Kempens duo steelt de show op de Zomer van Antwerpen

Charlotte Verdick (Maria) groeide op in Beerse, Hanne Timmermans (Gina) komt uit Westmalle. Samen zaten ze op de schoolbanken van het Heilig Graf in Turnhout. Die band werd nog hechter tijdens de studies aan het RITCS in Brussel.

Deze zomer staan jullie eindelijk als duo op de planken. Of bestaan Maria en Gina al langer?
Hanne Timmermans: “We zijn samen in Tenerife op vakantie geweest. Ik had daar een lief zitten, Tenerife is ook het eiland van de liefde. Toch zaten we daar niet zo lekker in ons vel. We hebben in een winkeltje dan een paar spullen gekocht, wat T-shirts en een pet. Omdat we graag rolletjes spelen, kozen we voor een alter ego. Dat waren dan Maria en Gina. Het was zalig om zo in Tenerife rond te lopen.”
Charlotte Verdick: “Ja, meteen konden we het leven aan. Hanne en ik brengen nog samen poëzie, we noemen ons op het podium De Dyslexie Poezen. (lacht) Ook als Maria en Gina zijn we poëzie gaan schrijven. Meteen hadden we een sketch!”

Kortom, als Maria en Gina liepen jullie langs het strand en dat sloeg aan.
Hanne: “Ja, het was veel makkelijker om met andere mensen een babbeltje te slaan. Omdat we iemand anders konden zijn. Dat maakte ons helemaal niet nerveus.”
Charlotte: “We zijn zelfs als Maria en Gina gaan tennissen. Gina is toen opgevallen bij een erg bekende tennisser, één of andere Zweed.”
Hanne: “Toch zagen we er niet uit. Het had gewoon te maken met onze positieve energie. Die energie hebben we proberen vast te houden. Toen we terug in België waren, was er een soort braderie in Antwerpen. We hebben toen een tekst geschreven voor Maria en Gina. We stapten op het podium en bam! Dat marcheerde.”
Charlotte: “Daarna zijn we nummers gaan maken, als die charmezangeressen uit Tenerife. Dat vond het publiek tijdens de try-outs heel tof. Dat gaf meteen ambiance.”
Hanne: “In Tenerife beginnen ze al vroeg met pintjes te pakken. Je hoort er zoveel verhalen. En als er ergens muziek weerklinkt, is er onmiddellijk ambiance. Ik vind het zo jammer dat je die vreugde hier veel minder ziet. Gewoon blij zijn omdat de zon schijnt en je een glas voor je neus ziet staan. Hier zie je zoveel stress. Plots een gevoel van verlof krijgen. Dat gegeven spreekt ons heel erg aan, om daar een voorstelling rond op te bouwen.”
Charlotte: “In Tenerife hebben de mensen daarvoor geen feest nodig. Daar maken ze van de gelegenheid gewoon een feest.”

De combinatie van charmemuziek en poëzie, hoe moeten we dat zien?
Hanne: “We kiezen voor associatieve poëzie.”

Pardon?
Charlotte: “De mensen in het publiek mogen een woord zeggen. En daar bouwen we dan op verder.”
Hanne: “Zo komen er heel veel zaken naar boven waar die mensen vooraf niet aan dachten. Ze komen wat in een andere wereld terecht, met meer verbeelding. Dat is dan de kracht van die poëzie.”

En wat is jullie kracht als duo?
Charlotte: “We zijn al heel lang beste vriendinnen.”
Hanne: “En al heel lang wilden we iets samen doen. We volgden de afdeling woord-kunst-drama op het Heilig Graf. Daar werkten we in grotere groepjes. Op het RITCS zijn we beginnen samenwerken. Daar voelden we een speciale chemie tussen ons. En toen we in het professionele veld kwamen, hebben we zo vele projecten ingediend. Niemand sprong op onze ideeën, we kregen niets verkocht. Tot we voor Maria en Gina kozen. Plots begon het te rollen. Het is echt niet normaal. De voorstelling was nog niet af en toch al verkocht.”

Jullie kiezen voor het Kempense dialect. Dat is niet onbelangrijk.
Charlotte: “Zo kan je spelen met toffe klanken of typische woorden. En je kan een paar taalmoppen maken.”
Hanne: “We hebben alles uit onze theateropleiding moeten afleren. (lacht) Wat wel een voordeel geeft. Als mijn familieleden naar een andere voorstelling komen kijken, blijkt het allemaal nogal moeilijk behapbaar. Niet dat ze een moeilijk thema niet aankunnen, maar ze houden meer van eens goed kunnen lachen. Dat spreekt meer aan dan die diepe emoties. Maria en Gina brengen daarom ergens een ode aan onze families. Ik vermoed dat dit het eerste gaat zijn wat mijn broer echt tof vindt. Het heeft ook niets te maken met ego’s. Het is allemaal erg bescheiden.”
Charlotte: “Dit is daarom een ideale voorstelling voor mensen die niet zo makkelijk naar het theater gaan. Toch is het geen platte humor, we toveren echt met woorden.”
Hanne: “Het is niet de bedoeling om de grote theaterwereld te overtuigen. Dit is wel een echt passieproject, gericht naar het volk. Daarom repeteren we ook in ‘t Werkhuys (een sociale ontmoetingsplaats in hartje Borgerhout, nvdr.). De mensen die daar vaak zitten, zijn al eens een keertje komen kijken. De reacties waren erg positief. Dat vinden we heel tof.”

De show staat in eerste instantie in Lillo. Dat polderdorpje tegenover de kerncentrale van Doel is het best bereikbaar langs de Schelde. Treden jullie ook op tijdens de boottocht?
Charlotte: “Er is een formule om met de Waterbus naar de voorstelling te komen. We hebben wel even gedacht aan een cruise met Maria en Gina, met wat Daiquiri erbij. Dat zou echt fantastisch zijn geweest. Maar het was niet makkelijk om dat geregeld te krijgen.”
Hanne: “De Waterbus is geen eigendom van de stad Antwerpen, dat had er ook mee te maken.”

Maar nu dus een polonaise in een dorp waar amper 40 mensen wonen.
Hanne: “Het is niet alleen ambiance. Gina heeft last van een gebroken hart. Daarover hebben we een Spaans lied gemaakt dat heel diep gaat.”

Ik dacht al dat Maria en Gina iets tragikomisch hebben.
Hanne: “Het gaat ook over de dingen die we nu in ons leven meemaken. Dat schrijven we er in. Zoals het hartzeer dat ik momenteel voel, dat zit er letterlijk in. Noem het een soort therapie. We zullen nooit iets helemaal gaan verzinnen. Charlotte en ik hebben wel eens ambras gehad. Hoe los je dat op? Hoe red je dan de vriendschap? Dat kan ook Maria en Gina overkomen. Toch blijft de voorstelling een ‘friendcom’ of een ode aan de vriendschap.”

Nog even over de locatie. Vormt die afgelegen plek geen nadeel?
Hanne: “Ik denk het niet. We krijgen toch heel veel aandacht.”
Charlotte: “En volgens de Zomer van Antwerpen gaat het helemaal uitverkocht zijn.”
Hanne: “Dat maakt ons wel heel nerveus.”

Ik vermoed dat dit niet eindigt bij deze voorstelling. Gaan Maria en Gina misschien Gaston en Leo zaliger achterna?
Charlotte: “Na de Zomer van Antwerpen staan we in elk geval op een festival van ‘t Schaliken in Herentals.”
Hanne: “En er ligt al een voorstelling vast in de Theatergarage in Borgerhout. Maar we willen niet in de echte zalen staan. We zoeken liever andere ruimtes op, zoals een foyer. En we denken nu al aan buitenlocaties voor de volgende zomer.”
Charlotte: “En er zijn veel mogelijkheden. Maria en Gina in Alaska, waarom niet?”

Voor een goed begrip. Het is geen show voor senioren.
Charlotte: “Nee, we spelen voor iedereen. Alle leeftijden zullen er iets in terug kunnen vinden.”
Hanne: “Maar in een woonzorgcentrum optreden, zouden we 'de max’ vinden. We doen niets liever dan de mensen laten lachen. Steek de armen maar in de lucht en wees blij. Het hoeft niet zo theatraal en zedig te zijn. Luidop zitten schateren aan een tafeltje en nog iets bestellen om te drinken, het mag van ons allemaal.”

Waarom krijgen senioren altijd die schlagers voorgeschoteld? Wie nu 60+ is, luisterde vroeger naar punkmuziek.
Hanne: “Dat heeft volgens mij niets met leeftijd te maken, meer met persoonlijke smaak. Er zijn toch ook veel jonge mensen die naar het schlagerfestival gaan? Mijn broer is bijvoorbeeld zot van Willy Sommers. En schlagermuziek verbindt altijd. Het is wel raar om te denken dat oudere mensen alleen maar die muziek graag horen. Maar dat geldt niet voor onze generatie, denk ik. We zullen altijd blijven shaken op reggaeton.” (lacht)

Laten we afsluiten in de Kempen. Tof dat jullie wilden poseren op het strand van De Lilse Bergen. Is het hier beter dan Tenerife?
Charlotte: “Vroeger zaten we altijd hier. Je handdoekje leggen en dan gegeneerd zijn omdat je in bikini rondloopt. Dat had ik hier wel. En voor de schoolreizen en de sportdagen kwamen we ook naar De Lilse Bergen.”
Hanne: “Ja, met de fiets naar hier, langs Oostmalle. Ik kwam hier een keer op het strand terug bij mijn handdoek aan, lag er een nummer op. Maar ik heb er nooit mee afgesproken. (lacht) Het is niet de enige herinnering. Ik ben eens van die betonnen blok midden in het water geschoven, heel mijn been open!”

Voor dat soort pret is er nu geen tijd.
Charlotte: “Ach, we zijn pas weer in Tenerife geweest. En we kunnen er na de zomer ook naartoe. De zon schijnt er altijd.”

MEER INFO
Playa de las Americas, Maria & Gina, speelt nog tot 11 juli in Lillo. Tickets: www.zva.be. Wil je kans maken op gratis duotickets voor de voorstelling in Herentals? Kijk dan in onze rubriek On Stage, vanaf pagina 74 in deze editie van Onderox Magazine.

Foto’s: Griet Verwaest
Locatie fotoshoot: De Lilse Bergen