Onze man gaat aan de slag met voedselknuffelaars

In deze rubriek zoeken we naar de kleine dingen die we kunnen doen om onze wereld ietsje beter te maken. Want de wereld verbeteren, dat is makkelijk gezegd. Maar wat is haalbaar? En wat niet? Deze maand: restjes langer bewaren.

Nog net voor er een paar regenachtige dagen voorbijkwamen, stond er bij ons thuis een barbecue op het programma. Voor een bescheiden groepje vrienden, niks overdreven. Maar na zo’n barbecue heb je toch altijd behoorlijk wat overschotjes. Niet alleen enkele stukjes vlees — je wil de mensen niet met honger naar huis sturen — maar ook heel wat aangesneden groentes. Uit de eigen tuin en uit de tuin van vrienden die, toegegeven, grotere moestuintalenten zijn dan ik. Nu werd ik met een probleem geconfronteerd: hoe moet ik die restjes verpakken? Invriezen was geen optie, de diepvries zat al vol. Dus moest er ruimte gemaakt worden in de ijskast. Maar sinds ik deze rubriek schrijf, probeer ik wegwerpplastic te vermijden. En daar hoort ook plasticfolie bij. Een pest voor het milieu, maar wel enorm handig. En niet zomaar te vervangen, zo realiseerde ik mij toen ik in mijn keuken die restjes moest trotseren. Vroeger zou ik nu met plastic- en aluminiumfolie potjes en bordjes lopen afdekken, maar die heb ik dus niet meer. Ik bedek een diep bord met één van de bee wraps, herbruikbare doeken van bijenwas die je zelf kan vormen, die ik in het verleden in deze rubriek al eens aanhaalde. Het kleinere broertje gebruik ik om een potje met dipsaus af te dekken. Voor het overige voedsel moet ik inventief zijn. Hier en daar puzzel ik met potjes en bordjes en maak ik stapels in mijn ijskast waarbij ik zoveel mogelijk probeer af te dekken. Dat lukt aardig, maar ideaal is het niet.

VOEDSELKNUFFELAARS
Ik leg mijn afdekproblemen voor aan Iris en Babs van De Goedzak en Roos Met Witte Stippen in Geel, mijn trouwe metgezellen binnen deze rubriek. “Laat die aluminium- en plasticfolie toch maar achterwege”, vertellen zij in koor. “Die bee wraps zijn inderdaad een alternatief. Maar voor die afgesneden groentes zijn ook ‘food huggers’ een optie. Die zijn vrij van BPA, een stof die in je eten kan terechtkomen.” Babs toont me enkele kleurrijke ringen van silicone die aan één zijde afgedekt zijn. Bedoeling is dat ik die over de uiteindes duw van de groentes die ik afsnijd om het uiteinde niet te laten uitdrogen, voor ik ze in de ijskast deponeer. Zo blijven ze langer eetbaar en moet ik dus minder snel mijn voedsel weggooien. Er zijn verschillende kleurencombinaties beschikbaar van die voedselknuffelaars. Ik ga voor de meest kleurrijke, vrolijke jongen als ik ben. Eenmaal thuis besluit ik meteen de proef op de som te nemen. Ik grasduin even in mijn (bescheiden) moestuintje en kom weer binnen met een komkommer en een ronde courgette die allebei hoogdringend geoogst moesten worden. Ik snijd ze allebei in de helft en start met mijn pasronde. De kleine food hugger, een geel exemplaar, is voor allebei te klein. Vooral omdat mijn komkommer in mijn moestuin courgetteallures gekregen heeft, om maar te zeggen: hij is behoorlijk uit de kluiten gewassen. Toch past de licht oranje knuffelaar van dienst hem als gegoten. Voor de ronde courgette heb ik de grootste nodig, die paars is gekleurd. Omdat mijn groenten puur natuur zijn, en dus niet perfect rond, is dit meteen een extra uitdaging voor die food huggers. Het passen lukt alvast behoorlijk. Ook de minder egale gedeeltes worden probleemloos omsloten. Hier kan nauwelijks nog lucht bij, zo zou je denken. Het aanbrengen is even wennen: je moet stevig duwen voor alles op zijn plaats zit. Ik besluit de groentes twee dagen te laten liggen en ze dan weer hun vrijheid te geven. Ik ben benieuwd… De uiteindes van allebei zijn lichtjes uitgedroogd. Ik heb het idee dat een plastic folie een iets beter resultaat zou geven, al zal het verschil wellicht niet groot zijn. Ik snij voor de zekerheid een dun stukje uiteinde eraf en alles is weer perfect bruikbaar. Eén nadeel: de watermeloen die ik ook aansneed, was veel te groot voor zijn eigen knuffelmaatje. Maar goed, je kan moeilijk voor elk stuk fruit een apart exemplaar gaan voorzien.

EEN GOEDGEVULDE FRUITSCHAAL
“Het luchtdicht proberen afsluiten van al je etenswaren is hoe dan ook enorm belangrijk”, had Iris in de winkel al benadrukt. “Hoe je dat doet, dat maak minder uit. Mijn huis staat bijvoorbeeld vol met weckpotten”, vertelt ze met een glimlach. “Zowel in de ijskast als in mijn voorraadkasten. Het kan ook perfect voor restjes. En je moet niet alles in de ijskast leggen. Voor veel groenten en fruit is dat niet nodig, of is het zelfs niet goed. Alles op de juiste plaats en je zorgt er ook voor dat het langer vers blijft.” Ik voel dat ik ook op dat vlak nog het één en ander te leren heb. Bij mij thuis liggen enkel de bananen in de fruitschaal, voornamelijk omdat mijn kinderen ze dan zien liggen en sneller opeten, de rest gaat onderaan in de koelkast, in de groente- en fruitbakken. Er zal wel een reden zijn waarom die zo heten, toch? Blijkbaar mag ik ook pakweg komkommers, tomaten, citroenen, appelsienen en meloenen probleemloos buiten de ijskast leggen. “Als ze niet aangesneden zijn tenminste, want in dat geval leg je ze wel best ín de ijskast”, weet Iris. “Maar je moet wel oppassen. Sommige soorten zorgen ervoor dat andere stukken sneller gaan rijpen.” Een bijkomende probleem dus. Zo zijn bananen, tomaten, kiwi’s en mango’s — om er maar enkele te noemen — niet elkaars beste vrienden. Daar moet je dus wel degelijk rekening mee houden. Of je moet zevenentwintig fruitschalen kopen natuurlijk, aan u de keuze.

KAAS IN EEN HANDDOEK
“Wat ik thuis ook nog doe,” had Babs me ook nog meegegeven, “is restjes kaas inpakken in een handdoek. Dan zweet de kaas minder en blijft ie langer goed. Of je pakt er altijd je kaas in in zodat je minder verpakkingsafval hebt.” Op internet vind ik dat ook bakpapier een goed verpakkingsmiddel voor kaas kan vormen. Ik test eerst de handdoek uit, ook al blijf ik het een vreemde gedachte vinden. Maar wie niet waagt, blijft… met plastic afval zitten, toch? Om te vergelijken pak ik ook enkele plakken kaas in met bakpapier. Na enkele dagen blijken beide varianten te werken, al gaat mijn voorkeur uit naar het bakpapier. Dat lijkt mij iets properder en bovendien heb ik niet al te veel keukenhanddoeken op voorraad. “Schat, help jij even met afdrogen?” “Nee, zoetje, dat gaat niet, er zijn geen handdoeken meer want ik heb daarstraks kaas gekocht.” Zo’n conversaties ga ik liever niet aan. Al blijft het natuurlijk wel een nadeel dat je dat bakpapier dan alsnog moet weggooien. De meest duurzame optie is het dus wellicht ook niet.

CONCLUSIE
Kaas inpakken in bakpapier of handdoeken, daar ben ik nog niet aan toe. Voor mijn beleg heb ik sowieso van die speciale dozen in gebruik. Die zijn wel van plastic, maar wel herbruikbaar en afwasbaar. De food huggers ga ik zeker nog een kans geven. Een komkommer bijvoorbeeld eet je zelden in één keer op, en dan lijkt het mij wel een handig hulpmiddel. Zo’n aangesneden groente laat je toch zelden meerdere dagen liggen, dus ik ben geneigd om de food huggers het voordeel van de twijfel te geven. Ik kan me best inbeelden dat ik dit voor enkele soorten vaak ga gebruiken, voor een citroen bijvoorbeeld, daar heb je er wel vaker slechts een halve van nodig. Intussen heb ik ontdekt dat zo’n half aansneden rolletje kruidenboter, u kent ze wel, perfect past in de kleinste ‘food hugger’. Die is meerdere dagen later trouwens nog in perfecte staat, zonder het minste teken van uitdroging. Misschien heeft zijn perfect ronde vorm er iets mee te maken? Intussen laat ik af en toe al wat extra fruit uit de ijskast, maar de standaard is het nog niet. Daarvoor moet ik mij eerst nog verdiepen in welke soorten nu wel dan niet bij elkaar in de fruitmand mogen.