om eerlijk te zijn: nihil. Onbestaande. Hawaï, daarover valt nog over te praten, maar België? Nee, bedankt!”

MEER INFO
‘How to Cancer 101’ is verkrijgbaar via www.amazon.com. Meer informatie over Anneke Adams op www.annekegjadams.com. Met dank aan Sunny Cars voor de logistieke ondersteuning van dit interview (www.sunnycars.be).