Onze reporter gaat columbussen met de motor

Elke maand neemt onze reporter een atypische, spannende of relaxerende activiteit onder de loep. Kritisch, maar met een kwinkslag rapporteert hij zijn wedervaren. Deze maand: Columbussen met de motor.

Eind juni hak ik de knoop door: ondanks corona zal er ook deze zomer gereisd worden, zij het in eigen land én rekening houdend met de opgelegde veiligheidsmaatregelen. Op de website van automobilistenbond VAB staan dan al de eerste cijfers na een rondvraag bij landgenoten met concrete reisplannen. Daar- uit blijkt dat het gros kiest voor kamperen, een avontuurlijke reisvorm of ‘Columbussen’, wat neerkomt op lukraak reizen, de eigen neus en het aangeboren instinct achterna, geïnspireerd op het format van het gelijknamige tv-programma met Wim Lybaert. Na lang wikken en wegen wordt het een driedaagse all-in-one-formule: een  combinatie van de drie opties die bij VAB bovenaan de lijst staan. Voor het juiste vervoermiddel kloppen we aan bij Motor Verhuur Kempen in Turnhout, dat met driewielige motoren hengelt naar een nieuwe generatie avonturiers. “Met Piaggio’s kan je aangenaam cruisen en bij slecht weer sta je met drie wielen op de grond, wat de veiligheid verhoogt”, zegt zaakvoerder Kris Vangeel. “Ook leuk: je hoeft geen motorrijbewijs te hebben om met deze scooters te mogen rijden.” De keuze van de bestemming wordt een kwestie van lotje trek. Dat lot wijst ons naar  de meest zuidelijke regio van België, de Ardennen. Welke wegen we zullen volgen, is dan nog onbekend. De wijze van overnachten ligt wel vast: een tweedehands tent die we op de kop hebben kunnen tikken. Vraagprijs: 25 euro, want nagelnieuw, adverteert de verkoper. Als blijkt dat hij er een eigen definitie van nieuw op nahoudt, bieden we af tot 20 euro. Voor dat geld heb je geen hotelkamer, laat staan een degelijk ontbijt. Straks zal deze tent terechtkomen op een niet-officiële ‘camping’. Wildkamperen, heet zoiets. Je bent een globetrotter of je bent het niet.

REGENWEER

De fotograaf en ik moeten Luxemburg mijden, horen wij bij vertrek. De nationale veiligheidsraad heeft ons buurland de avond voordien onverwacht een oranje coronacode gegeven. Lees: dat je er als gezonde Belg maar beter kan wegblijven. Ook de weerman steekt stokken in de wielen: het zal de komende drie dagen regenen als de pest. En regent het niet, dan zal het sowieso flink gaan waaien. Voor ons niet gelaten, wij hebben een nagelnieuwe tent. Of toch zo goed als. In ware Columbusstijl rijden we de zon tegemoet. Correctie: daar waar we denken dat ze zich bevindt, want van meet af aan dreigen er dikke regenwolken. De Piaggio’s doen de onrustwekkende voorspellingen snel vergeten. Door het dubbele wiel aan de voorzijde voelt het rijden eerder aan als glijden en vraagt het bochtenwerk geen inspanningen. Voor we het goed en wel beseffen laten we Vlaams-Brabant achter ons en gaat het landschap zacht glooien. Omdat snelwegen geen partij zijn voor onze scooters, duurt het wat langer vooraleer we het diepe zuiden van het land bereiken. Op zich geen probleem. Niets moet, alles mag. De avond is gevallen als we besluiten dat de omgeving van Rochefort — bekend voor zijn bieren en kazen — het decor wordt voor onze eerste overnachting. Het braakliggende terrein dat we uitkiezen omdat het alle kenmerken heeft van een camping, blijkt ook écht een camping te zijn. De uitbater komt met dollartekens in de ogen aanrennen, blij met de komst van de eerste gasten van het zomerseizoen. Niet dus. We maken rechtsomkeer. Braaf kamperen op een camping, daar heeft niemand wat aan.

QUI OU NON

In Forrières, een naburig dorp dat teert op het toeristische succes van Rochefort, is het bingo: een stukje mals groen naast een kronkelende rivier met een waterval, altijd leuk om straks bij in te dommelen. Eén obstakel: het prozaïsch stukje Wallonië is de eigendom van een lokale voetbalclub waar uitgerekend die avond de kantine onder handen wordt genomen. En je zal het altijd zien: als een Waal werkt, neemt hij er zijn tijd voor. Het is bijna middernacht en het volk blijft maar af en aan lopen. Toestemming vragen om te overnachten willen we niet, vanwege onze intentie om te wildkamperen. Trouwens, met dat Frans van ons loop je niet ver. Een non heb je, een qui kan je krijgen, dat klopt, maar als je op dit uur van de dag op een non zou stoten, kan je opnieuw gaan zoeken. Het is al donker en het regent, dus wagen we onze kans door met gedoofde lichten het terrein op te rijden. Niemand  die het ziet. Voor een Waal pap kan zeggen, staat onze tent recht, zijn onze scooters aan het zicht onttrokken en lonkt de eerste nacht. Van slapen komt niet veel in huis. De onder- grond is dan toch niet zo mals en die waterval gaat al snel op de heupen werken. Intussen valt de regen met bakken uit de lucht en is het nog maar de vraag of het zeil zoveel neerslag kan slikken. Als duidelijk wordt dat de tent wel degelijk waterdicht is — vind dat maar eens voor 20 euro — valt de nacht echt.

GAMEL

Forrières heeft alles wat een pittoresk dorp hoort te hebben: een warme bakker, een superette zo klein dat het geen naam mag heb- ben en een park in het centrum. Ons ontbijt — twee croissants, een potje yoghurt en een flesje chocolademelk — zal de Michelingids nooit halen, maar het smaakt. Om wat gemiste rust te recupereren, leggen we ons op een bankje. Dat heeft Vasco da Gama  wellicht ook gedaan, toen hij de wereld rondreisde. Denken we. Volgende halte: Amberloup met zijn sprook- jesachtige Ourthe. Het gebied staat omwille van zijn haarspelbochten bekend als het ultieme oefenterrein voor beginnende motards. Onze Piaggio’s moeten niet onderdoen voor passerende motorrijders met meer PK’s onder hun kont. Alleen de regen speelt ons parten. Als het water ons ondergoed heeft bereikt, besluiten we een pauze te nemen op een locatie met een memorabel panorama. In de late namiddag arriveren we in Amberloup. Of we als wildkampeerders in de streek veel risico lopen, peilen we voorzichtig  bij  de uitbater van een brasserie. “No problem, I think”, antwoordt hij. Het zegt een en ander over het erbarmelijke Frans waarin we de vraag zonet hebben gesteld. “Alleen als omwonenden denken dat jullie vissers zijn zonder een patent, kan het lastig worden.” Die avond staat er — toevallig — vis op hetmenu. Geen zelfbereid exemplaar op een klassiek kampeervuurtje, zoals aanvankelijk gepland, maar eentje van een menu in de brasserie van de zaakvoerder die in het Engels reageert als je hem in het Frans aanspreekt.

BEKENDE BIEREN

Ondanks de regen en de wind gaat de slaapkwaliteit er tijdens de tweede nacht flink op vooruit. Ontbijten doen we aan de rand van de weg, met zicht op een groen dal en een vroeg hert dat ronddwaalt op een uitgestrekte weide. Als de fotograaf een vrouw was geweest, zou het een romantisch moment zijn geweest. Nu lachen we wat schaapachtig naar elkaar. Echte motards zijn niet onder de indruk van een hert. Dat hoort niet. Op de terugweg zullen we, zo spreken we af, meanderen langs dorpen die hun naam hebben ontleend aan bieren, zoals Ciney, Orval en Achouffe. Een gezonder (en wellicht ook veiliger) alternatief — Chaudfontaine en Spa, dorpen die refereren naar spuitwaters — wordt al snel van de tafel geveegd, vanwege ‘uit de richting’. Onzin, maar we willen het graag smaakvol houden. De trip eindigt zes uur later op een Kempens terras, na een rit van zo’n 650 kilometer. Wat we geleerd hebben? Columbussen met Piaggio’s is het toppunt van avontuurlijk reizen en wildkamperen maakt dat plaatje nóg spannender. En dat een cursus Frans geen slechte zaak zou zijn, dat ook…

MEER INFO

www.motorverhuurkempen.be