Axel Monsecour maakt speeltoestellen met gerecycleerde kunststof

Het zal ergens eind jaren ’90 geweest zijn dat er langs de Molse Nete, aan de watermolen, vlak bij ’t Getouw een speelse constructie opgebouwd werd die de naam Molecule mee kreeg. Het hele opzet was opgetrokken uit gerecycleerd plastiekafval. Nadat de lokale dorpsjeugd er zich een hele tijd in allerlei speelse bochten kronkelde, kreeg de Molecule — Jules Verne gewijs — een bestemming op de bodem van de zeilvijver van het Zilvermeer. Geen 20.000 mijlen onder het wateroppervlak, maar toch een gegeerd item voor de vele duikers die het Onderwatermuseum bezoeken.

Welke opleiding heeft je in deze richting gedirigeerd?
Axel Monsecour: “Ik volgde een opleiding als industrieel ontwerper ofte productontwikkeling. In het begin ontwierp ik als productontwikkelaar bij de Limburgse firma TTI, de grootste fabrikant van waterbedden in Europa, voor Frans Van Praet een waterbank die de Wereldexpo van ’98 in Lissabon haalde. Na nog wat omzwervingen ben ik met een eigen ontwerpbureau begonnen. Zo vatte ik het idee op om met gerecycleerd plastiek aan de slag te gaan met o.a. die Molecule als resultaat. In het begin was er niet meteen veel interesse maar later veranderde dat.”

Hoe kwam je op het idee om met speeltuigen aan de slag te gaan? Dacht je op een gegeven moment ‘ik kan dat beter’?
“Het is eigenlijk de schuld van mijn kinderen! (lacht) Ik was gezegend met twee heel wilde kinderen. Om die enigszins koest te houden, hebben we ongelooflijk veel speeltuinen bezocht. Als dat ergens binnen was, kon ik ze uit de nok van het dak gaan plukken. En buiten kreeg ik meer en meer aandacht voor de aanwezige speeltoestellen. Ik merkte echt wel veel slechte toestellen op. Houten platen die helemaal open gerafeld waren, glijbanen om splinters in je billen te boren… Toen ik als zelfstandige begon te werken, ontwierp ik eerst vooral straatmeubilair in gerecycleerde kunststof. Op een gegeven ogenblik mocht ik mijn eigen ontwerpen verkopen. En daar knelt het schoentje wat: ik ben een ontwerper, geen verkoper. Al breidt mijn regio toch wel uit. Eerst was er de provincie Antwerpen, nu al in beide landsgedeeltes en binnenkort volgt de Benelux.”

Van waar komt telkens de inspiratie om nieuwe dingen te bedenken?
“Het zijn stuk voor stuk eigen vondsten. Ik heb veel ideeën, soms te veel. Zoveel dat ik soms moet snoeien en ik moet ontwerpen met de handrem op.”

Hoe komen scholen bij jou terecht?
“Vaak worden er tussen de scholen onderling gegevens uitgewisseld. Of leerkrachten veranderen van school en nemen hun ervaringen mee. Zo’n scholen weten vaak heel goed wat ze willen. En wat de kinderen waarderen. Ik kies ervoor om niet één groot speeltuig te plaatsen, zoals je dat vaker ziet. Want dan zijn het de ‘dominanten’ die dat steevast bezetten en de rest staat dan maar wat te kijken. Dan opteer ik liever voor heel diverse, kleinere speelhoekjes zodat iedereen ergens zijn gading vindt. Scholen of speeltuinen kunnen beginnen met een basis en blijven uitbreiden. Het materiaal is slijtvast, vergt praktisch geen onderhoud en als het veroudert, veroudert het mooi. En alles is gekeurd op veiligheid. Maar ik bedenk ook diverse speeltjes die tegen een muur kunnen bevestigd worden, zo is er vier op een rij. Of bordspelen die op de picknicktafels kunnen gebruikt worden. Zelfs sjablonen die naar eigen goeddunken kunnen gehanteerd worden.”

Sommige modules zijn variabel inzetbaar wat een speelplek nog uitdagender maakt?
“Klopt, veel items zijn relatief makkelijk te verplaatsen met een palletwagen. Een heel mooi voorbeeld vind ik Aarschot. Daar verzamelt men in de grote vakantie alle speeltuigen van de scholen op de Grote Markt ter ondersteuning van de horeca. Enkel voor de wekelijkse markt moet alles even een dag aan de kant.”