Thijs Delrue: van ghostwriter tot mislukte Messi

Thijs, je komt eindelijk met een eerste boek op de proppen. Wat was de aanleiding om je eigen verhaal te schrijven?
Thijs Delrue: “Ik schrijf al jaren als ghostwriter en ik doe dat nog ontzettend graag. Maar ik worstelde al zowat tien jaar met het idee om een eigen boek te schrijven. Nu was de tijd daar om mijn eigen creatieve ei te leggen. Het is een waargebeurd verhaal door de ogen van mezelf als kind en tiener, maar ook als voetbalouder. Uiteraard is het wel wat bijgekleurd met de tijd en de emoties van toen ik als jeugdvoetballer actief was. Zowat vijf jaar geleden begon ik voorzichtig aan het boek, tussen de projecten door. Het is eigenlijk organisch gegroeid. Uiteindelijk heb ik er twee jaar intensief aan gewerkt en dan was er de zoektocht naar een uitgeverij. Maar er waren ook veel twijfels, want wie zou nu dit boek willen lezen of kopen? Het gaat immers om mijn persoonlijk verhaal. Toch denk ik dat het boek herkenbaar is voor heel veel mensen, zeker voor ouders die jonge voetballers en bij uitbreiding andere sporters in huis hebben. Het najagen van dromen als kind en als ouder staat centraal. Maar met dit boek wil ik ook het jeugdvoetbal in een positief daglicht stellen, want dat kampt met een imagoprobleem. Enkelingen verknoeien het voor duizenden anderen die het wel goed menen. Voetbal is mijns inziens, meer dan bijvoorbeeld hockey of basketbal, een perfecte doorsnee van de maatschappij en hierin moet men leren omgaan met elkaar, ondanks de verschillende karakters van de voetballers, de trainers en de ouders. Zelf heb ik ontzettend veel opgestoken van mijn periode als voetballer, vooral op het sociale aspect.”

De rode draad in het boek is dus voetbal, maar hoe vertaalt zich dat naar het verhaal?
“Als jeugdvoetballer bij White Star Lauwe werd ik op mijn twaalfde benaderd door het grotere KV Kortrijk. Mijn droom was altijd een groot voetballer worden, maar toch heb ik dat aanbod afgeketst, ik wilde immers met mijn vrienden blijven spelen. Ook mijn ouders stonden niet te springen voor die overstap, ze hadden ook weinig met voetbal. Toch was het een moeilijke keuze waar ik jaren later als voetbalouder van drie jongens opnieuw mee te maken kreeg. Het verhaal begint dan ook wanneer ik met de oudste onderweg ben van Herentals naar Lierse en dezelfde vragen de kop opsteken. Moet ik de droom van een kind of tiener voeden en hier helemaal in meegaan? Of moet ik die doorprikken? Zo krijg je te kampen met heel wat dilemma’s, de combinatie van studeren en voetballen bijvoorbeeld, de soms moeilijke keuze tussen prestatie en plezier en de vraag of het goed is om stappen over te slaan. Ik denk dat het verhaal heel herkenbaar is voor voetballers en misschien vooral voor oud-voetballers. Vaak mijmer ik over mijn periode als jonge voetballer en ik durf toch te stellen dat het jeugdvoetbal van vroeger beter was dan het hedendaagse, vooral doordat ouders toen minder inspraak hadden maar veel meer respect. Spelers en hun ouders zijn de dag van vandaag zo snel verleid om naar een grotere club te gaan, maar stellen ze zich dan de vraag wat er gebeurt als het niet lukt? Wanneer ze met hangende pootjes terug naar hun oude club trekken of gewoon kappen met voetbal? Ik denk dat het als voetbalouder verstandig is lang genoeg te wachten. Of mijn kinderen en ik de juiste beslissing hebben genomen, durf ik ook te betwijfelen. Maar met de oudste in de eerste ploeg van SKS Herentals, de tweede bij VC Herentals en de jongste bij de jeugd van VC Westerlo genieten ze alle drie van het spelletje.”

In de titel van het boek verschijnt De Koperen Kogel, waarvan die term?
“De naam verwijst een beetje naar mijn haarkleur en heeft alles te maken met mijn liefde voor het voetbal en de sport in het algemeen. Het moet zowat acht jaar geleden zijn dat ik onder die naam op Facebook mijn mening over het voetbal trachtte te geven. Ik merkte dat het wel aansloeg bij heel wat vrienden en voetballiefhebbers. Intussen tel ik meer dan 6.500 volgers, iets wat ik vooraf nooit had durven denken, en het aantal groeit nog altijd. Het was in feite het eerste verzetje dat ik had om mijn eigen creatieve ei kwijt te kunnen, nog vooraleer er sprake was van het boek. Aanvankelijk gaf ik op deze pagina vaak ongezouten mijn mening, maar daarvan ben ik toch een beetje afgestapt. Voetbalsupporters zijn nu eenmaal snel op hun tenen getrapt, zeker wanneer hun ploeg niet wordt bewierookt. Vandaar dat ik de jongste jaren meer op gevoel speel en minder op mijn mening. Ik ben ook meer overgegaan naar wielrennen dan voetbal. Daar komen emoties nog meer aan bod en als je in Herentals woont kan het niet anders of je hebt de wielermicrobe te pakken. Maar reacties blijven komen, net als de vraag om er meer mee te doen dan enkel de sociale media. Hopelijk worden mijn volgers hiermee aangezet tot het lezen van het boek.”

Memoires van een mislukte Messi mag dan pas jouw eerste verhaal zijn, schrijven zit jou als de West-Vlaming die voor de liefde de grensstreek inruilde voor de Kempen duidelijk in het bloed, toch?
“Dankzij het schrijven ben ik inderdaad al met veel interessante mensen in contact gekomen en mocht ik met hen samenwerken. Maar het begon eigenlijk toen ik als sportjournalist voor de VRT aan de slag ging. Het was de periode dat Sporza er uit de grond werd gestampt. Vier jaar lang heb ik mijn job als online redacteur met heel veel plezier uitgeoefend. Toen vond ik de tijd rijp voor iets anders en werd ik eindredacteur bij Uitgeverij Averbode. Sinds 2010 combineerde ik dat met freelance opdrachten als ghostwriter en auteur, iets wat nu tien jaar mijn hoofdberoep was. Zo werkte ik onder meer aan de tv-boeken van het programma Reizen Waes. Zo leerde ik Tom Waes kennen als toffe, maar zeker ook meer dan correcte gast. Ik had de eer de afleveringen vroeger te zien, vaak ook ruwe montages, om daarna aan de slag te gaan. Dat was zeker geen opdracht waarvoor ik stond te springen, maar de VRT wilde ook een boek en het was wel leuk om te doen. Maar veel meer voldoening haalde ik uit een aantal biografieën zoals bijvoorbeeld die van Réginald Moreels, een topdokter die in Kongo Messiaans werk verricht. Ook het verhaal van Majd Khalifeh gaf me veel voldoening. Het is immers niet zo evident om het als Palestijns vluchteling te schoppen tot gewaardeerd VRT-journalist. En dan zijn er nog de boeken die meer een sportieve inslag hebben zoals de biografieën van Sven Nys, Paul Van den Bosch en Stig Broeckx. Vooral dat van die laatste is me bijgebleven. Het was een moeilijke zoektocht naar een evenwicht tussen gevoelig zijn, zonder te sentimenteel of sensationeel te worden. Stig zelf kon niet zo veel vertellen, maar er was een goede band met de familie. Die is er trouwens nog steeds. Op dat boek kwamen tal van positieve reacties en dat terwijl het toch niet zo evident was om het te schrijven. Voor mij blijft dat meer dan de andere een bijzonder boek.”

MEER INFO
De Koperen Kogel – Memoires van een mislukte Messi van Thijs Delrue telt 256 pagina’s en wordt uitgegeven door De Deeluitgeverij. Het boek kost € 24,95 en is verkrijgbaar in de boekhandel.