Over de mooiste fietsweg van Italië

Eerst even terug. Een paar weken eerder ontmoet ik Gabriele Manfredi, van oorsprong Italiaan maar al meer dan tien jaar woonachtig in Mol. Eerst gestudeerd aan en later beginnen werken bij het SCK. In de Kempen zijn vrouw leren kennen met wie hij intussen ook een kind heeft. Spreekt goed Nederlands maar zijn Italiaanse roots klinken nog vrolijk door. Gabri zijn wieg stond in een klein dorp in de buurt van San Remo en hij bracht er ook zijn jeugd door. In zijn jeugdjaren ging hij wielrennen en nog altijd is hij een fietser in hart en nieren. Met heel veel enthousiasme – je kent Italianen – vertelde hij over het fietspad langs de Bloemenkust. Een paar dagen later liet hij me weten dat het fietstraject in zijn geboorteland de oscar van mooiste route 2025 had gewonnen en stuurde om dat te bewijzen een artikel uit de krant La Republica mee.

VLIEGTUIG NAAR NICE
Eerlijk toegegeven. Wanneer het om fietsen gaat, ben ik makkelijk enthousiast te maken. Dus sprong ik midden juni op het vliegtuig met bestemming Nice, regelde een huurauto en huurfiets. Gabri boekte bij een bekende van hem mijn onderkomen. Zijn vroegere koerstrainer baat namelijk in de buurt van San Remo een fietshotel uit.
De autorit van Nice naar San Remo is ronduit spectaculair. Je klimt naar hoogten van waaruit je spectaculaire uitzichten hebt over baaien en dorpen beneden. Even vang ik vanop de snelweg een glimp op van Monaco. Aan de andere kant liggen dorpen tegen de groene heuvels gelijmd. Voortdurend slingert de snelweg door tunnels en zonder dat het landschap echt verandert, rij je Italië binnen. Het is al halfdonker wanneer ik toekom in het hotel.

VROEGE WIELERTOERISTEN
Omdat ik optimaal wil profiteren van deze eerste fietsdag, zit ik al vroeg aan het ontbijt. Dat kan lekker buiten, want het is nu al bijna 20 graden. Wat blijkt? Het hotel ligt pal naast de Cycling Riviera. Meer zelfs: via een poortje krijg je direct toegang tot het bekroonde fietspad. Op dit vroege uur wordt er al volop gefietst, zie en hoor ik vanop het ontbijtterras bij het zwembad. Mensen op weg naar hun werk zou je denken. Niet zo. Vooral de wat oudere wielertoerist is vroeg uit de veren om ochtendlijke kilometers te malen. In snelvaart eet ik mijn ontbijt, want ik wil ook die fiets op.

IN HET MIDDEN
Door het hotelpoortje draai ik rechts de fietsweg op richting San Remo. Nog geen 20 meter verder passeer ik kilometerpaal 18. Wat hotelbaas Andrea me zonet had verteld, klopt dus, namelijk dat het hotel precies halfweg de Fietsweg van de Bloemenriviera ligt. Hoe zalig fietsen is dit. De fietsweg is zo’n vijf meter breed en verdeeld in drie stroken: een voor fietsers heen, een voor fietsers terug en een smallere strook voor voetgangers. Het wegdek bestaat uit licht lopend asfalt en je fietst volledig autovrij. Al snel zie ik aan mijn linkerkant het blauwe water van de Middellandse Zee en dat zal bijna de hele tijd zo blijven. 

VERSPERRING
Na amper een vijftal kilometer fietsen sta ik voor een fietspadversperring. Vooraf had Andrea gemeld dat er wordt gewerkt aan de brug over de Fora di Taggia-rivier. Goed anderhalve kilometer fiets ik over een drukkere autoweg en zoek dan in het stadje Arma di Taggia terug de fietsweg op. Dat is sneller gezegd dan gedaan. Van signalisatie is niet meteen sprake en ik merk dat ook andere fietsers zoekende zijn. Na enkele toertjes vind ik dan toch opnieuw de fietsweg en vervolg mijn rit. Opnieuw is het prachtig fietsen: helemaal vlak en volledig autovrij. Intussen wordt me ook duidelijk waarom deze streek de naam Bloemenriviera draagt. Bijna het hele traject wordt geflankeerd door bloemen in alle kleuren en midden juni staan die prachtig in bloei. Geregeld fiets je ook door tunnels, die destijds zijn gegraven voor het treinverkeer. Nu bieden ze een aangename verfrissing voor tweewielers.

VILLA NOBEL
San Remo komt in zicht en bij het binnenrijden passeer ik Villa Nobel. De bekende wetenschapper Alfred Nobel, die later zijn naam gaf aan de Nobelprijs, woonde van 1891 tot 1896 in San Remo en stierf hier ook. Zijn vroegere woning, een schitterend pand in Moorse stijl, is nu een museum. Ik blijk geluk te hebben, want de dame aan de receptie meldt dat ze alleen van dinsdag tot vrijdag open zijn en dan nog enkel in de voormiddag. Verspreid over drie verdiepingen loop ik door de vroegere studeer- en slaapkamer van de wetenschapper, aanschouw ik allerlei wetenschappelijke materialen die hij in de 19de eeuw zelf gebruikte. In de prachtige tuin worden tientallen witte stoelen klaargezet voor wellicht een huwelijk of een andere plechtigheid.

GOKTEMPEL
Italië telt vier officiële casino’s, waarvan een in San Remo. Omdat ik er in mijn fietstenu niet op ben gekleed, overweeg ik zelfs nog niet om binnen te gaan. Toch fiets ik er even langs. De prachtige witte gevel met mooie palmbomenvoortuin geeft aan dat het geld hier flink rolt. Tegenover bevinden zich een chique juwelenwinkel en even verder een Rolex-horlogeshop. Wie met succes zijn geluk heeft beproefd in de goktempel, krijgt al meteen de gelegenheid om de opbrengst luxueus uit te geven. Voordien was ik tot bij de jachthaven gefietst en bleek al dat een welvarend publiek San Remo duidelijk weet liggen.

DE VIA ROMA
Wielerliefhebbers kennen natuurlijk San Remo van de klassieker Milaan – San Remo, die jaarlijks op de derde zaterdag van maart wordt gereden. De aankomst van de Primavera ligt op de Via Roma. Liever dan via Google Maps deze locatie te zoeken, stap ik een papier- en souvenirwinkeltje binnen. Er ontspint zich een gesprek tussen de drie Italiaanse aanwezigen waar ik geen snars van begrijp, maar uiteindelijk slaagt er toch eentje in me de weg te wijzen. Op een niet-koersdag blijkt de legendarische Via Roma gewoon een hele drukke autoweg te zijn. De overheid mag dan wel inspanningen leveren naar fietsers, toch blijven auto’s en scooters het straatbeeld bepalen. Ik doe nog een rondje door de stad, maar ben eigenlijk blij wanneer ik opnieuw de drukte inruil voor de rust van de Cycling Riviera.

RIK VAN STEENBERGEN
Enkele kilometers verder fiets ik een tunnel binnen die is ingericht als Milaan – San Remo Museum. Talrijke panelen met foto’s en teksten aan het plafond illustreren de geschiedenis van deze legendarische wielerwedstrijd. Op een ervan lees ik dat onze Eddy Merckx nog altijd recordhouder is. Van zijn tien deelnames won hij er zeven. Ook Arendonkenaar Rik Van Steenbergen krijgt een plaats in de eregalerij als winnaar van de editie van 1954.

EINDPUNT
Nog een paar kilometers verder ligt Ospedaletti, het eind- of vertrekpunt van de Cycling Riviera. In het dorpscentrum is het markt. Verkopers van lokale kazen, groenten en fruit maar ook van kleding en tassen brengen hun waren aan de man. Op de strandboulevard zoek ik een plaatsje op het terras van een pizzeria voor een lekkere 4 stagioni. Rond de fietsweg ontwikkelde zich een hele lokale economie. Restaurants en bars profiteren van de vele fietsers en ik passeerde ook verschillende fietsverhuurders.

CIPRESSA BEKLIMMEN
Een dag later fiets ik vanuit mijn hotel de andere kant uit, richting Imperia. Dit deel van de fietsweg is zo mogelijk nog mooier. En ook rustiger met minder fietsers, al kan dat natuurlijk ook toeval zijn. Bij een van de drinkfonteinen vul ik opnieuw mijn waterfles. Een koppel wielertoeristen deed hetzelfde en pauzeert op een muurtje met uitzicht over het blauwe water en het strand van San Lorenzo al Mare. Bij de voorbereiding van mijn fietstocht had ik gezien dat je vanuit San Lorenzo de Cipressa kunt beklimmen, een legendarische heuvel uit Milaan – San Remo. Nadat ik tot het eindpunt in Imperia fietste en weer terugkeerde naar San Lorenzo, verlaat ik de Cycling Riviera en vat de 5,6 km lange klim van de Cipressa aan. Met een gemiddeld stijgingspercentage van 4,1% valt die op papier goed mee. En dat blijkt ook in de praktijk. Pogacar, Van der Poel en Ganna deden de beklimming dit jaar in een nieuwe recordtijd van net geen 9 minuten. Zelf doe ik rustig aan en geniet van de prachtige uitzichten onderweg. Probleemloos kom ik boven met mijn e-bike. Als beloning trakteer ik mezelf op een groot glas bier in het café op de top. 6 euro moet ik betalen, maar je zit dan ook wel op een legendarische plek.
​De afdaling terug naar de kust telt enkele haarspeldbochten maar is nooit echt gevaarlijk. Beneden kom ik weer op de vlakke fietsweg en fiets de laatste kilometers terug naar mijn hotel. Fietsen bij de Italiaanse Bloemenriviera is een bijzondere ervaring. Mijn felicitaties gaan naar de jury van de jaarlijkse oscars van de Italiaanse fietswegen. Zij bekroonden dit jaar een meer dan waardige winnaar.

Foto’s: Paul Huysmans