'Vrijwilliger worden was de beste beslissing van mijn leven'

We spreken met Reinilde Brouwers (65) uit Merksplas en Marc Gevers (63) uit Arendonk af op een dag dat het vaccinatiecentrum op de Philipssite in Turnhout gesloten is. Toch parkeert er tijdens ons interview een wagen met daarin een koppel. Met een buitenlandse tongval vragen ze ons hoe het komt dat de deuren dicht zijn. Op enkele minuten tijd maakt Reinilde hen helemaal wegwijs in het kluwen van apps, telefoonnummers en procedures om alsnog een vaccinatiecertificaat te bemachtigen.

Reinilde Brouwers: “Ik heb de voorbije maanden vragen beantwoord en mensen geholpen met afspraken in te boeken in het call center van de Eerstelijnszone Kempenland (die verantwoordelijk is voor de vaccinatiecentra in Turnhout en Weelde, nvdr.). Die job was me echt op het lijf geschreven. Uit angst voor een besmetting wou ik liever niet in het vaccinatiecentrum helpen. In het call center in de Thomas More Hogeschool zaten we met maximum vijf in een klaslokaal. Met de ramen open, we hebben er dus vaak kou geleden.” (lacht)

Waarom hebben jullie je geëngageerd als vrijwilliger?
Marc Gevers: “Mijn zoon vertelde me dat er vrijwilligers gezocht werden. Ik had mijn twijfels maar hij heeft me over de streep getrokken. We hebben ons dan opgegeven, maar daarna hoorden we er een tijdje niets meer van. Toen ik met mijn vader naar het vaccinatiecentrum moest, begon het toch te kriebelen. Daar heb ik iemand aangesproken. Die vertelde me over Beeple (een planningsapp voor medewerkers, nvdr.) en toen was ik vertrokken.”
Reinilde: “Ik keek enorm uit naar de geboorte van mijn jongste kleinkind. Dat kwam er vlak voor de eerste lockdown. Het was enorm pijnlijk, ik mocht niet op bezoek in het ziekenhuis. Een paar dagen later werd een nonkel begraven, het verbaasde me hoe weinig volk er was. Ik heb de ernst van de situatie pas echt beseft toen ik thuis alleen zat tussen die vier muren. Het speelpleintje dat werd afgesloten, de supermarkten die werden bestormd, dat was beangstigend. Toen heb ik me voorgenomen om, zodra de vaccins er waren, mijn steentje bij te dragen.”

Wat was jouw taak, Marc?
Marc: “Ik heb eerst vier of vijf keer auto’s begeleid op de parking. Toen heeft mijn zoon me mee naar binnen genomen, hij dacht dat dat meer mijn ding was. Hij had helemaal gelijk. Ik begeleidde de mensen tot aan het vaccinatiehokje en ontsmette hun stoelen. Al snel was ik ‘Marc van lijn 1’, ik vertrok een half uur te vroeg om zeker te zijn dat ik daar mocht staan.”
Reinilde: “Lijn 1 boekten wij altijd als eerste in dus dat was de drukste.”
Marc: “Ik had het nodig om mijn zinnen te verzetten en was er niet meer weg te slaan. Thuis zat ik achter mijn computer te wachten op de vacatures.”
Reinilde: “Met een poule van tweeduizend mensen waren die vaak snel ingevuld.”

Het was voor jullie allebei jullie eerste ervaring als vrijwilliger, hoe beviel het?
Reinilde: “Het loopt nu naar zijn einde (intussen werd beslist om het centrum tot eind dit jaar open te houden, nvdr.) maar daar lijkt niemand van de vrijwilligers echt gelukkig mee. Na mijn pensioen voelde ik me niet meer nuttig voor de samenleving. Dit engagement was een geschenk uit de hemel.”
Marc: “Collega’s van me hebben al afscheid genomen met de tranen in hun ogen. Vrijwilliger worden was de beste beslissing in mijn leven. Je krijgt zoveel waardering. Een dame die zich liet vaccineren, gaf me een doos pralines omdat ze vond dat ik dat verdiende. We kregen koffiekoeken van bakkers en fruitmanden van winkeliers. Van de duizenden mensen die ik heb gezien, waren er misschien één of twee die moeilijk deden.”
Reinilde: “Dat was in het call center natuurlijk anders. Vooral toen bleek dat veel tweede prikken tijdens de vakantieperiode gezet moesten worden, kregen we nogal wat boze telefoons. Toch had ik het gevoel dat ik kon helpen, zeker wanneer iemand een afspraak annuleerde wegens een overlijden of wou inplannen tussen kankerbehandelingen.”
Marc: “Maar ook de medewerkers apprecieerden ons. Zo werd ik eens verwelkomd met een briefje om me een fijne dag te wensen. Kleine dingen misschien maar zoiets blijft je wel bij.”
Reinilde: “Er stonden vaak jonge mensen boven ons maar zij hebben dat enorm goed gedaan. Een van hen had me horen bellen en zei me ‘ik vind dat jij er heel rustig onder blijft en dat met veel empathie doet’. Ik schrok dat ik zo’n mooi compliment kreeg. Alle vrijwilligers voelden zich echt thuis in het call center.”
Marc: “Ik heb een berg vrienden leren kennen, echte vrienden. En we hebben veel gelachen. Na een shift van acht uur hard werken kwam ik toch niet moe thuis.”
Reinilde: “Een dag alleen thuis zitten is veel erger. Nu had je een doel om samen naartoe te werken.”

Zit jullie engagement als vrijwilliger er nu bijna op?
Reinilde: “De Eerstelijnszone organiseerde eind september al een infoavond, een soort vrijwilligersbeurs, waar we kennis konden maken met het vrijwilligersaanbod in de tien gemeentes. Daar stonden organisaties zoals cultuurcentrum De Warande maar even goed sociale instellingen. Je kon dan bekijken wat aansluit bij je interesses. Er zijn op zoveel plaatsen handen tekort.”
Marc: “Ik voel dat ik dit nodig heb. Ik moet ook rekening houden met mijn thuissituatie maar verder laat ik het op me af komen. Misschien kan ik wel in een ziekenhuis aan de slag?”
Reinilde: “Daar zijn altijd te weinig mensen om koffie rond te brengen bij alle patiënten.” 

MEER INFO
Zelf interesse in vrijwilligerswerk?
Kijk eens op www.giveaday.be of www.vrijwilligerswerk.be.