Thomas Thijs: van ex-zwemmer tot dromend van de Spelen in Parijs

Thomas, zowat een jaar geleden hing je de badmuts en zwembroek aan de haak. Een opmerkelijke beslissing toch voor één van de grootste zwemtalenten van het land.
Thomas Thijs: “Het moet inderdaad iets meer dan een jaar geleden zijn, in december 2022 om precies te zijn, dat ik mijn trainer belde met de boodschap dat ik de topsport aan me voorbij zou laten gaan. Het was moeilijk om het allemaal nog op te brengen en ik vond dat de tijd rijp was om een ander leven op te bouwen. Mijn hele leven stond volledig in het teken van het zwemmen. Op mijn vierde leerde ik immers al zwemmen in het hotel van mijn ouders, twee jaar later was ik al lid van de zwemclub in Geel en op mijn vijftiende trok ik op internaat in Antwerpen. Alles draaide dus rond de zwemsport. Ik was niet vaak thuis en mijn jeugd zag er ook helemaal anders uit dan die van de doorsnee jongere.”

En daar had je even genoeg van?
“Ik heb niet het gevoel dat ik iets gemist heb, hoor. Ik bezocht dankzij mijn sport landen als Canada, Australië en Zuid-Korea. Mij hoor je dus niet klagen. Maar een jaar geleden was het bobijntje af, want elke week twintig uur in het zwembad, tien uur in de fitness en telkens weer de aandacht schenken aan voldoende slapen en eten, dat begon toch te wegen. De laatste tien jaar was ik op het hoogste niveau actief en zwom ik finales op EK’s en WK’s, alleen miste ik op een haar na de Spelen. Maar de verwachtingen waren altijd extreem hoog, waar ik ook in actie kwam. Het werd me even te veel. Ik wilde ook aan mijn toekomst denken en ging aan de slag als verzekeringsmakelaar, een job die ik ontzettend graag doe. En er was tijd voor andere dingen, zoals bijvoorbeeld fietsen, wat nog steeds een passie is. Ik heb wat afgefietst vorig jaar. (glimlacht) Ik reed onder meer een Granfondo. Het was dan wel niet in competitie, maar het strijdlustige zat er dus nog wel in. Ik wilde uit elke fietstocht het beste halen. Ik heb dus niet stilgezeten, maar kon wel heel wat andere leuke dingen doen.”

Toch heb je intussen de draad weer opgenomen en dook je opnieuw het zwembad in. Je boekte al enkele knappe resultaten en nu heb je je zinnen gezet op de Spelen in Parijs. Vanwaar die ommekeer?
“Zowat een half jaar na mijn afscheid van de topsport begon ik de competitie toch te missen. Dus nam ik opnieuw contact op met mijn voormalige trainer. We zochten naar een oplossing zodat ik de sport kon combineren met mijn job. De vele uren in het water en in de fitness waren niet meer aan de orde, maar een andere aanpak van minder trainingen maar veel meer kwalitatieve trainingssessies begon al snel zijn vruchten af te werpen. Het begon met drie keer per week te gaan zwemmen en intussen is dat lichtjes uitgebreid. Wel vraagt het nog de nodige discipline, want mijn trainingen in het zwembad doe ik steevast voor ik naar het werk ga, dus ergens tussen zes en acht uur ‘s morgens. Ik had al snel door dat dat beter haalbaar was dan na de werkuren, wanneer je toch vermoeid bent. De zwemsessies zijn dus veel meer op techniek gericht dan vroeger en drie keer per week doe ik aan krachttraining. Ik ben zowel fysiek als mentaal frisser dan in mijn periode waarin het allemaal moest. Hoewel ik nog niet aan mijn vroegere toptijden kom, haalde ik al wel snel een aanvaardbaar niveau. Het voornaamste doel is toch in de buurt van mijn vroegere niveau te komen en terug de tijden te benaderen van enkele jaren geleden. Dat zal dan vooral op de 50 en de 100 meter zijn, want de langere afstanden zijn met deze mindere trainingsintensiteit heel wat moeilijker. Maar ik ben intussen nog altijd maar 26 en in principe liggen mijn sterkste jaren nog voor me. De eerste wedstrijden die ik zwom gaven me het nodige vertrouwen, ik had ook nooit het gevoel dat ik weggeweest was. Op het Belgisch kampioenschap eind vorig jaar verraste ik vriend en vijand, maar vooral ook mezelf, door twee nationale titels te pakken. Die op de honderd meter was dan wel één van de doelen van dit BK, want ik wilde graag voor de derde maal op rij de titel pakken, maar op de tweehonderd meter was het toch heel onverwacht dat ik de sterkste was. En zo was mijn droom om de Olympische Spelen in Parijs te halen weer springlevend. Ik heb nog een klein half jaar om mijn selectie af te dwingen en ik zal er ook alles aan doen om dat te bereiken. Als het lukt, zou het fantastisch zijn, mocht ik er toch naast grijpen dan kan ik mezelf alvast niets verwijten. Ik heb het dan toch geprobeerd.”

Ik heb het gevoel dat je je sport door een totaal andere bril bekijkt dan voordien?
“Dat klopt ook helemaal. Ik amuseer me nu veel meer dan het laatste anderhalf jaar dat ik als topsportzwemmer door het leven ging. Nu begrijp ik waarom heel wat topsporters, over de sportgrenzen heen, er rond hun achttiende of negentiende mee stoppen. Het is keihard werken, je krijgt er nauwelijks een cent voor en de verwachtingen en de druk liggen vaak zo hoog dat het plezier dreigt te verdwijnen. Door die nieuwe aanpak ervaar ik wel weer vreugde in het zwemmen wat dan zorgt voor een nog grotere motivatie. De druk is nu misschien wat minder, de wil om te slagen in mijn doel is dat niet. We timmeren verder aan de weg en het eerstvolgende doel is het BK lange baan in Antwerpen. Daar hoop ik me te kwalificeren voor het EK dat in juni plaatsvindt en waar een mogelijke kwalificatie voor de Spelen uit de bus kan vallen. Er is nog veel werk aan de winkel want de tijden worden alsmaar scherper. Er staat ook een hele sterke lichting jongeren te trappelen om aan de oppervlakte te komen. De coronaperiode heeft in een aantal landen ervoor gezorgd dat heel wat jongeren grote stappen konden zetten en veel snellere tijden gingen realiseren. In ons land is dat helaas iets anders gelopen en lijkt het of de tijd wat heeft stilgestaan. De komende maanden zullen dus uitwijzen of mijn Olympische droom werkelijkheid kan worden.”

Je mag terugblikken op een mooi eerste deel van je zwemcarrière. Welke dingen zullen je altijd bijblijven?
(Denkt na) “Mijn eerste groot tornooi bij de senioren zal ik nooit vergeten. Het was in Windsor in Canada, zowat een jaar of zeven geleden. Samen met kleppers als Pieter Timmers en Louis Croenen slaagden we erin de finale te halen in de 4 x 200 meter. Dat was wel een prachtig resultaat. Louis is ook altijd een goede vriend gebleven, hij komt net als ik uit Kasterlee en we trainden dan ook vaak samen. Ik heb veel van hem geleerd. Maar ook met de andere zwemmers was de band goed. In de aflossing ben je een team en heb je elkaar nodig, maar ook individueel heb je elkaar nodig om sterker en vooral sneller te worden. We gunden elkaar allemaal het beste, al tikten we wel liefst zelf als eerste aan. (glimlacht) De band in de mannenploeg bij de aflossing was altijd heel goed en dat is toch uitzonderlijk in de sport doordat we concurrenten waren. Wanneer we een wedstrijd in het buitenland hadden, probeerde ik ook altijd wel iets van de stad of het land mee te pikken. Al was het maar een halve dag, zoals destijds in Tokyo, het is toch een hele belevenis om een ander land of continent te ontdekken. Ook hiervoor ben ik dankbaar dat ik dat mocht meemaken. En iets wat ik me ook altijd zal blijven herinneren is het zwembad van Hotel Kempenrust, het hotel van mijn ouders en voordien mijn grootouders. Daar heb ik, net als zowat iedereen in Kasterlee, mijn eerste zwemles gekregen. Helaas is het nu verleden tijd, want net voor de jaarwisseling ging mijn vader met welverdiend pensioen en sloot het hotel de deuren. Het is een mooi hoofdstuk dat we nu kunnen afsluiten.”