Joris Brys maakt met voetbal en muziek zijn jongensdroom waar

Wie Joris Brys bezig hoort, merkt meteen de Kempische tongval waar we zo trots op zijn. Toch woont hij al vele jaren in Antwerpen. Ook zijn naaste familie is vanuit Oosthoven naar ‘t Stad verhuisd. Dus de oversteek naar de Kempen wordt niet meer zo vaak gemaakt. Maar we hopen alleszins dat de vele herinneringen aan onze streek een positief gevoel meebrengen. We gaan het gewoon vragen.

Joris, toegegeven, het doet een beetje pijn aan ons hart dat we je niet meer zo vaak zien in de Kempen.
Joris Brys: “Tja, het klopt alleszins dat ik er niet meer zo vaak kom. Ik woon al een tiental jaar in Antwerpen en een grotere stad spreekt me nog altijd erg aan. Ik heb die drukte blijkbaar nodig. (lacht) Het verschil met Oosthoven kan bijna niet groter zijn, maar laat het duidelijk zijn dat ik daar nog steeds zeer fijne herinneringen aan heb en met veel plezier aan terugdenk.”

Wat is het eerste dat je te binnen schiet als je aan Oosthoven denkt?
“Dat zal dan toch de voetbalclub zijn. Mijn eerste club, waar trouwens ook mijn papa, mijn grootvader en mijn nonkels gevoetbald hebben, en waar mijn neef nog altijd voetbalt. De familie Brys kent de kantine van binnen en van buiten. Al heb ik er uiteindelijk niet zo lang gevoetbald. De ambitie bracht me al snel bij KFC Turnhout. Ik kon op zich goed mee, speelde ook bij de nationale Reserven, maar blessures hielden me te vaak aan de kant. Mijn vrienden en ploeggenoten noemden mij wel eens ‘De Man van Glas’. Ken je dat? Altijd van die kleine blessures, niemand weet precies wat het is, en met rusten lost het probleem zichzelf op. Maar ik wil nu niet gezegd hebben dat dit een grootse carrière in de voetbalwereld in de weg heeft gestaan.”

De carrière als voetballer zal er wellicht niet meer komen. Als presentator ben je alleszins mooi aan de weg aan het timmeren.
“Ik mag zeker niet klagen. Ik kreeg een tiental jaar geleden de kans om aan de slag te gaan bij Play Sports. Ik deed toen reportages en interviews en dergelijke. Vooral voor de Premier League. Later kwam daar de presentatie bij van ‘Sports Late Night’. Samen met Bart Raes en Gilles De Coster staat dat nog steeds op het programma. Sindsdien is voetbal een alsmaar belangrijker thema geworden in mijn leven. Zeker nu daar de podcast ’90 minutes’ is bijgekomen, kijk ik nog meer voetbal. Dat is ook nodig om een beetje met Filip Joos te kunnen meebabbelen. Het is niet normaal wat die allemaal weet. Geen idee hoeveel uren voetbal die per week kijkt.” (lacht)

Bij Studio Brussel presenteer je ook het programma ‘Vuurland’.
“Ja, op dat vlak mag ik zeker niet klagen hé. Doe ik ook niet. Ik heb trouwens nog nooit het gevoel gehad dat ik aan het werken ben. Zo graag doe ik het allemaal. Zeker Vuurland. Daar mag ik toch van zeggen dat het m’n eigen programma is. Ik doe ook de ochtendblok op zondag. Die is eigenlijk voor iedereen. Maar bij Vuurland passeert echt alleen muziek die ik goed vind. Het is een heel ander programma. Meer luistermuziek. En je weet ook dat de luisteraars op zondagavond échte luisteraars zijn, die specifiek afstemmen op Studio Brussel voor dat genre. Ik krijg daar ook mooie complimenten over en dat doet me veel plezier. In gedachten zie ik dan die mama of papa die op zondagavond zoon- en dochterlief naar Leuven of zo doet, en dan samen met mij geniet van The National, Ben Howard of The Bony King of Nowhere. Voor mij het betere Indie-werk.”

Ik zag je ook al acteren in ‘De Dag’, de serie van Jonas Geirnaert en Julie Mahieu. Hoe was dat?
“Amai, dan heb je wel heel erg goed opgelet want erg groot was die rol niet. Maar wel heel leuk om een keer te doen uiteraard. Het is al wel enkele jaren geleden. Ook bij ‘Callboys’ had ik een keertje een zeer, zeer kleine bijrol als reporter. (glimlacht) Fantastisch om Jan Eelen dan aan het werk te zien. Toch wel wat uit mijn comfortzone maar een zeer prettige ervaring.”

Ik neem aan dat het optreden waarbij je met enkele andere bekende Vlamingen uit de kleren ging voor Kom Op Tegen Kanker ook buiten die comfortzone lag.
“Laat ons zeggen dat dit zéér ver buiten mijn comfortzone was. (lacht) Maar ik heb daar niet over getwijfeld. Al zou ik dat in een andere setting niet meteen doen. Maar voor Kom Op Tegen Kanker heb ik het met veel plezier gedaan. En weet je, ik had helemaal geen probleem met dat naakt, ook niet voor tweeduizend man. Maar ik was vooral zenuwachtig voor die choreografie. Ik zag me al naar rechts stappen terwijl de anderen naar links gingen. (lacht) Maar dat is gelukkig niet gebeurd. Integendeel, ik heb daar een enorme kick van gekregen. Het is zonder twijfel het schoonste wat ik in mijn leven al gedaan heb. Ook al was dat achteraf bekeken voor ons maar een kleine moeite, voor veel mannen was het een aanmoediging om zich te laten controleren op prostaat- en teelbalkanker. Je wil niet weten hoeveel berichtjes wij samen gekregen hebben om ons te bedanken. Door het feit dat er meer mannen zich veel vroeger laten controleren, kan men bij een negatieve diagnose veel vroeger behandelen. En zo hebben we mogelijk heel wat leed bespaard en heel wat steun kunnen bieden. Dat gevoel is onbetaalbaar. Zeker als je dat dan nog eens mag doen met mooie mensen zoals Dieter Coppens, Bart Peeters, Warre Borgmans en al die anderen. Zo dankbaar dat ik dat heb mogen doen…”

Laat ons ook eens even vooruit kijken. Je hebt sowieso altijd al een drukke festivalzomer en daar komt dit jaar nog eens een Europees Kampioenschap voetbal bij. Hoe schat je de kansen van de Belgen in?
“Goh, moeilijke vraag. Het kan van zoveel details afhangen. De vorm van de dag, blessures, af en toe een gelukje. Maar ik ben sowieso wel een believer van de Rode Duivels, een echte supporter ook, zeker op grotere tornooien. Geloof het of niet, maar ik ben zo’n dagen altijd een beetje zenuwachtig. Plus, dat samenhorigheidsgevoel als je samen naar een groot scherm kijkt, ik vind dat fantastisch. Dat je plezier en verdriet samen kan delen. Voor het EK zijn we geen topfavoriet maar toch wel outsider. Na de gouden generatie zei men wel eens dat dit een overgangsploeg is. Maar dat vind ik niet. Er is nog altijd zeer veel talent aanwezig. Kijk maar naar Doku bij Man City of Bakayoko bij PSV. Misschien dat de verdediging minder sterk voor de dag komt. Maar wie weet. Al schat ik Frankrijk en Engeland op dit moment wel wat hoger in. Het zou alleszins leuk zijn als we die Europese of wereldtitel voor de Rode Duivels nog zouden kunnen afvinken. Dat hoop ik in mijn leven toch nog mee te maken. En dat mag gerust deze zomer al zijn.”