Pasen vieren op een duurzame manier

In deze rubriek zoeken we naar de kleine dingen die we kunnen doen om onze wereld ietsje beter te maken. Want de wereld verbeteren, dat is makkelijk gezegd. Maar wat is haalbaar? En wat niet? Deze maand: duurzaam Pasen vieren.

Eind februari word ik uitgedaagd door Babs van Roos Met Witte Stippen en Joris van De Goedzak in Geel. U moet weten: Joris nam onlangs die verpakkingsarme winkel in de Nieuwstraat over van zijn voorganger Iris. Joris is vastberaden om de adviserende rol die Iris, samen met Babs, binnen deze rubriek opnam voortaan ook over te nemen. Om te tonen dat ik zijn advies waard ben, besluit ik een uitdaging aan te gaan. Met Pasen in zicht ga ik hem tonen dat ik op een duurzame manier die chocoladefeestdag kan vieren.

NIKS GAAT VERLOREN
Omdat De Goedzak een verpakkingsarme winkel is, besluit ik daar te beginnen: de nodige paasspullen verzamelen zonder wegwerpverpakkingen in huis te halen. Ik trek met mijn eigen potjes naar zijn winkel en neem er zowel kleine paaseitjes als grotere chocolade paashazen mee. Deels vegan, deels niet. Dan kan ik ineens de vergelijkende studie doen. “Die chocolade is fairtrade en komt van een lokale leverancier”, vertelt Joris me. “Alles wat niet verkocht wordt, neemt hij terug mee. Het gaat vervolgens weer zijn smeltbakken in om er opnieuw andere figuren of pralines van te maken. Zo gaat niks verloren.” Aan de chocolade merk je ook echt dat het handgemaakt is. De figuurtjes zijn onderaan open en zijn minder ‘afgeborsteld’ dan hun traditionele collega’s. De kleine eitjes zijn per twee halve exemplaren met de hand aan elkaar geplakt, met hier en daar wat speling tussen. Het heeft wel iets. Intussen draagt ook Babs haar steentje bij. Zij komt af met een eierkartonnetje vol bruiseieren. “Het is een keer wat anders dan alleen chocolade”, vertelt ze met de glimlach. “Bij ons komen ze verpakkingsvrij aan, daar hebben we even naar moeten zoeken, en ze zijn vrij van SLS, een stof die vaak irriterend werkt en gebruikt wordt om alles extra hard te laten schuimen.” Om ook tijdens het rapen verpakkingsvrij te blijven, stop ik later die dag even in de kringloopwinkel. Daar pik ik twee rieten mandjes op voor twee euro. Dan hoef ik die eitjes ook thuis niet in plastic zakjes te doen. Ik ben helemaal klaar om de rol van paashaas te vervullen.

DE ZOEKTOCHT
Ook mijn kinderen nemen mijn ‘paas-challenge’ bloedserieus. Zeker als ze te horen krijgen dat er een paaseitjeszoektocht gaat volgen, ik heb tenslotte foto’s nodig voor bij dit artikel, en dat daarbij chocolade te verkrijgen zal zijn. Ze zijn akkoord dat ik ‘voor één keer’ zelf paashaas speel, meer dan een maand te vroeg, en besluiten om zich even terug te trekken in hun kamers. “Als alles verstopt is, roep je maar”, is de boodschap die ik nog snel meekrijg. Een kwartiertje later hebben alle bruiseitjes, chocolade mini-eitjes en paashazen een tijdelijke thuis gevonden in onze tuin. “Alles klaar! Kom maar zoeken!” Enthousiast stormt mijn nageslacht de trap af en hun schoenen in. De zoektocht begint. Mijn jongste zoon vindt als eerste enkele kleine eitjes. Die heb ik in groepjes van vier bij elkaar gelegd. Zo nu en dan belanden er daarvan slecht drie in het mandje en verdwijnt er eentje op mysterieuze wijze, bizar. Ook de bruiseitjes worden vlot gevonden, ze brengen alleszins kleur in de tuin maar vallen daardoor ook een stuk harder op dan de chocolade. Nu alleen de paashazen nog. Die heb ik o.a. over de laagste dunne takken van één van onze bomen gehangen. Omdat ze geen onderkant hebben, kon ik ze netjes op een tak prikken. Dat zou met andere figuurtjes alvast niet gelukt zijn. Mijn oudste zoon merkt ze op en stopt ze in zijn mandje. Een andere haas staat vrolijk te pronken op de houten schutting die we delen met de buurman. Hij wordt gespot door mijn jongste telg. De laatste haas verstopt zich in de omheining tussen ons moestuintje en de andere buurman. De haas valt naar beneden als mijn jongste zoon in zijn enthousiasme tegen die omheining duwt. Gelukkig in onze moestuin en niet aan de kant van de buurman. Begin maar eens uit te leggen waarom er begin maart ineens een paashaas in zijn tuin ligt. Het chocolade beestje komt zelf trouwens ongeschonden uit zijn val, voor wie zich zorgen over hem maakt. We lopen nog één keer samen de tuin door en vinden nog een groepje kleine eitjes. Al de rest is ontdekt. Het valt me op dat de chocolade niet gesmolten is, wat met Pasen soms toch een probleem is. Al is dat ook logisch, want het is een behoorlijk koude dag. Pasen een maand vroeger vieren, heeft zo zijn voordelen. 

DE SMAAKTEST
Tijd om te gaan proeven. Ik ben daarbij vooral benieuwd naar het verschil tussen de vegan en de traditionele paasfiguurtjes. De kindjes zijn van allebei fan, wat me niet verbaast. Ik heb hen nog nooit chocolade weten weigeren. Ook mijn vrouw mengt zich in het debat, mijn kinderen hebben het van geen vreemde, en besluit grootmoedig om mee te komen proeven. In de naam van de wetenschap, uiteraard. Haar voorkeur gaat uit naar de ‘melkchocolade’ vegan paashaas, al zit er uiteraard geen melk in. Ik vind zelf de ‘echte’ chocolade figuurtjes het lekkerst. De witte vegan chocolade is iets donkerder gekleurd en heeft een lichte rijstsmaak, daar ben ik minder fan van. Al met al is het verschil tussen de ‘gewone’ chocolade en de vegan variant niet enorm groot. De meningen bij ons thuis zijn dus verdeeld.

EEN BAD VOL KLEUR
Dan rest ons nog één belangrijke test: de bruiseitjes. Eieren eigenlijk, want het zijn stevig uit de kluiten gewassen exemplaren. Terwijl de jongste in bad zit, drop ik één van de eieren in zijn bad. Meteen begin het hevig te bruisen. Dat bruisen stopt na een tijdje waarna zijn badwater, tot zijn eigen jolijt, volledig paars is gekleurd. Uiteindelijk moet ik hem een half uur later uit zijn bad gaan halen omdat het water volledig is afgekoeld. Anders zat hij nu nog in die paarse overvloed te spelen. Ook mijn oudste zoon wil de volgende dag zijn eigen gekleurd bad, u weet hoe dat gaat. Bij hem zal het bad, na het betere bruiswerk, volledig groen kleuren.

CONCLUSIE
Op een duurzame manier Pasen vieren is zeker haalbaar. De chocolade hoeft echt niet van de andere kant van de wereld te komen en gehuld te zijn in drie lagen plastic. Het zou best kunnen dat de paashaas bij ons thuis enkele vegan figuurtjes brengt. Wellicht wordt het een mix van de twee, zo krijgt iedereen thuis zijn zin. Het idee om ook bruiseitjes mee te verstoppen, vind ik wel tof. De chocolade mannetjes van de Sint zijn nog maar net op en er komt al een nieuwe lading aan. Iets minder chocolade lijkt mij dus wel een goed idee. En vegan of niet, afvallen doe je er zeker niet van. Als het aan mijn kinderen ligt, dan mag ik voortaan elk weekend voor paashaas spelen. Al blijven ze overtuigd van één ding: “De échte paashaas verstopt de eitjes wel nog altijd ietsje beter hoor, papa.”