Tinne Vansand brengt heden en verleden samen in fotografie

Tinne Vansand reconstrueert oude postkaarten door het hedendaagse straatbeeld op foto te zetten. Elke prent is een startschot om te vergelijken in plus en min. Eén zaak mag duidelijk zijn, het brengt mensen samen, zwengelt de communicatie aan en legt mogelijk een stevige basis om bewust en doordacht toe te kijken op een patrimonium dat je niet mag uitgommen.

Jouw foto’s kaderen in een veel groter geheel. Hoe zit dat precies?
Tinne Vansand: “Het is eigenlijk een beetje organisch gegroeid. In eerste instantie is er het boek van Stijn Geys en Luc De Boulle. Het kreeg de titel ‘Molse dorpszichten in beeld en woord 1870 – 1905’ mee. Met als ondertitel ‘Mijn beste groetenissen uit Mol’. Omdat er zoveel invalshoeken waren, kwamen er ook erfgoedwandelingen bij, ook voor jongeren tussen 8 en 15 lentes. In de expozaal van ’t Getouw loopt er tot 7 november een tentoonstelling rond dit thema. Er komt zelfs een campagne bij de handeaars, die ongelooflijk enthousiast reageren om de foto’s een opvallende stek te geven in hun etalages.”

Komen we bij die bewuste foto’s terecht. Hoe ben jij mee in het bad getrokken?
“Die oude postkaarten boeiden me wel al langer. We raakten er over aan de praat en waren van oordeel dat je daar meer mee kan doen. We stelden ons de vraag waarom de fotografen in die tijd foto’s maakten van sjofele boertjes bij – pakweg – een gammele schuur en een groepje huisvrouwen met een voorschoot voorgebonden. Wij waren van mening dat zij inzagen dat het toen al om verdwijnende zaken ging. De industrialisering was een feit en de toenmalige fotografen wilden deze beelden voor het nageslacht bewaren, de fotografie werkte registrerend. En zo is van het ene het andere gekomen. Ik begon aan een opdracht die veel groter was dan ik verwachtte. Ze heeft me het gekende bloed, zweet…maar geen tranen gekost. Ik ben er dan ook heel fier op.”

Ben jij fotografe van opleiding?
“Helemaal niet, ik heb een master in de klinische psychologie. Fotograferen doe ik als hobby, ik volg les aan de Molse Academie waar ik op enorm veel steun kan rekenen. Toevallig was één van de opdrachten iets dat we gevonden hadden ‘herfotograferen’. En dat heb ik met die postkaarten gedaan. Dat was echt een proces van al doende leert men.”

Hoe doe je dat technisch, de oversteek maken van een oude postkaart naar het huidige straatbeeld?
“Verdenk mij er niet van dat ik een expert ben in fotoshoppen. Niks is minder waar. Maar deze aanpak doet je wel nadenken en je puzzelt diverse invalshoeken en inzichten in elkaar. Heel intensief maar ook erg bevredigend. Elke grote foto in de handelszaken is een zoekplaatje op zich. Ik hoop echt dat mensen blijven stilstaan bij de beelden, erover praten en – misschien – zich realiseren dat waardevolle panden en zichten de nodige aandacht en bescherming moeten genieten. Ik heb mijn keuzes gemaakt om een evolutie duidelijk te maken. De oude man zet ik bewust naast een moderne auto. Mijn keuzes zijn niet om te oordelen, noch om te provoceren. Nu, om de hedendaagse foto’s te maken moest ik proberen me op dezelfde plaats als de eerdere fotograaf te zetten. Daar heeft het coronavirus me wel in geholpen. Door de lockdown was het veel minder druk op straat, dat maakte het alvast veiliger om de juiste stek te kiezen.”

Een deel van je werken gaan ook tentoongesteld worden?
“Ja, van 1 tot 31 december worden een aantal van de foto’s gebruikt als ‘Gangmakers’ in de gangen van ’t Getouw aan de bibliotheek. En er komen in bijna alle handelszaken grote collagefoto’s te hangen die het vroeger en nu combineren. Ik moet zeggen dat het overgrote deel van de handelaars ongelooflijk goed reageert op mijn voorstellen. Ze zijn meteen oprecht geïnteresseerd en denken zelf verder mee. Dat doet me deugd. Zo’n tentoonstelling, ja daar ben ik fier op.”

Zit hier nog een vervolg aan te komen?
“Daar heb ik nog niet over nagedacht, ik moet eerst nog wat bekomen van wat ik mijn zottenwerk noem. Ik had nooit gedacht dat dit ging lukken. Wanneer moest ik dat doen? Ik had mijn werk, mijn gezin, mijn hobby’s… En toch lukt dat. Dus zeg nooit nooit. Als ik me kan blijven omringen met enthousiaste mensen die me steunen… wie weet?”