Onze reporter gaat voor een carrièreswitch

Elke maand neemt onze reporter een atypische, spannende of relaxerende activiteit onder de loep. Kritisch, maar met een kwinkslag rapporteert hij zijn wedervaren. Deze maand: de loopbaancoach.

Na tweeëndertig lange jaren in het onderwijs wordt het hoog tijd voor wat anders. Als ik iedereen die me dat de laatste vijf jaar heeft gezegd één euro had toegestopt, zat ik nu op zwart zaad. Toch hebben ze niet helemaal ongelijk. Het onderwijs kreunt onder een schrijnend personeelstekort, zij-instromers blijken niet altijd de gedroomde nieuwkomers te zijn die bevoegd minister Ben Weyts had beloofd en als de Vlaamse overheid straks ook nog gaat snoeien in de lengte van de zomervakantie, ziet de toekomst in onderwijsland er helemaal belabberd uit. Hamvraag: welke opportuniteiten zijn er nog voor iemand op mijn leeftijd, iemand die gepokt en gemazeld is tussen krijtborden en handboeken? Loketbediende, liet KBC me vorig jaar weten, in een poging mensen met sociale skills over de streep te halen. Toch maar niet. Kassabediende bij de Okay, opperde een kameraad nadat hij een vacature in die richting had gespot. Sympathiek personeel in die supermarkt, daar niet van, maar om nu zelf de hele dag pampers en bananen te staan scannen? Toch maar niet. Kieskeurig, dat besef ik, maar mag het op mijn leeftijd? Wat dan wel? Enter de loopbaancoach. Een zoektocht op het net brengt me bij Charline Neyrinck uit Bevel, al vijf jaar aangesloten bij loopbaancentrum Dialogisch en, afgaand op haar website, sterk gefocust op energie en daadkracht. “Via coaching identificeren we welke blokkades er spelen en pakken we deze aan bij de oorzaak. Wat troebel is, wordt helder”, belooft ze. Zelden een omschrijving gelezen die op zo’n doeltreffende manier spijkers met koppen slaat. Of er in mijn geval sprake is van blokkades? Zeker wel. Van troebelheid? Absoluut. Als het op een carrièrewissel aankomt, zie ik na veel dromen en nog meer ambities door de bomen het bos niet meer. Eerste vaststelling: ik ben verre van de enige die op jobgebied wikt en weegt, maar bij wie het tot dusver aan moed ontbreekt om de ultieme sprong te wagen. “Het aantal mensen dat beroep doet op een loopbaancoach neemt nog altijd toe”, vertelt Charline. “De redenen waarom ze hun baan willen ruilen voor een andere, zijn heel uiteenlopend. Een te hoge werkdruk of een toxische werkomgeving, maar ook een gebrek aan zingeving of een mismatch tussen persoonlijke waarden en de waarden van de organisatie, zijn veelgenoemde oorzaken. Ik merk dat vooral jongeren de stap naar een andere baan sneller durven zetten. Bij iets oudere generaties is het dikwijls een burn-out die hen tot actie dwingt. Een loopbaantraject heeft vaak als gevolg dat mensen een eerste stap durven te zetten. In de meeste gevallen leidt het tot een wezenlijke verandering in hun leven. Soms meteen, soms later. Het resultaat van loopbaanbegeleiding hoeft trouwens niet altijd een verandering van job te zijn. Het gebeurt evengoed dat mensen na een traject opnieuw rust vinden in en meer voldoening halen uit hun huidige job.”

TRAPPEN IN DE EDELE DELEN
Het is niet dat ik het lef niet heb. Verre van zelfs. Vijf jaar geleden nam ik deel aan een selectieprocedure voor inspecteur bij de lokale politie van Antwerpen. Over de hele lijn geslaagd, al was dat pas na veel bloed, zweet en tranen. De sportproef was niet voor watjes en bij een confrontatie met een agressieve man onder invloed van drugs moet je blijkbaar in staat zijn om hem kordaat in de edele delen te trappen, iets wat ik tijdens mijn mondelinge examen zelf niet kon bedenken. Wat de vraag deed rijzen of dat hele politiewereldje mij wel op het lijf geschreven staat? Niet dus. Wat ik zoek, is een nieuwe baan in de zachte sector, zonder iemand in het kruis te moeten schoppen. Een loopbaantraject kan daarbij helpen. “Een klassiek traject via de loopbaancheques van VDAB duurt zeven uur”, legt Charline uit. “De eerste vier sessies worden vooral ingezet om stil te staan bij vragen als ‘Wie ben je? Wat wil je? En wat kan je?’ Een persoonsanalyse dus, waarbij je meer inzicht krijgt in je talenten, drijfveren en competenties en in welke werkcontexten je het best tot je recht komt. Tijdens de laatste drie uur wordt het concreter en worden specifieke jobs en sectoren verkend om van daaruit een persoonlijk ontwikkelings- en actieplan op te stellen.”

INFUSEN AANLEGGEN
Tijdens het openingsgesprek vertel ik meer dan mij lief is. Ik praat honderduit over de stress die ik de laatste jaren heb ervaren, over hoe ik andere jobs zonder aarzelen heb geweigerd en de enorme inspanning die het vraagt om mijn comfortzone vaarwel te zeggen. Ik ratel zo lang, snel en ongestructureerd dat ik medelijden krijg met de coach. “Het gebeurt dat mensen vooraf zeggen dat ze geen makkelijke praters zijn, maar dat we nadien vaststellen dat er verrassend veel gezegd is”, lacht Charline. “Dat alleen al zegt veel over wat er leeft bij de man of vrouw die voor mij zit. Eens grondig stilstaan bij wat er zich afspeelt in je leven, kan boeiend zijn.” En dus kwebbel ik onverstoord verder over mijn aangeboren loyaliteit, de duizend-en-één hobby’s die ik uitoefen en het enthousiasme dat opwelt als anderen over hun beroep vertellen. Dat laatste is eerder een obstakel dan een zegen. Ga ik in gesprek met — pak ‘em beet — een chauffeur van De Lijn, dan kan ik niet wachten om zelf een busrijbewijs te halen. Raakt iemand opgewonden over zijn taak als verpleger, dan zie ik me zelf al beddengoed vervangen en infusen aanleggen. Tot het zover is om te beslissen en blijkt dat het enthousiasme alweer verdwenen is. “Vaak twijfelen mensen”, verklaart Charline die veel voorkomende reactie. “Ga ik dit kunnen? Wat gaan mensen van mij denken? En hoe zit het met het loon dat ik na de carrièrewissel zal verdienen? Het zijn vragen die de angst kunnen versterken. Soms is die angst gegrond, maar vaker vergroten we de risico’s uit. Het is makkelijk om iemand te overtuigen van job te veranderen, maar het moet financieel en praktisch mogelijk blijven.”

MONEY TALKS
Het hoge woord is eruit: geld. Want laat ons eerlijk zijn: money talks. “Vaak schuiven mensen het plan om van baan te wisselen op de lange baan, uit angst voor het financiële. Soms kan het helpen om er op een andere manier naar te kijken.” Hoe ik er ook naar kijk, geld is en blijft een twistpunt. Ik hoef per definitie geen goed gevulde bankrekening in Zwitserland of een berg staatsbons, maar anderzijds wil ik straks ook niet aan de bedelstaf. Dat blijkt nog maar eens uit de Ikigai-oefening die ik tijdens de tweede sessie krijg aangeboden en die inzoomt op passies, missie, roeping en werk. Wat mijn prioriteiten zijn, wil de uit Japan overgewaaide enquête weten. Geld en aanzien eindigen onverwacht op de eerste en tweede plaats. In de daaropvolgende weken ga ik koortsachtig op zoek naar courante vacatures waar ik instant warm van word, al was het maar om mezelf te bewijzen dat geld géén drijfveer hoeft te zijn. De mogelijkheden zijn legio: opdienen in een Italiaans restaurant, borden wassen in een brasserie of — de uiteindelijke winnaar — brood en speculaas bakken in de abdij van Averbode. Dat ik het maar al te vaak bruin bak, heb ik anderen wel eens horen zeggen. Dat komt dan mooi uit.

MEER INFO
www.dialogisch.be en www.charlineneyrinck.be