Lana Van Nauw debuteert aan de zijde van Matteo Simoni

Lana Van Nauw loopt momenteel haar stage in het ZNA Jan Palfijn in Antwerpen. Ze heeft er net vijf nachtshiften opzitten. Maar dat is er niet aan te zien, ook al vertelt ze me dat het drukke nachten waren. Lana groeide op in Deurne maar maakte een zevental jaar geleden de overstap naar Arendonk. Om familiale redenen zocht ze een woning ergens tussen Antwerpen en Eindhoven. En zo kwam ze in de Kempen terecht. Het pendelen neemt ze er graag bij.

Lana, je stond pas nog op de set van Zillion, een film met Matteo Simoni, Charlotte Timmers, Jonas Vermeulen en ga zo maar door. Wat een contrast met je stage in het ziekenhuis waar je nog steeds zorg draagt voor corona- en andere patiënten. Hoe lukt het jou om die twee werelden te combineren?
Lana Van Nauw: “Je kan wel zeggen dat ik twee keer serieus voor de leeuwen ben gegooid. In het ziekenhuis was het van vandaag op morgen alle hens aan dek omwille van Covid-19. We werden zelfs regelmatig op de spoedafdeling ingeschakeld terwijl we nog in ons laatste jaar zaten van de gewone opleiding. Maar we hadden geen keuze. Het was letterlijk een kwestie van leven of dood. En ook op de filmset was het een binnenkomer van formaat.”

Vertel eens, hoe kom je op de set van een Vlaamse film terecht?
“Een hele tijd geleden had ik me ingeschreven bij een castingbureau, in de hoop om hiermee eens iets leuks te doen. Er worden daar heel wat figurantenrollen aangeboden maar het mocht voor mij ietsje meer zijn. Toen ik melding kreeg voor een casting voor een grotere rol heb ik niet getwijfeld. Zonder enige ervaring en zonder te weten waarover het ging ben ik auditie gaan doen. Ik moest me voorstellen en daarna waren er verschillende fotoshoots in diverse kostuums. Ondertussen werd verteld dat het over de film ‘Zillion’ ging en dat men vier personages zocht voor de vriendengroep van de hoofdrolspelers. Blijkbaar beschikte ik over de juiste looks want kort daarna kreeg ik bericht dat ik de rol had.”

Dat was even schrikken?
“Absoluut. Wie had dat nu gedacht? Ik weet wel, het is geen grote acteursrol maar de ervaring was absoluut fantastisch. Niet veel na mijn selectie kreeg ik telefoon van de echte Dennis Black Magic die me nog wat tips gaf en liet verstaan dat het voor de film toch wel een belangrijke rol was. Toen moest ik echt wel een keertje in mijn arm knijpen. Gebeurt dit echt? Ja dus.”

De discotheek Zillion kende haar gloriejaren toen jij nog een baby was. Kende je het verhaal?
“Ondertussen wel. (lacht) Op de set merkte ik dat het toch wel speciaal moet geweest zijn destijds. En met alles erop en eraan, dat was wel duidelijk. De champagne vloeide rijkelijk, sigaretten hoorden er altijd bij en de cocaïne was overal aanwezig. Maar niets van dat alles op de set hoor. Kruidensigaretten en een alcoholvrij sapje, dat wat het. Wat er dan precies gesnoven wordt in plaats van cocaïne? Dat weet ik niet. Ik heb er alleszins vriendelijk voor bedankt. (lacht) Maar het hoort blijkbaar wel allemaal bij de verhalen van de Zillion. Ook de muziek en atmosfeer. Het was net echt.”

Hoe was Matteo Simoni op de set? Het is wel meteen de crème de la crème van de Vlaamse filmindustrie.
“Eerlijk gezegd viel de eerste kennismaking wat tegen. (lacht) Hij speelt dus de rol van Dennis Black Magic en daarvoor moest hij heel wat kilo’s vermageren. Hij was dus erg mager toen ik hem een eerste keer zag. En dat was toch even schrikken. Maar het blijft een genot om naar hem te kijken. Zo op en top professioneel. Hij komt ook op de set aan als Dennis Black Magic, al helemaal in zijn rol. Hij is voortdurend aan het oefenen met teksten. Daar was dan geen tijd voor een kort babbeltje. Maar ’s avonds, na de draaidag, was er die mogelijkheid wel. Supertof. Met een dikke knuffel. Toen stond ik toch wel even te glunderen.”

Wat is er verder nog bijgebleven van je dagen op de set?
“Het is verbluffend hoeveel werk erbij komt kijken. Er loopt enorm veel crew rond die allemaal een andere functie hebben. En alles wordt tot in het kleinste detail voorbereid. Het speelt zich ook eind jaren negentig af. Dus je ziet mij uiteraard met Buffalo’s en verder nog met een cowboyhoed. Dat schminken, het coifferen, het passen van de kostuums, dat was echt fantastisch. En het streelt toch wel je ego als je daar een kleedje ziet liggen waar jouw naam bijstaat. Het gaf echt wel het gevoel om er volledig bij te horen. De keerzijde? Wachten, wachten en wachten.”

Nu je eens geproefd hebt van het acteren, smaakt het naar meer?
“Uiteraard. Als zo’n kans zich nog eens voordoet, ik zou geen seconde twijfelen. Maar ik ben natuurlijk realist genoeg om te beseffen dat het aartsmoeilijk is om een grotere rol te bemachtigen. Een deftige opleiding is dan al een eerste vereiste. Maar wie weet? Ze mogen altijd bellen.”

Voorlopig heb je echter geen tijd want je bent nog volop in de running voor Miss Exclusive.
“Klopt. Ik ben net terug van een reis naar Egypte waar we als voorbereiding op de finale tal van foto- en videoshoots gedraaid hebben. Die finale is al op zaterdag 7 mei. Voor de verkiezing worden we ook uitgenodigd op tal van events en modeshows en dergelijke. Dus ik weet tegenwoordig wat doen, ja.” (lacht)

Wat onderscheidt Miss Exclusive van andere missverkiezingen?
“Voornamelijk het klimaat en het milieu. Het is echt wel de bedoeling dat je je op verschillende fronten inzet voor de natuur. Dus ik heb me onder andere ingezet voor Mooimakers en afval gaan ruimen. Daarnaast verkopen we ook snoepzakjes ten voordele van het brandwondencentrum. Bij deze verkiezing is het belangrijk dat je iets te vertellen hebt. Op de finale moet je ook een echt statement maken.”

Wat is de ambitie?
“Winnen zou mooi zijn want dan mag je deelnemen aan Miss Earth in Vietnam. Maar ik zou al ontzettend blij zijn met een plaats in de top vijf. Daarvoor moeten de mensen foto’s delen en liken. Dus check vooral mijn Instagram!” (glimlacht)

Acteren, modeshows en missverkiezingen, ondertussen nog afstuderen en stage lopen in een ziekenhuis. Je hebt een druk leven.
“Klopt. Maar dat lukt allemaal wel. De draaidagen zijn achter de rug en hopelijk kunnen we hetzelfde zeggen van corona. Want dat heeft er toch wel flink ingehakt. Mensen onderschatten zeker en vast welke impact dit had op de zorg. Dag in, dag uit bijna in een ruimtepak rondlopen. Mensen rondom je gewoon zien sterven. Dat was zowel mentaal als fysiek enorm zwaar. Een heel harde leerschool. En het bleef dan ook maar duren. Ja, ik ben wel eens boos geweest als ik dan die feestende mensen zag. Terwijl je zelf uit schrik nauwelijks contact hebt met je vrienden. Maar nu kan ik het beter relativeren.”

Mag ik je voor al dit werk heel erg danken. Mag ik je ook danken voor dit interview. En vooral, nog een heel fijne verjaardag. Komt Matteo trouwens ook naar je feestje?
“Ik vrees van niet.” (lacht)