Met de fiets naar de Mont Saint-Michel

Het is midden mei en we hebben het geluk aan onze kant. Het is droog en ook de komende dagen wordt tamelijk droog weer voorspeld, met zelfs zonnige periodes. Buiten een bui van een uur zullen we tijdens onze fietsvakantie amper druppels hebben. Vanaf de Kempen moet je rekenen op een dagreis om tot in Normandië te geraken. We kiezen voor het kusttraject langs De Panne, Calais, Le Havre en zo naar het hotel in Saint-Hilaire-du-Harcouët, van waaruit we de komende dagen zullen fietsen.

FIETSEN IN FRANKRIJK
De Fransen zetten de jongste jaren sterk in op fietstoerisme. In steeds meer regio’s verschijnen fietsknooppunten, al blijft het aanbod nog erg bescheiden in vergelijking met België en Nederland. En doorheen het land worden nieuwe langeafstands fietsroutes gemaakt. De nieuwste op dat vlak is de 400 km lange La Seine à Vélo, die Parijs verbindt met Le Havre en de bekende kustplaatsjes Honfleur en Deauville. In de Bourgogne heb je de Tour de Bourgogne van ruim 660 km en wie de kustlijn wil affietsen, neemt de 1.500 km lange La Vélomaritime tussen Duinkerken in het noorden tot Roscoff in Bretagne. Ons oog viel dus op La Véloscénie, vooral omwille van het eindpunt: de Mont Saint-Michel. Talloze keren al hebben we foto’s van dit majestueuze bouwwerk bewonderd, maar nog nooit waren we er zelf. En sinds een 2-tal jaren is het volledige traject bewegwijzerd.

LOKALE MARKT
Het is markt op het plein naast de basiliek van Alençon op de zaterdagochtend wanneer we onze fietstocht willen beginnen. Een wandeling langs de kramen leert dat dit een markt is zoals die eigenlijk is bedoeld. Lokale producenten komen er rechtstreeks hun producten aan de man brengen. We lopen langs een kraam met biologische groenten en fruit, een slager die zijn charcuterie slijt en bij de kleurrijke wagen van Les Crêpes d’Anaïs bakt Anaïs ter plaatse heerlijk ruikende pannenkoeken. Alençon geniet wereldwijde bekendheid voor de zeer verfijnde kant die er werd gemaakt, maar omdat dit oude ambacht ons slechts beperkt boeit, slaan we het kantmuseum in het voormalige Jezuïetencollege over. De basiliek Notre-Dame, met een middenschip uit de 15de eeuw, wandelen we wel even binnen, al was het maar omdat de imposante toren het stadje domineert. Nog voor we echt vertrekken, bemerken we een gele richtingaanwijzer die geïnteresseerden de weg wijst naar het Fête du Vélo, dat blijkbaar deze namiddag plaatsvindt in het Parc des Promenades van Alençon. We zeiden het al: de Fransen sluiten de fiets meer en meer in hun armen. Voor het fietsfeest moeten we helaas verstek geven, want La Véloscénie roept ons. Het eerste bordje hebben we snel gevonden en we rijden de stad uit.

PITTIGE VARIANT
Het volledige traject van La Véloscénie is opgedeeld in verschillende etappes. Op deze eerste dag fietsen we de 53 km van Alençon tot in Bagnoles-de-l’Orne. Tussen deze twee steden hebben de routemakers twee varianten gemaakt. Een eerste gaat via Carrouges en is pittig op het vlak van hellingen (lees: zo’n 500 hoogtemeters). De andere gaat zuidwaarts over een vlakker parcours. Eén keer raden welke versie wij kiezen? Inderdaad, de pittige. De volgende dagen doen we nog twee aansluitende trajecten: Bagnoles – Saint-Hilaire-du-Harcouët (60 km) en Saint-Hilaire – Le Mont Saint-Michel (45 km).

OVER EEN DOLOMIETPAD
Het overgrote deel tijdens La Véloscénie fiets je over een dolomietpad: geen asfalt of beton zoals bij ons maar een aangedrukte zandsoort met daarop hele fijne kiezeltjes. Voor alle duidelijkheid: dit fietst prima, tenminste wanneer het droog is. Tijdens een regenbui besmeurt het papje behoorlijk je tweewieler. Zo goed als overal fiets je over autovrije paden. Om te voorkomen dat er auto’s op de fietsweg komen, staan er overal houten slagbomen waar je telkens naast slalomt. Kom je toch op een autoweg, dan is het uitkijken want vrijliggende fietspaden kennen ze op het Franse platteland nog niet. Een deel van het traject loopt over een voormalige spoorlijn, wat betekent dat je zo goed als vlak fietst. Hoe meer je richting de Atlantische Oceaan fietst, hoe vlakker de route trouwens wordt. Nog een vaststelling. Niet elk dorp heeft een café. Ik zal het anders zeggen: de meeste dorpen hebben geen bar. Enkel in de grote steden is er horeca- en dus terrasgelegenheid. Drinken voor onderweg meenemen is de boodschap.

BAGNOLES IS FAVORIET
Ons favoriete stadje op het traject dat wij deden, is het kuuroord Bagnoles-de-l’Orne. Eerst fiets je de hele tijd door het Regionaal Natuurpark Normandie-Maine en dat bereik je deze mondaine plaats aan een riant meer. Voor je het eigenlijke centrum bereikt, word je verwelkomd door een fontein op een rotonde. Bagnoles heeft veel terrasjes, een thermencomplex, casino en Belle Epoque-wijk. Hier zou je makkelijk langer kunnen resideren, maar we waren er nu eenmaal op doorreis met de fiets. Samen met vertrekpunt Alençon kan ook Domfront ons ten zeerste bekoren. Het stadje ligt tegen een berg en kenmerkt zich door smalle middeleeuwse straten en oude vakwerkhuizen. De zondag dat we er zijn, begeven zich mooi opgeklede koppels en kinderen naar de kerk boven op de heuvel. Net die dag blijkt er een communieviering. De tegenover gelegen horecazaak Au Bar Normand is ondergebracht in een eeuwenoud pand en krijgt van ons vier sterren als lunchplek.

DE MAGISCHE BERG
Al van kilometers ver zie je de Mont Saint-Michel oprijzen uit het water. De laatste kilometers van La Véloscénie lopen langs de baai en bieden je een prachtig uitzicht op dit hoog opgeschoten eiland, dat sinds 1979 is erkend als Unesco-werelderfgoed. Op een rotsachtig eiland voor de kust werd al rond het jaar 700 een religieuze gemeenschap gesticht. In de 9de eeuw werd een eerste kerkje gebouwd, later aangevuld met een abdij, abdijkerk en andere gebouwen. Gedurende talloze oorlogen werd het eilandje belegerd en de gebouwen beschadigd. Tijdens de Franse Revolutie werd de abdij gebruikt als gevangenis. Momenteel huist er opnieuw een kleine kloostergemeenschap, die er ook erediensten verzorgt. De Mont Saint-Michel ligt op zo’n kilometer van het vasteland en was lange tijd alleen maar te bereiken bij eb. Sinds enkele jaren ligt er een vaste verbinding voor fietsers en wandelaars. Ben je met de auto, dan laat je die achter op een van de vele parkings. Hou rekening met forse parkeerprijzen, maar in ruil mag je gratis plaatsnemen in een pendelbus die je vanaf de parking naar de Mont brengt. En weer terug.

3,5 MILJOEN BEZOEKERS
Ik liet me vertellen dat jaarlijks 3,5 miljoen toeristen deze historische site bezoeken. Via trapstraten wandel je helemaal tot boven. Onderweg passeer je een postkantoor, souvenirwinkeltjes, restaurants, ijsjesverkopers, een museum tot zelfs een aquarellist die er zijn ter plaatse gemaakte kunstwerkjes aan de man brengt. Het van oorsprong religieuze oord heeft alles om een hedendaagse toerist te bekoren. Op een bord lezen we dat het ten strengste verboden is om op eigen houtje het slib op te gaan. Nergens anders in Frankrijk is het verschil tussen eb en vloed zo groot en de vloed kan heel snel opkomen. Enkel met een gids mag je hier wadlopen.

WERELDRECORD KOORDDANSEN
We halen onze fiets weer uit de fietsenstalling. Ja hoor, de Mont Saint-Michel heeft zijn eigen fietsenparking die trouwens gratis is. En we fietsen terug naar het vasteland. Bij de parking wordt een enorme kraan opgebouwd. Blijkt dat er een dag later een wereldrecordpoging koordlopen zal plaatsvinden. Een specialist in deze discipline vatte het plan op om van hieruit tot op de Mont Saint-Michel over een kabel te wandelen. Afstand: 2,2 km. Een dag later zien we op de Franse televisie in ons hotel dat de Fransman Nathan Paulin in zijn opzet is geslaagd. Proficiat! Wij deden de oversteek met de fiets en gaan het hier ook bij houden.

www.veloscenie.com

MEER INFO
www.happyweekends.be