Bram Pihay: Stapt als Cherry Liz het podium op

Bram Pihay (39) werd geboren in Geel, verhuisde naar Olen, maar raakte later toch weer in zijn geboortestad verzeild. “Ik ben de liefde gevolgd, zoals dat heet”, lacht hij. “Die liefde heet Sam. Hij heeft mij in de travestiewereld geïntroduceerd. Voor mij was dat eerst geen optie. Ik zag het nut er niet van in. Gaandeweg heb ik alsnog gemerkt hoe leuk het is om als travestiet mensen aan het lachen te brengen en gelukkig te maken.”

De eerste stappen op een podium, wat herinner je je daar nog van?
Bram Pihay: “Die eerste keer moest ik iemand vervangen. Een eenmalige klus, dacht ik toen nog. Het werd een parodie op een scène uit de musical ‘Annie’. Ik kocht een pruik, een paar schoenen en klaar. Wat bleek? Ik was meteen ‘verkocht’. Sindsdien is er geen weg meer terug. Eenmaal een travestiet, altijd een travestiet.”

Wat heeft een man nodig om geloofwaardig te zijn als travestiet?
“Talent en veel lef. Je moet op een podium durven te staan. Ook belangrijk: vrouwelijke trekjes, een goed gevoel voor ritme, de capaciteit om de toeschouwer te geven waar hij nood aan heeft en de kracht om eventuele zenuwen te kunnen kanaliseren. Optreden voor een zaal van vijfhonderd man? Geloof me, het is niet iedereen gegeven.”

Travestieten getuigen wel eens over de cruciale rol die hun moeders hebben gespeeld. Hoe zit dat bij jou?
“Ik kan dat beamen. Mijn moeder is lang mijn belangrijkste bron van inspiratie geweest. Ze is een pronte vrouw, die zich graag mooi kleedt en altijd schoenen met hoge hakken draagt. Daardoor waren mijn eerste acts erg vintage, in de stijl van de jaren zestig en zeventig. Gaandeweg heb ik wel mijn eigen stijl gecreëerd.”

Die eigen stijl heeft ook een naam: Cherry Lizz, jouw alter ego. Vanwaar die keuze?
“Die is het gevolg van een reclamespot voor Chupa Chups. Die lolly’s werden in de markt gezet als cherrylicious. Helaas bestond die naam al en dus heb ik er maar Cherry Lizz van gemaakt, een knipoog naar actrice Liza Minnelli. Cherry Lizz is, kort samengevat, een frank blad. Ze staat bekend voor haar grove humor en gekkebekkenwerk. Vroeger deed ze graag uptempo nummers met de nodige danspassen erbij, maar als long-covidpatiënt ben ik daar helaas niet langer toe in staat.”

Naast Cherry Lizz zijn er ook nog ‘De Floere Foefkes’, het populaire duo waarvan jij de helft vertegenwoordigt. Hoe stellen de Foefkes het?
“Heel goed, dankjewel. In april en mei van dit jaar vieren we ons 15-jarig bestaan. De tickets voor de zeven jubileumshows zullen wellicht weer in een recordtijd uitverkocht zijn. De voorverkoop loopt als een trein.”

Cherry Lizz klinkt als personage nog aannemelijk, maar ‘De Floere Foefkes’?
(lacht) “We zijn op zoek gegaan naar een naam die humor zou uitstralen. ‘Mie Tet en de Swingende Tepels’ was ons eerste idee, maar dat was te lang voor ons visitekaartje. (lacht) Spreek die naam trouwens maar eens uit na vijf glazen bier. Nadien herinnerde ik mij iets wat ik eerder al had gehoord: De Floere Foefkes. We hebben eerst gecheckt of die naam al bestond en kwamen uit bij een café in Gent. De baas zag er gelukkig geen graten in.”

Jullie shows staan vooral bekend voor de interactie met het publiek. Is dat een bewust gekozen handelsmerk?
“Absoluut. Andere groepen maken vooral kijkshows, met veel glitter en pluimen. Wij mikken op comedy en een sterke band met ons publiek. We baseren ons op bestaande sketches van komieken als Els De Schepper en Gaston & Leo. Niet zelden voegen we daar een flinke scheut grove humor aan toe of geven we er een eigen draai aan. We zijn ook niet vies van uitlachhumor. Homo’s worden vaak uitgelachen. Dat we voor de mannen zijn en vrouwenkleding dragen, bijvoorbeeld. Het is belangrijk dat het publiek dat ook eens aan den lijve kan voelen, om zich beter te kunnen inleven in wat wij zoal te slikken krijgen. Noem het een vorm van bewustwording die we willen creëren.”

Wat moeten we ons voorstellen bij het Vlaamse travestielandschap? Is het daar over de koppen lopen of blijft het een kleine wereld?
“Het blijft een kleine wereld, al hebben tv-producties als ‘RuPaul’s Drag Race’ en ‘Make up your mind’ er wel voor gezorgd dat onze gemeenschap groeit. Zelf ben ik geen fan van zo’n programma’s. Ze wekken de indruk dat iedereen met een pruik en een kleed aan op een podium kan staan. Dat is een fout beeld. Er komt veel meer bij kijken.”

Dat bewijs jij straks ook met jouw deelname aan Miss Travestie België. (Bij het ter perse gaan van dit nummer bereidt Bram zich voor op die verkiezing, nvdr.) Waarom zegt die naam ons niets?
“Miss Travestie België haalt zelden de media. Onterecht, want al twintig jaar is dit de meest betekenisvolle verkiezing voor iedereen die met travestie bezig is. De wedstrijd winnen opent deuren.”

Wat zou een overwinning jou kunnen opleveren?
“Een prestigieuze titel, in de eerste plaats. In het beste geval ook extra boekingen voor onze show. Na vijftien jaar van keihard werken zou het een opsteker zijn om die titel mee naar Geel te kunnen nemen.”

Opvallend: er staan maar vijf kandidaten op het podium. Wat zegt dat over de kwaliteit van het Vlaamse travestiecircuit?
“Weinig. Dat maar vijf kandidaten worden toegelaten, heeft zijn redenen. Alleen wie in staat is om deel te nemen, financieel ook, wordt toegelaten. Zo’n kandidaten lopen niet dik gezaaid. Elke verkiezing telt vijf wedstrijdronden, die veel tijd in beslag nemen. Meer kandidaten zou kunnen resulteren in een veel te lange show. Dat wil niemand.”

Financieel haalbaar, zeg je. Wat bedoel je daarmee?
“Deelnemen kost handenvol geld. Elke kandidaat moet zich laten begeleiden door zes dansers en verschillende kostuums presenteren. De kosten lopen al snel hoog op. Dat kan anders, vind ik. Als ik zou winnen, wil ik dat bij de organisatie aankaarten.”

Hoe schat je jouw eigen kansen in?
“Eindigen bij de beste drie zou haalbaar moeten zijn, al hangt alles af van het moment en de avond zelf. Zenuwen kunnen ervoor zorgen dat ik faal en alsnog als laatste eindig. Misschien overkomt het mij niet, maar wel mijn tegenstanders. Dan zou ik daar handig gebruik van kunnen maken. Wie zal het zeggen?”

Welke wedstrijdronde boezemt jou het meeste angst in?
“Er zijn twee onderdelen waar ik zenuwen voor heb: de persoonlijke voorstelling en de badpakkenronde. Tijdens die eerste ronde word ik beoordeeld op mijn persoonlijkheid en uitstraling en bij het badpakkenmoment mag ik geen mouwen dragen. Dat wordt een uitdaging omdat ik zelden of nooit optreed zonder mouwen. Mijn armen blijven nu eenmaal mannenarmen. Maar kijk, nood breekt wet.”

Stel dat je zou moeten kiezen: door het leven gaan als Cherry Lizz of gewoon als Bram Pihay, wat zal het dan worden?
“Doe dan toch maar Bram Pihay. Cherry Lizz is een uitlaatklep, maar met dat personage kan of wil ik niet oud worden. Ik ben en blijf Bram. Punt. Of ik ooit een vrouw wil worden? Veel mensen stellen mij die vraag. Mijn antwoord is altijd: ‘Nee, want ik ben te blij met dat ding dat tussen mijn benen hangt.’ Nog vragen?”

MEER INFO
Er zijn nog tickets voor de jubileumshow ’15 jaar vedetten in pailletten’ (’t Geel Volkstoneel) op 25 en 30 april en 2 en 9 mei. Meer informatie op de Facebook- en Instagrampagina van de ‘Floere Foefkes’.

Foto’s: Rudisign