Vrijwilliger Francois helpt mensen met digitale problemen

Een Digicafé, wat moet ik me daar precies bij voorstellen, Francois?
Francois Moelans: “In het Digicafé helpen we mensen die vastzitten met een digitale toepassing. Dat kan met de smartphone, tablet of laptop zijn. Maar ook met andere toestellen. Tweewekelijks kunnen die mensen bij ons terecht met eender welk digitaal probleem. We gaan dan samen op zoek naar een oplossing. Dat kan gaan over een moeilijkheid bij het installeren van de itsme-app, met het downloaden van vakantiefoto’s of met vergeten paswoorden.”

En wie komt er dan vooral langs?
“Op donderdagvoormiddag van 10 uur tot 12 uur zijn dat meestal wat oudere mensen. Anderen zijn op dat moment van de dag uiteraard meestal aan het werk. Tijdens de oneven weken houden we het het digicafé achteraan in de bib van 18 uur tot 20 uur. Daarnaast zijn we bereikbaar per mail of social media. Ook vragen die langs die weg binnenkomen, proberen we op te lossen. En mocht het nodig zijn om daar fysiek voor samen te komen, dan spreken we af tijdens het digicafé of wordt er gezocht naar een andere gepaste oplossing.”

Zijn de digi-problemen altijd makkelijk op te lossen? Of worden jullie ook nog wel eens uitgedaagd?
“Zeker wel! Niet alle vragen die we krijgen, kunnen we onmiddellijk wegwerken. Die problemen nemen we dan mee naar huis en daarvoor zoek ik dan rustig een oplossing. Het is die variatie die het ook voor ons, vrijwilligers, boeiend houdt. Maar vaak gaat het wel over weerkerende problemen. De installatie van een bank-app of smartphone-toepassing voor wandelaars. Voor vele van die apps hebben wij als ICT-ondersteuners ook een direct contact met de helpdesks die ons snel kunnen verder helpen. Soms zelfs nog terwijl de personen bij ons zitten.”

En zo zit jij dus ook vaak op Digicafé, Francois. Vanwaar die interesse?
“Ik ben al sinds eind jaren ’70 begeesterd door computers. Mijn eerste eigen computer was een TANDY TRS-80. Dat was een van de eerste home-computers die op grote schaal geproduceerd en verkocht werd. Dat ding was zo groot als een televisie en een typemachine samen en had een intern geheugen van 4 kilobyte. Het geheugen van de huidige iPhones of Android telefoons die je in je broekzak steekt, is twee miljoen keer groter dan wat die computer toen kon onthouden. Over de jaren heb ik de evolutie mee gevolgd. Door ziekte kon ik lange tijd niet werken in het reguliere circuit. Daarom volgde ik cursussen en deed ik zelfstudie. Zo was ik jaren terug waarschijnlijk één van de eersten die zijn deurbel koppelde met een telefoon zodat ik mensen aan onze voordeur ook te woord kon staan als ik niet thuis was. En bij mijn laatste job werkte ik als begeleider bij Informatek, een onderdeel van het Web, waar alles draait rond ICT.”

Maar wat je bij Digicafé doet, is waarschijnlijk toch niet vergelijkbaar met ICT-werk in een bedrijf, toch?
“Ik denk dat het werk hier me vooral ligt omdat ik het digitale gebeuren in eenvoudige taal kan uitleggen. We proberen niet gewoon het probleem van de mensen op te lossen. We doen het vooral samen met hen om hen op hun gemak te laten voelen met digitale toepassingen. Onze bezoekers zijn vaak bang om iets verkeerd te doen en komen daardoor vast te zitten. Een uitspraak die ik vaak gebruik: ‘zolang er geen rook uit komt, is er niks aan de hand’. Vaak krijgen ze hierdoor ook wat meer vertrouwen en daar gaat het om. Mensen zo zien groeien is voor mij soms nog belangrijker dan ze zien evolueren in het gebruik van hun telefoon, iPad, tablet of laptop.”

Dat is een hele geruststelling. Is het jou dan al wel eens overkomen dat er rook uitkomt?
“Eigenlijk kan dat bijna niet gebeuren. Maar ik durf ook wel eens aan de hardware sleutelen en de systemen maximaal belasten. Dan kan het wel eens gebeuren dat onderdelen te veel stroom krijgen. Maar tot nu toe kan ik ook vanuit eigen ervaringen nog geen spectaculaire verhalen vertellen hoor.”

Of komt het misschien vaker voor dat er bij bezoekers zelf rook uit de oren komt?
(Lacht) “Dat gebeurt ook. Zo kwam er op een donderdagochtend eens iemand bij ons klagen dat de banken hem verplichtten om een smartphone te kopen om aan thuisbankieren te kunnen doen. We wilden hem wel helpen vertrouwd te worden met zo’n toestel, maar die persoon wilde gewoon geen smartphone en vond dat wij daar een oplossing voor moesten zoeken. Dat lukte dus niet en daarom is hij razend bij ons vertrokken. Op een later moment heb ik hem wel kunnen kalmeren en hem kunnen helpen om verbinding te maken met zijn banktoepassingen. Je moet hier dus als vrijwilliger niet alleen een krak zijn in de ICT, maar ook soms een beetje een psycholoog en pedagoog. Gelukkig heb ik dat geleerd tijdens opleidingen op het seminarie.”

Foto: Tom Claessen