Karlijn Helsen: Kempische klasse in de Super League

Hier begon het dus allemaal, Karlijn. Hoe ben je hier op het voetbalveld van KBSK Retie verzeild geraakt?
Karlijn Helsen: “Via mijn broer. Hij speelde voetbal en ik trapte met hem een balletje mee. Van toen ik vier en een half jaar oud was, kwam ik wel eens meetrainen en na een tijdje mocht ik meespelen met de jongens. Dat was dan onder een andere naam, want eigenlijk was ik nog niet oud genoeg. Mijn broer speelt hier nog altijd, nu bij de eerste ploeg. En ik heb hier tot mijn zestien in gemengde ploegen meegespeeld. Ik kon toen nog altijd wel mee, maar het werd moeilijker omdat de jongens op die leeftijd een pak groter en sneller werden dan ik. Het was voor mij het juiste moment om over te schakelen naar een damesteam. Maar ik ben blij dat ik zolang hier gemengd heb kunnen spelen. Ik vond het toen veel toffer om samen met de jongens te voetballen en het daagde me extra uit. Het heeft me mee gevormd als speelster.”

Is gemengd spelen dan zoveel anders dan in een meisjes- of damesploeg?
“Ja, echt wel. Damesvoetbal en het herenspel zijn echt heel verschillend. Het herenvoetbal is veel krachtiger en explosiever. Als dames zijn we misschien technisch wel beter dan de heren, maar daar haal je het niet mee als die kerels in hun tienerjaren echt fysiek sterker worden. En dat resulteert in een heel ander spel. Maar dat wil niet zeggen dat het er op het veld zachter aan toegaat. Ook in het damesspel kan er flink op de man gespeeld worden. Allez ja, je weet wat ik wil zeggen hé.” (lacht)

Sinds wanneer jij begon is er veel veranderd in het damesvoetbal. De meisjes hebben massaal de weg naar de voetbalclubs ontdekt.
“De laatste jaren is de aandacht voor het damesvoetbal heel erg gegroeid. Sinds een paar jaar krijgen de Red Flames ook aandacht op de nationale zenders. En een paar dagen geleden, met internationale vrouwendag, zond DAZN voor het eerst alle wedstrijden van de Lotto Super League live uit in een multilive-uitzending. Die aandacht was er niet in de tijd dat ik begon te voetballen. In mijn eerste jaren waren we ook maar met een handvol meisjes hier in Retie. En ook bij de andere clubs waren meisjes de uitzondering. De kleedkamers hebben hier elk een bordje met een nummer en ook op de deur van het scheidsrechterslokaal hangt een bordje om aan te geven voor wie dat lokaal bedoeld is. Als ik dat bordje zie, moet ik meteen terugdenken aan de tijd dat wij als meisjes in dat lokaal moesten douchen omdat er voor ons geen aparte kleedruimte was. Meestal moesten we dat lokaal ook delen met één of meerdere meisjes van de andere ploeg. Als de match dan voorbij was, moest meteen ook de emotie van tijdens het spel over zijn. (lacht) Maar ondertussen hebben heel wat clubs voldoende meisjes en dames om volledige meisjesploegen in te schrijven. Daar ben ik blij om en ik wil er ook graag bij helpen om dat nog te versterken. Zo heb ik hier in Retie al wel eens training gegeven aan jonge speelsters. En dat doe ik niet alleen om de club te ondersteunen in hun dameswerking. Ik vind dat eigenlijk ook gewoon leuk.”

Maar het zou best kunnen dat je zonder die jaren gemengd spel hier in Retie, je huidige niveau niet had kunnen bereiken?
“Ik denk echt dat dat zo is, ja. Het valt ook op dat ik niet de enige ben uit deze club die op het hoogste niveau in België speelt. Met Janne Huysmans (KVC Westerlo) en Daan Heymans (Sporting Charleroi) heeft de club haar bijdrage wel geleverd aan het Belgische voetbal.”

Jullie trainers zullen wel trots zijn op zoveel Reties talent op dat niveau.
“Dat zijn ze zeker. Ik kom ze wel eens tegen als ik naar de matchen van mijn broer kom kijken en dan komen ze een praatje maken. Of ze sturen me een berichtje als ze iets gelezen of gezien hebben van de matchen die we gespeeld hebben. ’t Is wel fijn om zo contact te houden. Ik ben door de vele trainingen bij Anderlecht niet vaak meer in Retie, maar ik kom op dit terrein af en toe lopen en dan kom ik nog wel eens bekenden tegen.”

Op welke posities op het veld voel jij je het best?
“Altijd op het middenveld. In de driehoek van posities 6, 8 en 10. Maar meestal speel ik op 6, als rechtermiddenvelder, net voor de verdediging.”

Hoe ziet je week er dan nu uit als middenvelder bij paars-wit?
“Druk! (lacht) Met de overstap naar Anderlecht is de trainingsfrequentie flink opgeschroefd. Bij KAA Gent waren we op woensdag en vaak ook in het weekend vrij als de match op vrijdag viel. Maar bij Anderlecht wordt er van maandag tot vrijdag getraind en meestal op zaterdag gespeeld. Enkel op zondag zijn we vrij. Wat wel leuk is, is dat ik van een gedeeld appartement met andere voetbalvrouwen in Gent ben kunnen verhuizen naar Leuven, waar ik op kot zit met vriendinnen uit Retie. Ik ben door de trainingen enkel op zondag nog in de Kempen.”

Combineer je het voetbal ook nog met studies in Leuven?
“Ik studeer sport-en cultuurmanagement. Dat doe ik halftijds sinds vorig schooljaar. Per schooljaar neem ik dertig studiepunten op, de helft van een voltijds jaar. Gelukkig kan ik dat door mijn statuut als topsporter volledig op afstand doen. Alle teksten en lessen worden online gezet zodat ik die op de momenten dat ik niet moet trainen kan bekijken en studeren. Op vaste momenten is er teams-overleg met de docenten om vragen te stellen of verduidelijkingen te vragen. Best wel pittig, maar ik ben blij dat ik op deze manier het voetbal en mijn studie kan combineren.”

Topsport combineren met studies. Dat zal ongetwijfeld ook wel heel wat opofferingen vragen.
“Helaas wel, al heb ik dat er graag voor over. Ik heb er altijd van gedroomd om verder te kunnen gaan in het voetbal. En toen ik dan een paar jaar geleden de kans kreeg om naar de topsportschool te gaan en even later ook te kunnen voetballen in de Super League ging het plots heel snel. En dan heb ik uiteraard zaken moeten opgeven. De Chiro was bijvoorbeeld niet meer te combineren met mijn programma en dat mis ik wel, want daar had ik het meeste contact met mijn vrienden. Maar ik ben wel blij dat we ook buiten die Chiro-werking nog contact kunnen houden. Ze nodigen me nog altijd uit en ik kan nog steeds bij hen terecht.”

Maar voor die opofferingen krijg je waarschijnlijk ook veel terug. Wat maakt je gelukkig bij Anderlecht?
“Mijn huidige club is in België echt wel de top. Door zoveel jaren kampioen te spelen, hebben ze de budgetten om speelsters in topvorm te brengen en te houden. En door de vele topspeelsters liggen de trainingen echt een niveau hoger dan ik gewoon was de voorbije jaren. Naast de trainingen op het veld gebruiken we ook de accommodatie voor fitness en recuperatie waar de mannen gebruik van maken. En als Jan Vertonghen of één van de andere spelers dan tijdens de training een vuistje komt geven of een praatje komt maken, dan voel ik me echt een sjansaar dat ik dit mag doen.”

Hoop je met je studies sport- en cultuurmanagement ook in het voetbal actief te blijven?
“Ik ben heel mijn leven al in het voetbal bezig, dus zou het mooi zijn als ik daarin verder kan. Maar het is geen must voor me. De studies gaan heel breed. Nu volg ik bijvoorbeeld de organisaties van events op, maar er is ook heel veel plaats voor talen en economie. Ik kan er in de toekomst dus nog heel wat kanten mee uit.”

Maar ook voor je voetbalactiviteiten kan wat managementinzicht momenteel misschien wel wat helpen, of niet?
“Laten we zeggen dat ik de voorbije periode veel geleerd heb, maar ik heb dat deel van de gesprekken ook overgelaten aan mensen die er bedreven in zijn. Tot een tijdje geleden voerden mijn ouders die gesprekken, maar we merkten dat mama en papa daar gewoon te weinig in thuis zijn. Daarom heb ik nu ook managers die hierin bedreven zijn en ervaren zijn in hun job. Dan kunnen mijn ouders en ik focussen op andere zaken.”

Met je fantastische sportprestaties en een goed management ligt de toekomst dus voor je open. Zien we je binnenkort ook bij de Red Flames?
“Dat zou fijn zijn. Ik speelde al 13 keer mee met de nationale U23 en ben mee kunnen aansluiten bij de selectie van 25 voor de wedstrijd tegen Portugal. Op het veld heb ik toen niet gestaan, maar daar zou ik uiteraard geen neen tegen zeggen. Maar ik heb ook nog tijd. Ik ben nog maar 21 en hoop nog wel een tijdje mee te kunnen. Ik hou mijn WhatsApp in de gaten. Elisabeth Gunnarsdottir mag me altijd bellen of een berichtje sturen voor de matchen van de Flames.”