Nick Steemans - Met de fiets van Retie naar Teheran

Waarom trekt iemand met de fiets naar Iran?
Nick Steemans: “Omdat ik graag fiets en wel hou van een avontuur. Ik was al een tijdje aan het zoeken naar een leuke uitdaging. Ik overwinter altijd in Thailand, ik werk dan van daaruit. Naar daar fietsen was het oorspronkelijke idee. Maar dat zou een enorme papieren rompslomp worden. En zo bleek Iran het verste punt te zijn waar je vrij makkelijk kon geraken. Nu moet ik zeggen dat dat intussen al wel veranderd is. De hele corona-situatie heeft ervoor gezorgd dat ik nu telkens de regels van elk land waar ik passeer moet respecteren. De ene keer moet je je online registreren, in Slovakije bijvoorbeeld. In Georgië moet je dan weer een recente PCR-test kunnen voorleggen. Vlak voor ik die grens over ga, moet ik dus zo’n test doen. Ik heb al een plek gevonden waar dat kan. En de situatie in Iran moet ik ook nog even afwachten. Maar goed, daar ben ik normaal gezien pas in oktober, dan kan alles weer helemaal anders zijn.”

Het was oorspronkelijk de bedoeling om in het voorjaar van 2020 te vertrekken.
“Klopt, op 1 mei. Maar dat bleek door corona dus niet haalbaar. Ik heb dan alles uitgesteld naar 1 mei dit jaar, maar ook toen moesten we weer uitstellen. Maar nu kan ik eindelijk vertrekken.”

Aan jouw tocht hangt ook een goed doel vast.
“Inderdaad. Het zit zo: de oudste dochter van mijn broer heeft toen ze 2,5 jaar was een gezwel gehad in haar hoofd, intussen is ze gelukkig volledig hersteld. Maar ik ben haar destijds gaan bezoeken in het ziekenhuis in Leuven. Dat heeft wel een diepe indruk gemaakt op mij. Al die zieke kinderen die daar samen op die afdeling verbleven… Daarom heb ik besloten om aan mijn fietstocht ook een inzamelactie voor het Kinderkankerfonds te koppelen. Als een soort van oproep om voor hen geld te storten. Je kan dat rechtstreeks overschrijven, ik moedig de mensen gewoon aan om te steunen. Op het einde krijg ik dan door hoeveel mijn actie heeft opgeleverd.”

Hoe heb je je voorbereid op je tocht?
“Door wat te gaan lopen. (lacht) Ik doe wel vaker lange fietstochten, dus daar heb ik wel vertrouwen in. Maar ik wou wel fit zijn. En verder heb ik veel broeken getest om te zorgen dat ik geen zadelpijn zou krijgen, want dat wil je natuurlijk niet. Ik heb twee weken voor de start wel nog mijn knie geforceerd. Dat geneest vrij traag. Daar zit ik wel mee. Maar goed, ik had geen zin om het weer uit te stellen.”

Het zal geen tocht vol luxe worden. Ga je dat missen?
“Mij spreekt het wel aan: op een eenvoudige camping wat pasta eten en mensen kijken. Een muziekje opzetten op je gsm, die je in dat bekertje van je pasta duwt om wat beter geluid te hebben… En kijken wat er op je afkomt. Je T-shirts wassen onder de kraan of in een rivier met wat zeep. Dat schrikt mij allemaal niet af. Kijk, er moet helemaal niks. Elke dag is volledig nieuw. Het gaat traag, maar je komt altijd dichter bij je doel. En als ik een dag minder kilometers doe of een ommetje wil maken om iets te bezoeken, dan doe ik dat gewoon. Er gaat ongetwijfeld vanalles gebeuren. Maar ik ben een sociale gast en durf wel eens iemand aanklampen. En vreemde, rare mensen ontmoeten, dat doe ik heel graag. Die hoor ik graag vertellen.”

Probeer je dan zo snel mogelijk je doel te bereiken?
“Nee, helemaal niet zelfs. Ik mik op een honderdtal kilometer per dag omdat ik rustig wil fietsen. Dat is perfect haalbaar en daar rij je dan ongeveer een zestal uurtjes over. Ik heb dus ruimte genoeg om even een foto te nemen als ik wat leuks zie of om ergens rustig een koffietje te drinken. Het is geen strijd om zo snel mogelijk kilometers te malen. Ik heb het ook getest: ik kan met deze fiets, die toch vrij zwaar geladen is, een 200 kilometer doen op een dag. Dus als ik op een bepaald moment wat wil inlopen op mijn schema, dan kan dat zeker.”

Heb je vaste locaties geboekt om te slapen?
“Eigenlijk niet nee. Ik heb wel een idee van waar ik campings kan vinden en er staan wel een paar plekken met stip genoteerd in mijn voorbereidingen. Zoals een camping met een ‘infinity pool’ langs de Donau. Daar wil ik wel absoluut langsgaan. Het moet niet altijd een tentje zijn in de regen. Voor de eerste nachten heb ik wel geboekt in een hotel omdat mijn schoonbroer en een vriend van mij het eerste stukje meerijden. Zeker de eerste paar weken moet het makkelijk haalbaar zijn om slaapplaatsen te vinden. In Duitsland, Oostenrijk, Slovakije en dergelijke zijn er redelijk veel campings. Het is pas als ik de oversteek naar Turkije maak dat de afstanden wat groter worden en dat ik minder zicht heb op mogelijke verblijfplaatsen. Maar ik laat me vertellen dat daar veel gastvrije mensen wonen, dus misschien ligt daar wel een oplossing.”

Zijn er bepaalde plaatsen waar je zeker halt wil houden?
“Ik heb wel enkele ideetjes in mijn hoofd. Bratislava, Budapest en Belgrado, daar ben ik bijvoorbeeld nog nooit geweest. Daar ga ik misschien wel wat extra tijd voorzien om even de toerist uit te hangen. Of Göreme in Turkije, dat staat bekend voor zijn prachtige luchtballonnen. Het noordoosten van Turkije, daar kijk ik ook naar uit. Daar zouden prachtige uitgestrekte landschappen zijn met besneeuwde bergtoppen die in de verte door de wolken steken. Georgië, Armenië, Iran,… Er zijn dus zeker heel wat plekken waar ik naar uitkijk.” Niet bang om je te vervelen? “Ik heb een klein laptopje mee met wat films erop, muziek op mijn smartphone, een e-reader met wat boeken, een klein hengeltje om te vissen zelfs… Meer heb ik niet nodig. Ik ga ook bloggen onderweg. Ik heb mij in mijn leven eigenlijk nog nooit verveeld. Ik ben webdesigner, dus ik zit vaak de hele dag voor mijn computer. Dan is fietsen haast therapie. Een beetje reset voor je hoofd. Ik kan ook vrij goed alleen zijn, daar ben ik niet bang voor.”

Wat zijn de rampscenario’s onderweg?
“Dat ik in Postel al tegen een auto knal. (lacht) Ach, ik ben daar niet mee bezig, met wat er allemaal kan misgaan. Je kan je toch niet op alles voorbereiden. Het ergste zou wellicht zijn dat ik Iran uiteindelijk niet binnen mag. De regels zijn daar op dit moment vrij streng, maar dat kan natuurlijk helemaal anders zijn in oktober. Je kan er blijkbaar geen geld afhalen en mag er enkel binnen op uitnodiging van de overheid of van familie. Toen het vaststond dat ik naar Iran ging, ben ik in een computerwinkel in Arendonk binnengestapt waarvan ik wist dat de uitbater Iranees was. Hij schoot meteen in actie en heeft zelfs ambassades zitten bellen voor mij. Hij vertelde ook waar hij overal familie had en raadde me aan om bij hen langs te gaan. Als het een voorproefje is van de gastvrijheid van dat land, dan gaat de ontvangst daar hartverwarmend zijn.” (lacht)

En het thuisfront? Hoe reageerden zij op je plannen?
“Zij waren zeker niet verrast. Mijn vriendin is afkomstig van Rusland en wij zijn het wel gewoon om wat langere tijd van elkaar weg te zijn. Wij hebben allebei tijdens de lockdowns de hele tijd samen van thuis uit gewerkt, dus even een periode apart is geen grote ramp hoor.” (lacht) Je komt normaal gezien met het vliegtuig terug, wanneer ben je terug thuis? “Eind oktober normaal gezien, want dan is het weekend van de oud-leiding van de chiro. (glimlacht) Dat organiseer ik mee, vandaar. Het zou dus best kunnen dat ik thuiskom om dan meteen weer mijn kabas te maken.” (lacht luidop)

En daar is jouw vriendin mee akkoord?
“Ik heb dat al voorgelegd aan haar, hoor. Ach, je bent dan al zo lang weg, zei ze. Een weekendje extra kan er dan nog wel bij.” (lacht)

MEER INFO
Je kan de tocht van Nick volgen via: www.traxtript.be. Daar vind je ook alle nodige info over hoe je via zijn actie het Kinderkankerfonds kan steunen.