Tobe en Fedde Leysen: jonge voetbalbroers zijn klaar voor de grote doorbraak

We zitten samen aan tafel in het complex van voetbalclub KSAV Sint-Dimpna. Aan deze club hebben beide spelers mooie herinneringen, de keuze voor deze locatie lag dus voor de hand.
Tobe Leysen: “Hier zette zowel Fedde als ik onze eerste stappen in het voetbal, het blijft dus wel iets speciaals. Ook al weet ik niet zo heel veel meer van die periode, want ik was pas vijf toen ik met voetballen begon. Onze terreinen lagen toen nog recht tegenover het ziekenhuis en ik vond dat wel wat hebben. Toen de club naar een nieuwe locatie verhuisde, deed dat wel even pijn, maar ze hebben een prachtig complex neergezet.” Fedde Leysen: “Doordat ik dus jonger ben dan Tobe ging ik een jaar later van start, ook bij Sint-Dimpna. Maar al na enkele jaren kregen we allebei de kans om naar Westerlo te gaan. We werden hiervoor gevraagd en het was een stap vooruit. Gelukkig konden onze ouders dat allemaal bolwerken, maar met nog twee voetballende broers was het sowieso bij ons thuis al voetbal wat de klok sloeg. Het voordeel bij Westerlo was dat Tobe en ik vaak dezelfde tegenstander hadden en dus zowel thuis als uit op dezelfde plaats speelden.” Tobe: “Er waren nog spelers uit Geel die voor Westerlo speelden en dus bood voor de trainingen een carpoolsysteem een oplossing. Het feit dat we er al vriendjes hadden, maakte de overstap wel makkelijker. Het is bij Westerlo dat ik begon te keepen, want bij Sint-Dimpna was ik gewoon speler. De eerste keer tussen de palen was misschien geen succes, maar de matchen nadien ging het al veel beter.”

Jullie periode bij KVC Westerlo bleef beperkt tot enkele seizoenen, daarna gingen jullie elk je eigen weg.
Tobe: “Ik was dertien toen ik de kans kreeg om naar KRC Genk te gaan. En dat is een stap die je als voetballer natuurlijk niet wil missen. Genk is geroemd om zijn jeugdacademie en dat verschil was duidelijk merkbaar. Ik liep er school en werd elke morgen samen met enkele andere jongens opgepikt in Geel. Om zeven uur het busje in en om tien uur ‘s avonds waren we dan thuis. Schoolwerk gebeurde op de club. We trainden tot vier keer per week en in het weekend was het match. Ik kreeg in Genk ook al de kans om me als 19-jarige te tonen in het eerste elftal. Toen de club in het tussenseizoen met Hendrik Van Crombrugge een doelman met naam strikte, wist ik dat het moeilijker zou worden om mijn kans te krijgen. Gelukkig kwam midden augustus OH Leuven met een voorstel en dat leek me wel een uitdaging. Ik zal er moeten optornen tegen de Franse aanwinst Maxence Prévot, er zal dus ontzettend hard gewerkt moeten worden.” Fedde: “Ik verliet Westerlo na acht seizoenen om bij OH Leuven te gaan voetballen. Wat schoolwerk betreft liep dat wel iets moeilijker. Ik ging in Geel naar school, dus dat kwam er niet altijd van. De verbinding naar Leuven is niet optimaal dus dat waren wel eens lange dagen. Het duurde niet lang of de zondag stond bij mij gelijk met werken voor school, de overige zes dagen draaiden rond voetbal. De jeugdwerking bij OHL was wel een stap vooruit in vergelijking met Westerlo. Ik herinner me zelfs dat ik er ooit mijn eerste tactische training kreeg.”

Je periode bij Oud-Heverlee Leuven was van korte duur, want een jaar later trok je naar onze noorderburen.
Fedde: “Toen ik bij PSV belandde, gingen mijn ogen wel open. Het was een compleet andere wereld. Het niveau lag er veel hoger en Nederlanders staan daarbij gekend voor hun grotere mond. Een Hollander in de ploeg hebben is best oké, maar tussen een volledige ploeg Hollanders, daar word je echt wel sterker van. Ik leerde er veel bij de U18, maar toen corona de kop opstak en jeugdvoetbal niet was toegelaten, werd ik overgeheveld naar de kern van Jong PSV in de Nederlandse tweede klasse. Zo kreeg ik er de kans om op jonge leeftijd bij de grote jongens te debuteren. De club geloofde in me, want ik kreeg er een contract aangeboden. Het liep er eigenlijk best lekker, maar ik miste toch een beetje de Belgische competitie. Toen Union dan voor de zomer kwam aankloppen greep ik die kans. Op training zit het goed en de trainer heeft me toch gezegd dat ik zeker mijn speelminuten zal krijgen als ik er voor blijf werken. De concurrentie in de verdediging is best sterk, maar ik heb er een goed gevoel bij.”

Jullie jonge leven draaide tot dusver helemaal rond voetbal. Heb je het gevoel dat je tijdens je jeugd iets hebt gemist?
Tobe: ”Dat valt al bij al nog wel mee hoor. We moesten er wel wat dingen voor laten, maar voetbal is ons leven en dat maakt het makkelijker. We hadden en hebben als doel door te breken als voetballer en liggen nog op schema. Ik denk dat het voor andere jongens die een grote toekomst werd voorspeld maar het uiteindelijk niet haalden veel moeilijker zal geweest zijn. Ook zij hebben er veel voor moeten laten en keihard gewerkt, maar bereikten hun doel niet. Dat moet veel meer frustraties meebrengen.” Fedde: “Ik durf gerust toegeven dat het plezier in het spelletje er niet altijd was. Vooral in een korte periode bij PSV had ik het best moeilijk toen ik minder aan spelen toe kwam. Op zulke momenten heb je wel het gevoel dat men een stuk van je jeugd heeft afgenomen, maar wanneer je dan terug je plek in de basis krijgt, komt dat plezier snel terug. Soms is er even wat minder fun en gaat het meer om de knikkers, je weet dat dit erbij hoort in de sport.”

Jullie mochten al werken met verschillende trainers en stonden op het veld of in het team samen met heel wat toppers. Wie heeft bij jullie het meest indruk gemaakt?
Fedde: “Wat spelers betreft moet ik niet lang nadenken, dan komt de naam van Xavi Simons meteen in me op. Wat die jongen laat zien op een veld is echt fenomenaal, niet voor niets dat hij recent van PSV terugkeerde naar Paris-Saint-Germain om het helemaal te maken. De beste trainer die ik ooit had is toch wel Koen Van Tricht bij Westerlo. Echt iemand die van aanpakken weet en zijn ideeën perfect weet over te brengen naar zijn spelers.” Tobe: (denkt na) “Ik vind dat best wel een moeilijke vraag. Als je samen op het veld hebt gestaan met jongens als Leandro Trossard, Sander Berge, Alejandro Pozuelo, Ruslan Malinovskyi, Joakim Maehle en nog heel wat anderen. Zowel Fedde als ik kregen de kans als jeugdinternational aan te treden en dan sta je bij de beste spelers van je generatie. Maak daar maar eens een keuze uit, ik kan er echt niet één naam uit pikken. Wat de trainer betreft kan ik me aansluiten bij de keuze van Fedde, want van Koen Van Tricht hebben we heel wat opgestoken. Maar dan denk ik ook aan keeperstrainer Gilbert Roex bij KRC Genk, hij haalt echt wel het beste uit een doelman. Zeker als je het lijstje bekijkt met namen die hij onder zijn hoede heeft gehad. En we mogen ook meester Aloïs Sels niet vergeten, onze eerste trainer hier bij Sint-Dimpna. Hij overtuigde heel wat kinderen om te komen voetballen bij de club. Hij is een monument op Sint-Dimpna, zijn beeltenis prijkt dan ook niet toevallig op de gevel van het nieuwe sportcomplex. Hij gaf ons de microbe voor het voetbal mee en zonder hem hadden we misschien nooit gestaan waar we nu staan.”