Rik Vervecken: gewezen koning van de Vlaamse missverkiezingen

“Lief dat je ’t vraagt”, lacht Vervecken. “Ik laat me nog regelmatig controleren in het ziekenhuis. Uit de laatste testen is opnieuw gebleken dat ik qua gezondheid niet te klagen heb. Daar is een reden voor: ik ben nog maar tachtig jaar jong. Jong, niet oud. Enfin, zo zeg ik dat toch altijd.”

Tachtig jaar, maar verre van met rust, als ik jouw entourage mag geloven.
Rik Vervecken: “Dat klopt. Ik maak nog altijd deel uit van het NSZ, het Neutraal Syndicaat voor Zelfstandigen. Je zou ons kunnen vergelijken met Unizo, met dat verschil dat wij niet politiek gebonden zijn. Ik ben naast stichter van het NSZ ook secretaris-generaal.”

Dat lijkt me vooral een protocollaire functie, of zie ik dat fout?
“Dat zie je fout. Ik speel nog altijd een actieve rol. Dat moet ook. Vandaag kampen onze ondernemers met problemen en hebben ze hulp nodig. Als syndicaat nemen we het momenteel ook op tegen de vele buitenlandse holdings die in ons land actief zijn en hier het voortbestaan van onze kleine zelfstandigen bedreigen.”

Secretaris-generaal bij het NSZ, je zou dat een carrièreswitch kunnen noemen, na een lange loopbaan in het artistieke milieu en in de sector van missen en eredames.
“Drie jaar geleden zijn we gestopt met het boeken van artiesten. We hebben rond die periode — na bijna een halve eeuw, nota bene — ook een punt gezet achter onze missverkiezingen. Ooit waren die erg populair, maar dat is vandaag niet langer het geval. Ze zijn uit de mode geraakt.”

Dat was pakweg dertig jaar geleden wel anders. Miss Diamant, Miss Vlaanderen of Miss Kempen: nogal wat bekende namen hebben er hun carrière aan te danken.
“Inderdaad, kijk maar naar Anne De Baetzelier, Lynn Wesenbeek of Véronique De Kock. Ik noem er nu maar drie, maar er zijn er veel meer die op een mooie plek zijn terechtgekomen na een deelname aan één van onze verkiezingen. Ik zou ze de kost niet willen geven. We zijn als organisatie altijd creatief geweest. Dat verklaart wellicht ook het latere succes van veel van onze laureaten.”

Die winnaressen waren volgens jou ook altijd méér dan zomaar één of andere miss, heb je ooit gezegd. Wat bedoel je daarmee?
“Wij hebben onze kandidaten na de shows altijd professioneel begeleid. Dat heeft geloond, zowel voor onze organisatie als voor de laureaten zelf. Ze kregen na hun deelname een resem presentatie-opdrachten waarmee ze een mooi spaarpotje hebben verdiend.”

Laten die missen van weleer nog wel eens van zich horen?
“Nu en dan peilen ze naar hoe het met me gaat. We hebben altijd een goed contact met hen gehad. Met iedereen, bedoel ik dan. Geen enkele kandidate heeft ooit kritiek geuit op onze werking. Geloof me, dat kan lang niet elke organisator zeggen. Op dat vlak zijn we altijd een buitenbeentje geweest.”

En toch, de kritiek op missverkiezingen in het algemeen was vaak niet mals, vooral als die uit de feministische hoek kwam.
“Kritiek is er altijd geweest, dat is waar, maar dan op de hele sector van verkiezingen. VAK, kort voor Vervecken’s Artiesten Club, heeft altijd geprobeerd om er meer van te maken dan alleen maar de vleeskeuringen waarvoor ze dikwijls onterecht werden versleten.”

Nog zo’n heikel punt: geweld tijdens of na de verkiezingsshows. Heb je dat ooit meegemaakt?
“Dat is ooit gebeurd, ja, maar daar heb ik eerlijk gezegd nooit van wakker gelegen. Ik heb me daar altijd lachend boven gezet. Iedereen bracht zijn fans mee en dan kon het in de zaal bij momenten wel eens luidruchtig worden. Daar was niks mis mee, vond ik.”

Jouw allereerste verkiezing, weet je nog in welke omstandigheden die er gekomen is?
“Ik weet dat nog alsof het gisteren was. Een lokale voetbalclub die in een lagere categorie speelde, zocht een organisator om via een evenement wat geld in het laatje te krijgen. Rond die tijd las ik een artikel over een missverkiezing. ‘Waarom doen we dat niet zelf?’, hebben we ons toen afgevraagd. De rest is geschiedenis.”

Wat hebben die verkiezingen nog voortgebracht, los van de bekende VTM-gezichten die je eerder al hebt genoemd?
“Venus, de meidengroep. Ellen, Leen, Cinthia, Chantal en Christel zijn geselecteerd uit de vele kandidates die wij op het podium hebben zien passeren. Uiteindelijk heeft Venus het lang niet slecht gedaan, verre van zelfs.”

VAK heeft ook samengewerkt met Walter Capiau. Eerst gevierd en geroemd, later verguisd en weer uitgespuwd na aantijgingen van seksueel misbruik. Hoe blik je op die samenwerking terug?
“Met een goed gevoel. De telefoonfratsen van Capiau, die later ook op de nationale radio werden uitgezonden, heb ik nog samen met hem opgenomen. Later heeft hij met VAK meer dan 2.000 shows gedaan, over heel Vlaanderen. Ik heb altijd correct met hem kunnen samenwerken. Wat privé is gebeurd, zijn mijn zaken niet.”

Eventorganisator, dat ben je of dat ben je niet. Jij bent het duidelijk altijd geweest.
(Glimlacht) “Evenementen organiseren zit nu eenmaal in mijn genen. Zag ik vroeger ergens een goed idee, dan rees altijd meteen de vraag of ik daar ook zelf mee aan de slag kon, en hoe. Op die manier ben ik in het artiestenmilieu terechtgekomen. VAK heeft jarenlang de boekingen en optredens geregeld voor onder meer Venus, Sophie, Ann Christy en De Pebbles. Ook de bekende klantenshows waren een idee van VAK. Deden mensen in bepaalde handelszaken voor een bepaald bedrag aankopen, dan kregen ze een gratis ticket voor een namiddagof avondvullende artiestenshow. Dat concept werkte voor iedereen: voor de deelnemende winkels, de artiesten, maar ook voor de klanten zelf. Uiteindelijk hebben we driehonderd edities georganiseerd. Maakte zo’n muziekspektakel deel uit van de Drie Dolle Dagen, nog een andere organisatie van ons, dan vonden die optredens plaats in zalen van liefst 2.000 mensen.”

Over dolle dagen gesproken: vaak waren er ook dolle projecten. Aan welk project denk jij dan spontaan?
(lacht) “Aan de dubbeldekker die ik op een bepaald moment heb gekocht in Engeland en waarmee we langs de Vlaamse kust zijn getrokken voor een dertigtal optredens van o.a. De Strangers, Nicole en Hugo en Venus. Dat waren nog eens tijden.”

Stemmen al die herinneringen jou melancholisch?
“Dat niet. Ik heb er jarenlang ontzettend veel plezier aan beleefd, maar ik mis het wereldje niet. Op een bepaald moment moet je het aan de volgende generatie overlaten. Zo is het leven.”

Intussen ben je 80 jaar jong. Wat mogen we jou nog toewensen?
“Wens mij maar gewoon een goede gezondheid toe. Niet dat ik iets te vrezen heb, ik ben namelijk nog met de hand gemaakt, zoals ze zeggen. Zo’n mensen krijg je niet zo snel kapot.”