Yanna Soentjens: "Die Oscarnominatie was een reünie van bloed, zweet en tranen"

Was geluidsingenieur worden je grote jeugddroom?
Yanna Soentjens: “Nee, ik had nooit durven denken dat mijn ambities in het filmwereldje lagen. Ik was als tiener hoegenaamd geen fervente filmkijker maar moest op mijn achttiende wel op zoek naar een school en een richting die me konden boeien. Ik zocht in de richting van de muziek, maar doordat ik geen vooropleiding had als muzikant was een conservatorium geen optie. En zo kwam ik bij het RITCS in Brussel terecht, de gekende filmschool. De richting geluid leek me het proberen waard en ik kwam er in contact met heel wat interessante mensen. Op die manier leerde ik de wereld van de film kennen en samen met een toffe groep geëngageerde studiegenoten heb ik me er enorm geamuseerd. In de projecten en ateliers vond ik mijn draai en zo belandde ik in de wereld van de film.”

Wat spreekt je zo aan in je huidige job?
“De grootste troef is dat ik heel veel variatie vind in mijn functie als geluidsingenieur en dat ik niet de godganse dag achter een bureau moet plaatsnemen. Je werkt met verschillende mensen in een team, maar hebt wel hetzelfde doel voor ogen, namelijk een kwalitatief hoogstaand product afleveren. De teams variëren ook per project en zo leer je nieuwe mensen kennen, doe je andere ideeën op en dat vind ik wel verfrissend. Nadat ik in 2008 afstudeerde aan het RITCS liep ik stage als medewerker in de postproductie en kreeg zelfs een initiatie in de filmmuziek. Het was al wel meteen duidelijk dat ik liefst van al op het terrein aan de slag ging. Als klankvrouw met stok en micro voelde ik me als een vis in het water. Ik heb dat toch wel een jaar of tien gedaan, met veel overgave. Het is ook een heel belangrijke job, zeker voor cinemafilms. Want hoe beter de job, hoe hoger de kwaliteit van het geluid. Daarnaast deed ik ook wel wat montage, muziekstudio en kortfilms, maar het is toch in die periode dat ik mijn ogen goed de kost heb gegeven met wat er rond me allemaal gebeurde. Zo ging ik ook mixen en was dus verantwoordelijk voor het eindresultaat, iets wat ik nu vooral doe.”

Je werkte intussen met heel wat grote namen samen, hoe kwam je bij hen terecht?
“De Belgische filmindustrie is een klein wereldje en het is niet via sollicitaties dat je opdrachten binnenhaalt. Al van tijdens je studies leer je mensen kennen waarmee je samenwerkt en zo bouw je langzaam maar zeker iets op en valt je naam vaker. Ik heb ook wel veel geluk gehad in mijn carrière. Ik kende bijvoorbeeld Lukas Dhondt al lange tijd en werkte met hem samen in diverse kortfilms. Zo mocht ik meewerken aan Girl, wat zijn grote doorbraak betekende. Ook in Close, de film die net als Girl een Oscarnominatie kreeg, mocht ik instaan voor het geluid. Lukas heeft echt een mooi traject afgelegd en weet perfect waarover hij praat. Het meest interessant is natuurlijk om samen te werken met regisseurs die verstand hebben van geluid. Het klinkt misschien hard, maar dat is niet altijd het geval. De meeste mensen zijn op vlak van film visueel gericht en hebben eerder oog voor decor en het beeld en zijn minder bezig met geluid, doordat dit de onbewuste aandacht prikkelt en niet de directe. Maar de jongere generatie heeft dit over het algemeen wel onder de knie.”

De naam Lukas Dhondt is gevallen, met zijn films Girl en Close werd je genomineerd voor een Oscar maar miste uiteindelijk de hoofdvogel. Maar toch kan je uitpakken met de meest prestigieuze filmprijs op je palmares.
“De Amerikaans-Belgische productie Sound of Metal uit 2019 kreeg inderdaad twee Oscars, waaronder eentje voor beste geluid. Persoonlijk vind ik dat mijn bijdrage in dit project niet zo groot was, ik stond in voor de geluidsopnames in Europa. De film speelde zich af in Amerika en in Parijs. Het leuke is wel dat het een film is waar de focus op het geluid ligt, het gaat over een man die zijn gehoor verliest. Dus in dat opzicht is het wel een opsteker. Maar de nominaties voor Girl en zeker Close lieten een grotere indruk na. Je loopt daar dan over de rode loper tussen tal van grote namen, maar het is dan toch vooral dankbaarheid en trots dat bij mij overheerste. Trots op het resultaat dat we behaalden, maar ook trots op de hele groep. De opnames voor de film zijn een jaar voordien of langer al afgerond, het is dus een reünie van bloed, zweet en tranen. Close is ook het project waar ik tot dusver het meest trots op ben. Het was echt een grote uitdaging doordat het een fictiefilm was die in de stijl van een documentaire werd opgenomen. Dat betekent dat niet alles vooraf grondig was gepland en het feit dat we met veel personages en kinderen werkten maakte het extra spannend. Lukas is een heel interessante filmmaker, ik hoop dat ik nog vaak met hem mag samenwerken.”

Je legde mee de hand aan talloze films en series. Met welke mensen zou je absoluut nog wel eens iets willen doen.
“Iemand waarmee ik naast Lukas Dhondt heel graag nog eens zou willen samenwerken is Tim Mielants, de regisseur die enkele jaren geleden doorbrak met de film De Patrick. Ook voor die film stond ik mee in voor het geluid. Het is echt een fijne mens, een geweldige regisseur en vooral iemand die weet waarmee hij bezig is. Hij weet perfect om te gaan met de acteurs en iedereen die aan de film meewerkt. Maar het zal hoe langer hoe moeilijker worden om met hem samen te werken, hij is immers internationaal aan het doorbreken. Verder is er ook nog Malin-Sarah Gozin, de scenariste van onder meer Tabula Rasa. Zij heeft heel interessante ideeën en is ook aan het werken aan een nieuw project. Er zijn al wat contacten gelegd, maar het is nog even afwachten. Begin september staat voor mezelf immers het grootste project tot nu toe gepland, dan verwachten mijn partner en ik immers een kindje en komt het werk even op de tweede plaats. Het komt allemaal dichterbij dus moeten we voorzichtig zijn met grote plannen te maken.”

Niet enkel in eigen land wordt volop van je diensten gebruik gemaakt, ook in het buitenland was je meermaals actief.
“Klopt, dankzij mijn job kreeg ik de kans om een stukje van de wereld te kunnen zien. Zo mocht ik de jongste jaren immers meewerken aan producties in Italië, IJsland, Schotland en bij uitbreiding het Verenigd Koninkrijk. Het is niet alleen leuk om te werken op een nieuwe locatie, het is ook anders werken in een internationaal team. Net als een verschil in cultuur is er een verschil in manier van werken in de verschillende landen. Zo had ik het aanvankelijk in IJsland wel heel moeilijk. Wanneer we in België aan een film werken gaan we heel efficiënt aan de slag. Alles wordt zorgvuldig bekeken vooraf om zo weinig mogelijk aan het toeval over te laten. In ons land wordt immers gewerkt met relatief kleine budgetten, bijvoorbeeld helemaal niet te vergelijken met een filmproductie in de States. Om een kwalitatief hoogstaand product af te leveren binnen dat budget moeten we grondig plannen. Maar dat was daar in IJsland wel even anders, het leek alsof daar amper iets was voorbereid. Nu bleek dat er gewoon een andere mindset was, doordat klimatologische wispelturigheid het soms niet toelaten een opnamedag te hebben. Ze hebben dus wel een draaiboek, maar kunnen door die omstandigheden geen strak schema aanhouden. Het is dus altijd leerrijk om in andere landen te werken.”

Welke toekomst zie je nog voor jezelf in je huidige job?
“Ik zie mezelf dit nog wel een tijdje doen, daarvoor doe ik het te graag. Misschien niet tot mijn zestigste, want de job vraagt wel heel veel van een lichaam. Het voordeel in mijn werk is dat het gaat om kortere, maar best wel intense projecten. Zelden duurt een werkdag dan minder dan twaalf uur. In die periodes zie ik mijn familie en directe omgeving minder dan de collega’s. Maar na een project is het dan tijd om terug op adem te komen. Nu merk ik wel dat hoe ouder ik word, hoe langer het duurt om weer helemaal op mijn plooi te komen. Ik heb momenteel wel de luxe dat ik al eens nee kan zeggen wanneer me iets wordt aangeboden. Het kan zijn dat het project me niet ligt, dat de timing niet optimaal is of het gewoon tijd is om even iets anders te doen. Voor startende mensen ligt dat wel even anders. We moeten in onze job ook steeds meegaan met de tijd. Er was al de omschakeling van analoog naar digitaal, maar ook nu staat de techniek niet stil. Alles wordt complexer en we kunnen veel meer, maar de lat ligt ook veel hoger dan vroeger. Alles moet immers heel ‘close’ klinken.”

Je bracht je jeugd door in Tielen maar trok dan naar de hoofdstad. Heb je nog een band met de Kempen?
“Ik woon intussen vijftien jaar in Brussel, het was gewoon interessanter voor de job. Ik zag mezelf niet elke dag pendelen naar Brussel of uren in de file staan. Eigenlijk ben ik er na mijn studies gewoon gebleven. Het was aanvankelijk wel een grote uitdaging, want de enige grote stad waar ik in mijn jeugd kwam, was Turnhout. Ik was ook de enige van mijn vriendinnen die naar Brussel ging om te studeren, de meeste leeftijdsgenoten kozen voor Leuven, Antwerpen of Gent. Nu probeer ik op regelmatige basis toch een bezoekje te brengen aan mijn familie en vrienden in Tielen en omstreken. Het is gezien mijn drukke agenda niet altijd even makkelijk, maar ik doe wel mijn best. Naarmate ik ouder word, mis ik ook wel de rust die de Kempen te bieden heeft. Of ik ooit zal terugkeren, daar durf ik geen uitspraak over doen. Daar beslis ik immers niet meer alleen over. Ik heb nu wel het voordeel dat ik in Laken toch in de groenste gemeente van Brussel woon, waar het toch net iets rustiger is dan in tal van andere gemeenten.”