Meester Luc koppelt ervaring aan werklust

Luc, jij hebt al even je diploma, waar heb je dat indertijd behaald?
Luc Snoeckx: “In mijn humanioraperiode heb ik aan het Molse Atheneum economische gevolgd en daarna ben ik naar de Rijksnormaalschool in Herentals gegaan en daar heb ik in 1976 mijn diploma behaald.”

Op welke scholen heb je sindsdien allemaal les gegeven?
“Mijn eerste lessen herinner ik me nog goed, ik mocht als interimaris een weekje les geven in Meerhout. Daarna volgde een periode van drie maanden aan GIBBO Galbergen, een school voor bijzonder onderwijs. Maar ik moest mijn legerdienst nog kloppen en toen ik mijn definitieve marsorder kreeg, kon ik in Balen beginnen. Daar ben ik gestart in een graadklas. Voor de leken: dat zijn twee studiejaren samen in één klas. Ik herinner me nog dat de toenmalige directeur eens in de klas kwam met tien hoofdrekenoefeningen. En nee, die resultaten waren niet overweldigend. Je mag zo een graadklas écht niet onderschatten. Elke avond maakte ik mijn planning heel minutieus voor de twee studiejaren. Maar bij het minste probleem(pje) viel wel heel die planning in duigen. Dat schooljaar heb ik uitgedaan. Toen collega Marc Geuens in die periode koos voor de job van opvoeder in het Turnhoutse, kwam ik in het zesde leerjaar terecht. In het begin was het knokken, mijn eerste resultaten op het kantonnaal examen waren niet om over naar huis te schrijven. Ik ben er altijd vol voor blijven gaan, ervan overtuigd dat ik meer dan mijn best deed. Maar je buigt geen ijzer met je handen.”

Jij hebt dit altijd met veel passie gedaan, dat doe je nog altijd. Wat is je drive?
“Ik doe dit nog altijd dolgraag. Iets kunnen bereiken met je leerlingen, ervaren dat ze met meer bagage buitengaan dan dat ze aan dat schooljaar begonnen zijn, dat raakt me steeds weer. Dat je jaren later leerlingen tegenkomt die nog altijd hun hand opsteken of een goeiedag roepen, dat doet deugd. Ook voor mezelf is het waardevol dat ik voortdurend nieuwe dingen bijleer. Je teert weliswaar op je steeds groter wordende ervaring, maar dat mag niet het enige zijn waar je op teert.”

Jij bent vastbenoemd en er wordt altijd gezegd dat de vastbenoemden er de kantjes aflopen. Akkoord?
“Helemaal niet! Ik zit hier nog elke avond te verbeteren en voor te bereiden. En ik ontdek elke dag nog nieuwe dingen. Leren vind is zalig. Voor geen enkele activiteit stop ik me weg en als er tijdens de zeeklassen ’s avonds een boze leerling wegloopt, is het deze jongen die met zijn fiets de duinen gaat afspeuren. Neen, voor mijn inzet schaam ik me geen seconde.”

Was/is meester Luc een strenge meester?
(denkt na) “Wat heet streng… In het begin, in mijn graadklas, moest ik een strak schema aanhouden, anders kom je er niet. En ik houd nog altijd graag de teugels goed in handen. Maar ik ben zeker niet de man die met straffen schermt. Als het de spuigaten uitloopt, mag er eens eentje even achteraan in de klas afkoelen, dat wel. Het gedrag is ook wel veranderd. De leerkracht duwen, slaan, krabben of bijten… Ja, het komt voor. (toont even een blijvende gebitsafdruk in de arm) Maar fysiek word je nooit, het is je job om het zo onder controle te kunnen houden.”

Vooral het vele papierwerk wordt vaak gehekeld. Terecht?
“Er komt inderdaad nogal wat papierwerk bij kijken. Fiches worden er volop gemaakt… Soms zijn er ouders die hun veto stellen tegen wat er niet in zo’n fiche mag staan. Anderzijds nemen de zorgcoördinatoren best een deel van die druk weg. Ook het multidisciplinair overleg neemt vaak tijd in beslag. En als leerlingen uit de klas gehaald worden voor extra aanpak, dan brengt dat weer veel verschuivingen van je lessen met zich mee. Weet je, ik had ooit eens een doorlichting met maar liefst vijf inspecteurs. Toen dacht ik bij mezelf: zouden die allemaal samen ooit zoveel jaren effectief voor een klas gestaan hebben als ik?”

Oude onderwijswaardes gaan bij jou nog mee?
(lacht) “Ik heb uiteraard ook een elektronisch bord, dat is ongelooflijk knap en biedt enorm veel mogelijkheden. Geen twijfel aan. Maar mijn bord en het pijpje krijt zijn er ook nog en die doen nog heel veel trouwe dienst. En voor je het vraagt, ja ik verbeter nog altijd met mijn rode balpen. Een fout is nu eenmaal een fout. En de leerlingen zelf maken daar geen enkel probleem van. Dat hebben al die jaren me alvast ook geleerd.”