Onze man test vegan chips (om te serveren met de feestdagen)

In deze rubriek zoeken we naar de kleine dingen die we kunnen doen om onze wereld ietsje beter te maken. Want de wereld verbeteren, dat is makkelijk gezegd. Maar wat is haalbaar? En wat niet? Deze maand: vegan chips.

Ik ben een zeer grote chipsfan. Het staat bij mij veel hoger op het lijstje van ongezonde geneugten van het leven dan pakweg chocolade of alcohol. ’s Avonds in de zetel, leuk programma kijken, zakje chips erbij. Gezellig, toch? Maar duurzaam is het blijkbaar niet. Ik ga langs bij Babs en Iris van Roos Met Witte Stippen en De Goedzak in Geel, mijn trouwe raadgevers binnen deze rubriek, voor een woordje uitleg. “Is nu zelfs chips al slecht voor onze leefomgeving?” Val ik meteen met de deur in huis. “Het grootste probleem is dat er palmolie inzit en dat moet je zoveel mogelijk proberen te vermijden”, legt Babs me rustig uit. “Er worden gigantische oppervlaktes regenwoud gekapt om plaats te maken voor palmolieplantages, omdat de vraag zo groot is. Maar gelukkig zijn er alternatieven, zelfs voor die chips.” Voor ik het weet stap ik weer buiten met zes grote zakken vegan chips, zonder een druppeltje palmolie. Ik weet wat mij te doen staat: een deskundig testpanel samenstellen en beginnen proeven. Dat deskundige testpanel bestaat uit mijn vrouw, ikzelf en onze twee kinderen, op hun beurt ook ongelooflijke chipsfanaten, dat moet in de genen zitten. Wij nemen onze opdracht erg serieus en laten niks aan het toeval over. We zetten voor iedereen een glaasje water klaar, om de smaakpapillen tussendoor te zuiveren, en ik neem een balpen en een blaadje erbij om onze bedenkingen te noteren. Nog één ding voor we echt aan het proeven gaan: alle chips die we testen is vegan en glutenvrij. En dus geschikt voor mensen die gluten, lactose en smaakmakers willen mijden in hun eten.

1. LINZENCHIPS MET ROZEMARIJN
Als ik de zak opentrek, komt onmiddellijk een sterke geur vrij. Een combinatie van rozemarijn met nog iets anders dat ik niet meteen kan thuisbrengen. De chips is rechthoekig en vrij krokant. Het heeft zeker geen chipsstructuur, dus ik moet er even aan wennen. Toch verrast de smaak mij. Ik ben gematigd positief, de kindjes schudden met hun hoofd om aan te geven dat zij geen fan zijn. Al nemen ze voor de zekerheid wel nog enkele extra chipjes. Ze nemen hun taak duidelijk ernstig.

2. VEGGIE STRAWS (GROENTECHIPS)
Ik vind gewone groentechips absoluut niet lekker, dus mijn verwachtingen zijn laag. De vorm voorspelt alvast niet veel goeds. Het zijn een soort van buisjes — straws dus — in drie verschillende kleuren. Die staan elk voor een smaak. Tomaat (rood), spinazie (groen) en kool (wit). De kinderen tonen zich meteen grote fan. De rode zijn volgens hen de lekkerste, gevolgd door de groene en de witte. Opvallend, want ik proef niet het minste verschil tussen de drie. Mijn vrouw meent een vleugje olie te herkennen — plantaardige olie op basis van raapzaad, zo leert de verpakking ons. De structuur doet mij denken aan de ‘spookjeschips’ die de kindjes graag eten en die verdwijnen in je mond voor je kan kauwen. Hier zit weinig smaak aan, als je het mij vraagt.

3. KIKKERERWTENCHIPS MET CURRY
Deze chips is onnatuurlijk rond. Niet zoals je dat van chips gewoon bent, of je moet fan van Pringles zijn. De curry komt meteen je neus ingevlogen als je de zak opent. De kindjes vinden het lekker, maar terwijl ik aan het noteren ben, grijpen ze wel terug naar het vorige kommetje, dat nog op tafel staat. Die vonden ze duidelijk toch nóg lekkerder. Ik vind deze heel smaakvol, al zijn ze wel vrij hard waardoor ik niet echt het gevoel heb dat ik chips aan het eten ben. “Een heel klein beetje pikant”, geeft mijn vrouw nog mee. “Lekker, maar na enkele stukjes heb je wel genoeg.”

4. LINZENCHIPS MET PAPRIKA
Deze lijken veel meer op de vorige kikkererwtenchips dan op de linzenchips met rozemarijn. Ik maak de beginnersfout om niet eerst even een slokje water te nemen en proef daardoor nauwelijks de paprikasmaak. Nadat ik wel een slokje neem, komt de paprika er lichtjes door. Overweldigend is het zeker niet. De chips zelf is wel heel erg hard, het lijken wel crackers. Vreemd genoeg ruik je de paprika ook nauwelijks. Bij de kindjes scoort deze beter dan de vorige, wellicht omdat de smaak minder dominant en meer herkenbaar is.

5. LINZENCHIPS MET ZEEZOUT
Ik open de zak en ruik helemaal niks. Geen enkele geur, net alsof de zak leeg is. Bizar. Ik neem er een chipje uit en ook de smaak is opvallend flauw. Qua structuur doet het aan kroepoek denken, maar de smaak is anders. Mijn vrouw herkent er, nog voor ik verklap om welke smaak het gaat, een vleugje zout in. Het zeezout is dus te proeven, maar dan wel heel lichtjes. Waar je bij traditionele zoute chips overweldigd wordt door het zout, is het hier dus veel subtieler aanwezig. Misschien zou een middenweg tussen de twee wel het beste zijn.

6. KIKKERERWTENCHIPS MET PEPER EN ZOUT
Peper en zout is zowat mijn favoriete chipssmaak, ik heb dus bewust het beste tot het laatste gehouden. De peper ruik en proef je meteen. Daardoor blijft de smaak nog wat nazinderen in je mond. Mijn kindjes vinden dat niet zo leuk, ik vind dat heel aangenaam. “Deze is lekkerder dan gewone chips met peper en zout”, velt mijn vrouw haar oordeel. Zover zou ik niet gaan, maar lekker is ie zeker.

DE SCORES
Maar welke zijn nu de lekkerste? Bij de kinderen is er geen discussie. Zij kiezen voor de ‘Veggie Straws’ en laten de meer gewaagde smaken links liggen. Terwijl ik die net het lekkerst vind. De kikkererwtenchips krijgt bij mij de beste scores. Zowel de curry als de peper en zout. Met een lichte voorkeur voor de curry. De linzenchips met rozemarijn haalt bij mij brons, met in zijn spoor zijn broertje met paprika. Onderaan de tabel bengelen wat mij betreft de ‘Veggie Straws’ en de linzenchips met zeezout, allebei luidt het oordeel daar: te weinig smaak. Mijn vrouw zet haar pionnen helemaal anders, bij haar eindigen de ‘Veggie Straws’ en de linzenchips met paprika op een gedeelde eerste plaats. Over smaken valt duidelijk niet te twisten.

CONCLUSIE
Qua prijs is de vegan chips die wij proefden vergelijkbaar met tradionele (merk)chips, daar moet je het dus niet voor laten. En ook op het vlak van aantal calorieën ontlopen ze elkaar nauwelijks. De traditionele chips in onze kast telde 514 kcal per 100 g, zijn vegan broertjes scoren allemaal tussen de 452 en de 518 kcal per 100 g. Gaan onze gasten dit eindejaar dan massaal vegan chips voorgeschoteld krijgen? Ik had het vooraf nooit gedacht, maar het is wel degelijk een optie. Al is de smaak van traditionele chips nog altijd helemaal anders. Net na onze testsessie hebben we er nog even een gewoon zakje paprikachips bijgehaald om te proeven en dan merk je meteen dat die smaak veel bombastischer is, té bombastisch als je al de hele avond neutralere smaken aan het proeven bent. Iets waar Babs me vooraf al voor gewaarschuwd had. “Dat komt omdat er in gewone chips meer suiker en zout zit. Dat zijn bovendien de stoffen waar je verslaafd aan bent.” Wat ik wel opvallend vind: ik ben bij vegan chips wel minder geneigd om ineens een hele zak soldaat te maken, iets wat volgens Babs ook daaraan te wijten is. Dat is alvast een groot voordeel. Als we de vergelijking met ‘gewone’ chips maken, hebben ze wat mij betreft allebei voor- en nadelen. Ik vind het verschil te groot om ze rechtstreeks te vergelijken. Appelen en peren. Mijn vrouw twijfelt geen seconde, zij vindt de chips die wij proefden veel lekkerder dan ‘gewone’ chips. En de kinderen? Die grijpen meteen naar de ‘gewone’ chips. Zouden we dan toch met z’n allen meer verslaafd zijn aan zout en suiker dan we denken?