Yves Chung blaast nieuw leven in Kempense vintage-interieurs

Hoe ben je in de vintage-wereld beland?
Yves Chung: “Toen ik op mijn achttiende eindelijk de school mocht verlaten, werd al snel duidelijk dat verder studeren niets voor mij was. Ik besloot meteen te gaan werken en deed verschillende interimjobs. Mijn eerste vaste job vond ik bij Herentals Metaalwerken. Daar heb ik leren lassen en slijpen, vaardigheden die ik nu nog dagelijks in het atelier gebruik. Geleidelijk aan begon ik met het aan- en verkopen van spullen, waarna ik in de meubelindustrie belandde. Ik startte op in bijberoep, maar zodra ik wist dat ik ervan kon leven, heb ik me volledig op vintage toegelegd.”

School was dus niet je beste ervaring?
“Concentreren is voor mij niet altijd makkelijk. Ik ben snel afgeleid en wil graag mijn eigen ding doen, al heb ik er altijd vertrouwen in gehad dat ik mijn weg zou vinden in het leven. Mooie meubels hebben altijd indruk op mij gemaakt.”

Ondernemen zit in je bloed?
“Ik heb het inderdaad geërfd van mijn ouders. Het ondernemen heb ik van mijn vader, die Chinees is. Mijn moeder is Italiaans, en ik denk dat ik van haar mijn smaak geërfd heb. Misschien is het wel een idee om mij eens te verdiepen in de verkoop van Chinese vazen, dat gaat soms om waanzinnige prijzen met hogere marges dan meubels. Daar valt echt iets aan te verdienen.” (lacht)

Hoe moeilijk is het om vanaf nul te starten?
“Doordat de marges bij echte klassiekers laag zijn, kiezen de meeste collega’s sneller voor een specifieke stijl zoals Italiaans, industrieel of Scandinavisch. Ik ben me altijd blijven richten op nieuwe klassiekers met transparante prijzen. Gebruikte vintage zit vaak rond de helft van de prijs en is erg waardevast. Elk jaar is er wel een prijsstijging, maar klanten weten dat ze het meubel vaak voor dezelfde prijs kunnen verkopen.”

Vanaf wanneer wist je dat vintage echt iets voor jou was?
“Ik begon online te zoeken naar leuke spullen, maar twijfelde in het begin vaak over een item, waardoor ik wel eens te laat was. Als je dat item later terug ergens anders te koop ziet verschijnen, weet je dat je een populair item hebt gemist, al gingen de eerste meubels wel snel de deur uit.”

Hoe bepaal je de waarde van een item?
“Als ik mijn concurrenten mag geloven, ben ik te goedkoop en zou ik gerust wat meer marge mogen nemen. (lacht) Snel handelen met kleine marges, daar hou ik van. De spullen die ik verkoop, behouden zeer goed hun waarde.”

Je ontwerpt ook nieuwe interieurs met vintage-artikelen?
“De meest interessante interieurs zijn eclectisch en bestaan uit een combinatie van verschillende items en stijlen. Soms kom ik ook bij mensen die alles van één bepaald merk gekocht hebben, maar dan lijkt het voor mij te hard op de showroom van dat merk zelf.”

Je doet ook aan ‘homestaging’. Wat houdt dat juist in?
“Dat gaat om de inrichting van lege panden die al langer te koop staan en in een hogere prijsklasse zitten, waardoor ze moeilijker verkocht raken. Potentiële kopers zien niet altijd de mogelijkheden die een interieur biedt. Daar ga ik dan mee aan de slag. Soms nemen we alleen foto’s, maar het gebeurt ook dat de verkoper van het pand zelf een verkoopdag organiseert.”

Heb je iets gemerkt van stijgende prijzen in je branche?
“Als je denkt aan onze ecologische voetafdruk en het milieu, is vintage op alle vlakken een zeer goede optie. Zowel de prijs als de algemene waarde van het item stijgen. Vaak restaureren we de stukken in ons eigen atelier, maar als dat niet lukt, besteden we de renovatie uit aan één van onze vaste partners waarmee we samenwerken.”

Onze lezers kunnen je ook elke week aan het werk zien in ‘Stukken Van Mensen op Play4. Hoe ben je bij de makers terechtgekomen?
“Er is ooit een spin-off van de reeks gemaakt, waarbij Boris Devis, één van de vaste dealers, werd gevolgd tijdens het proces van kopen en verkopen. Hij kwam bij mij in het magazijn een item kopen. Ik denk dat de makers onze onderhandeling wel grappig vonden. (lacht) Niet veel later kreeg ik de vraag om iets te verkopen in het volgende seizoen, een kans die ik met beide handen heb gegrepen. Het jaar daarop werd ik gevraagd om ook vaste dealer te worden.”

Wanneer weten onze lezers dat ze goud in handen hebben?
“Mensen denken te gemakkelijk dat ze goud in handen hebben, meestal is dat niet zo. Mijn mailbox wordt dagelijks gebombardeerd met de zotste spullen. Als het een interessant item is, probeer ik een prijs overeen te komen waar iedereen zich goed bij voelt. Meestal laat ik de klant eerst zelf een bod uitbrengen. Als het bod naar mijn gevoel te hoog is, haak ik direct af. Sinds ik op televisie kom, krijg ik de indruk dat mensen graag het spelletje van op televisie willen meespelen.” (lacht)

Is er een bepaalde tactiek om op een juiste manier te onderhandelen?
“Ik ken de waarde van de items in mijn branche, maar als ik iets koop wat buiten mijn comfortzone ligt, kan het zijn dat ik een foute inschatting maak. Het is al gebeurd dat ik te veel heb betaald, maar dat is leergeld voor de volgende keer. Als je dingen koopt die je zelf graag ziet, helpt dat enorm, dat is mijn filosofie. Als ik het item dan ook zelf kan betalen en er nog iets aan verdien, koop ik het altijd.”

Durf je soms ook een gokje wagen?
“De tijd van risico’s nemen bij klassiekers is eigenlijk voorbij. Als je de nieuwprijs kent en het item kunt kopen voor de helft van de prijs, doe je meestal een goede zaak. Het is al gebeurd dat er jarenlang niet naar een item wordt gevraagd, maar vroeg of laat raak je je items wel kwijt.”

Wat is de grootste uitdaging?
“Ik vind het moeilijk om dingen uit handen te geven. Vintage verkopen is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Je moet niet alleen items kopen en verkopen, maar ook restaureren, fotograferen en de verkoop regelen. Nadien volgt dan nog de levering, waar veel bij komt kijken als het om grote items gaat.”

Je handelt ook vaak met Amerikanen?
“De meeste klassiekers die ik koop, zijn van ontwerpers die na de oorlog een nieuw leven begonnen in Amerika. Daar vind je items van de eerste productie en vroege edities die je in Europa niet kunt vinden. Mijn eerste contacten vond ik oorspronkelijk via eBay. Ik vroeg me af of ze geen interesse hadden in een samenwerking. Zo herinner ik me nog dat ik met een dikke cheque daarheen vloog voor mijn eerste onderhandeling. Toen ik daar aankwam, duurde het nog twee dagen voordat die cheque werd goedgekeurd. Dat was best spannend, maar uiteindelijk is alles helemaal goed gekomen.”

Zijn er nog plaatsen die je graag wil bezoeken in de toekomst?
“Ik droom ervan om met mijn mijn twee zonen een roadtrip te maken door Italië en daar items in te kopen. Collega’s van mij doen dat wel vaker en het lijkt me dan ook heerlijk om te doen, maar door de combinatie met de zaak en mijn gezin is dat momenteel niet mogelijk.”

Wat wil je nog bereiken in de toekomst?
“Wat me heel interessant lijkt, zijn vintage-horloges. Ik ben zopas ambassadeur geworden van Panerai, een iconisch, Italiaans merk, dat tof en hip is. Daar ben ik fier op, maar mijn grootste droom is dat één van mijn zonen mij zal opvolgen in de zaak. Binnenkort wordt hij veertien. De interesse begint stilaan te groeien, maar hij is nog te jong om zelf te onderhandelen. In de toekomst hoop ik er een familiebedrijf van te maken.”