Onze man dompelt zich onder in de wereld van de spons

In deze rubriek zoeken we naar de kleine dingen die we kunnen doen om onze wereld ietsje beter te maken. Want de wereld verbeteren, dat is makkelijk gezegd. Maar wat is haalbaar? En wat niet? Deze maand: duurzame sponzen.

Ik geef het eerlijk toe, het was niet mijn bedoeling om deze maand de poetsrayon in te duiken. Maar ik doe het toch. Niet omdat ik in mijn eentje de klimaatverandering ga oplossen als ik mijn wegwerpsponzen vervang door duurzame exemplaren. Wel omdat, ik heb het hier al eerder gezegd, de wereld verbeteren bij kleine dingen begint.

EEN SPONS VAN COURGETTE
De inspiratie voor dit artikel vindt zijn oorsprong bij een loofah-spons die ik bij Roos Met Witte Stippen in Geel toevallig in handen krijg, de thuisbasis van Babs. Zij adviseert mij binnen deze rubriek samen met haar collega Iris van De Goedzak. Loofah blijkt een plant te zijn die naaste familie is van de courgette en de komkommer. In eerste instantie is de spons nog een platgedrukt bundeltje maar na wat toevoeging van water zal ie zich later ontplooien tot een behoorlijke spons die geschikt is om de afwas mee te doen, want: met een goed schurend effect en toch zou het mijn afwas krasvrij moeten achterlaten. Dat beweert de verpakking tenminste. Op het eerste zicht lijkt alles mij prima te werken. Al moet je de spons wel behoorlijk nat maken voor de scherpe stukjes helemaal zacht zijn. Een nieuwe auto zou ik er niet mee wassen, mijn vaat durf ik er wel mee trotseren. Het is een beetje een raar gevoel dat je met een courgette(achtige) staat af te wassen, maar voor het overige werkt het prima. Al is de spons wel ietsje te groot naar mijn zin. Eén vraag dringt zich op. Ik ga ermee naar Babs. “Zijn sponzen nu ook al slecht voor het milieu?” Babs, immer vriendelijk en goedgezind, antwoordt met een glimlach. “Het probleem is vooral dat de meeste sponzen gemaakt zijn van kunststof. Omdat het voorwerpen zijn die je wegwerpt, is het eigenlijk een probleem van wegwerpplastic. Bovendien komt bij het schuren en schrobben vaak microplastics vrij, wat ook weer een slechte zaak is. Als je met biologisch afbreekbare producten werkt, heb je die problemen allemaal niet. En daarvan zijn er voldoende alternatieven.” Voor ik het weet, trek ik weer huiswaarts met een tas vol schoonmaakproducten: sponzen en sponsachtigen die mijn huishoudelijk leven een tikkeltje duurzamer moeten maken.

EEN RUW BORSTELTJE
Omdat mijn vrouw zo van poetsen houdt — wie haar kent, weet dat ze er zelden genoeg van krijgt — roep ik ook haar hulp in om alles mee te beoordelen. Streng maar rechtvaardig zal zij mee haar oordeel vellen. Als eerste testen we een kleinere versie van de loofah-spons uit, samen met een borsteltje dat gemaakt is van een mengeling van loofah en kokos, twee biologisch afbreekbare stoffen. Het sponsje is deze keer niet platgeduwd, maar heeft al zijn definitieve vorm gekregen. Het effect is hetzelfde als de grote variant, maar je kan er iets kleinere stukken mee de baas. Het borsteltje voelt in het begin wat ruw aan en ik ben een beetje terughoudend om er mijn glazen mee te poetsen. Maar eenmaal ondergedompeld in warm water wordt ie wel al een beetje zachter. Hij ligt alleszins heel fijn in de hand. Al snel blijkt hij het ideale borsteltje om glazen en bekers mee proper te maken. Zelfs onze fragiele dubbelwandige koffietassen krijgt hij probleemloos proper zonder schade aan te richten. Na het afwassen schud je het wat uit en leg je het te drogen.

SCHUREN MET GRAS
Maar ook het volgende product mikt erop om mijn schuursponsje te vervangen. Het is een raar uitziend bundeltje van mediterraans gras waarmee je zelf een sponsje kan maken. Ik leg het uit terwijl mijn vrouw het uittest. “Je moet er een bundeltje uittrekken en dat samenrollen tot een bolletje. Daar kan je dan mee aan het schuren gaan.” Of dat is tenminste de bedoeling. Echt schuren lukt nauwelijks, sommige stukken worden properder, andere helemaal niet. Het grootste probleem is vooral dat mijn vrouw van onder tot boven onder het gras hangt, net alsof we uren hebben liggen rollebollen in één of andere hooizolder. Ik had stiekem gehoopt om voortaan met mijn zelfgemaaid gras de afwas te kunnen doen, maar helaas. Wie na de afwas ook nog graag zijn hele huis stofzuigt, moet zeker dit eco-sponsje eens proberen.

SCHUIVERIG GEZICHTSPONSJE
Voor de volgende spons trekken we naar de badkamer om een exemplaar gemaakt van Konjac, een Aziatische plant, uit te proberen. “Om je gezicht mee te reinigen”, had Iris in de winkel al uitgelegd. “Op die manier kan je veel wattenschijfjes uitsparen bij het ontschminken, maar je kan het ook gebruiken om gewoon je gezicht te reinigen en op te frissen.” Wij opteren voor het laatste. In eerste instantie voelt de spons hard en droog aan, maar volgens de instructies moet je ze eerst water laten opzuigen. Het gevolg? Een spons die een structuur krijgt die ik nauwelijks kan thuisbrengen, het doet me nog het meest denken aan gelatinepudding. Maar mijn ouders hebben me altijd geleerd om iemand nooit op zijn uiterlijk te beoordelen, dus doen we gewoon de test. Voorzichtig reinigen we onze gezichten, een behandeling die een beetje schuiverig aanvoelt op de huid. Maar nadat mijn gezicht terug droog is, voelt mijn huid duidelijk zachter aan. Om de term ‘babyhuidje’ niet te gebruiken. Ook mijn vrouw uit zich als fan. “Die neutrale geur is ook heel erg aangenaam”, voegt zij er nog aan toe. Na gebruik moet de spons te drogen worden gehangen. Zo moet ze het 12 weken kunnen volhouden bij dagelijks gebruik. Dat lijkt mij behoorlijk lang te zijn, het blijft tenslotte een spons. Maar we geven ze voorlopig het voordeel van de twijfel.

SANDALENTIJD
De laatste spons van onze testsessie zijn ‘real pumice sponges’, zoals op de etiketten te lezen valt. Een soort vulkanische steen om het eelt vanonder je voeten te schrapen. “En zo met proper bijgewerkte voeten de zomer, lees: de sandalentijd, te trotseren. De bruine steen heeft kleinere poriën, de witte iets grotere. Die tweede voelt ook wat zachter aan waardoor ie iets trager werkt. Maar allebei zijn ze vrij snel en doeltreffend. Het eelt kruipt wel tussen de poriën van de stenen, al kan je dat wel weer verwijderen door ‘m af te spoelen met water. Onze voeten zijn alvast helemaal bijgeschaafd om de zomer, met sandalen aan, tegemoet te gaan.

CONCLUSIE
Het gezichtsponsje heeft intussen zijn plekje gevonden in onze badkamer. Wattenschijfjes hoeven we dus een tijdje niet meer te kopen. En ook onze glazen wassen we voortaan af met het borsteltje van loofah en kokos. De andere sponzen zijn nog niet ingeburgerd. Bij het mediterraans gras gaat dat ook nooit gebeuren, zoveel is zeker. De vulkanische stenen om het eelt te verwijderen van de voeten blijven nog even in de schuif liggen, omdat ik zelden of nooit last heb van eelt aan mijn voeten. Maar wie daar wel mee worstelt, kan er een prima hulpmiddel aan hebben. Eentje lijkt mij in dat geval trouwens wel voldoende, je hoeft echt geen hele collectie van die vulkanische stenen in huis te halen.