Kunstproject Breek je schild: 'Kunst maakt onverwacht veel los bij jongeren'

Het kan als een cliché klinken, maar het blijft staan als een huis: vele handen maken licht werk. En dat was op deze stek zeker het geval. Vang ze immers maar eens op, al die giechelende pubers, blij als een lentevogel dat ze een namiddag naar buiten konden. Maar de funderingen van het opzet waren niet lacherig. Want kwetsbaarheid is zowel bij pubers als bij ouderen een item dat er veel dieper inhakt dan velen vermoeden. Dat kwam in dit project, waar dik anderhalf jaar intens aan gewerkt werd, duidelijk naar voren. Zeker weten dat alle deelnemers er — ergens — een blijvend effect aan overhouden.

Hoe ben je eigenlijk bij het idee voor dit project aanbeland?
Katrin Dekoninck: “Weet je, ik ben als kunstenares altijd al bezig omtrent kwetsbaarheid. Laat ons stellen dat het een beetje mijn handelsmerk is. Ik teken, ik doe aan beeldhouwen en ik boetseer. Daar zijn vaak kinderen bij. Beelden waar vaak stekeltjes op gezet worden. Zo rijpte het idee om een interactief kunstproject op poten te zetten. En dan samen met de mensen waar het om gaat, dus zocht ik contact met de kinderen en ik wilde ervaren wat dit thema voor hen betekende. Samen met Lieve Van Oosterwijck, in wiens tuin we nu alles opzetten, hebben we mensen gezocht die hier als vrijwilliger de schouders wilden onder zetten. Dat resulteerde in een prachtige samenwerking. Van mensen hier uit de buurt over diverse sponsors tot serviceclubs.”

Kreeg je al die scholen vlot meegetrokken in het verhaal? En dat jonge volkje enigszins in het gareel?
“We mikten op de eerste graad van het middelbaar onderwijs. En zo kregen we alle Molse scholen en zowat 1.800 leerlingen betrokken bij het opzet. Zelfs het Buitengewoon Onderwijs sprong gretig mee op de kar. Zij lasten maar liefst 1.500 statieven om de ‘stekeltjes’ op te zetten. Als voorbereiding gingen we in dialoog met de scholen omdat we niet wilden dat het zomaar een evenement was dat ergens tussen de plooien viel. De leerkrachten zorgden ervoor dat het perfect in het lessenschema geïntegreerd werd. Er kwamen lessen over kwetsbaarheid, over frustraties… Het symbolische ‘schild’ werd gebroken en de stekeltjes kwamen vrij.”

En dan moesten er in de praktijk nog bijna 2.000 stekeltjes in klei gebakken worden?
“Ik heb daar zowat twee ton klei voor aangekocht. Die heb ik allemaal aan de diverse scholen bezorgd. En dan gingen de leerkrachten er mee aan de slag. Alle stekeltjes heb ik zelf weer opgehaald en afgebakken in mijn atelier. Daar kruipt behoorlijk wat tijd in, maar het geeft ook zulke voldoening.”

Jij was al een beetje een BV omdat je een kunstwerk maakte voor Martine Tanghe toen die afscheid nam van de VRT?
“Ik heb al drie keer op het kunstenfestival van Watou gestaan. Daar heb ik Martine leren kennen. Ook met Opera Ballet van Vlaanderen werkte ik al samen. Natuurlijk was ik vereerd om aan deze grote dame dit te mogen overhandigen.”

Nu doet een naam als Dekoninck in deze regio al redelijk veel kunstenaarsbelletjes rinkelen?
(lacht) “Het zit wel een beetje in de genen, ja! Ik heb een artistieke vader (Jan Dekoninck, nvdr.). Hij was altijd in de weer voor het meubelbedrijf waardoor hij zijn schilderstalent niet kon ontplooien. Wat hij nu recent dan wel gedaan heeft, want op zijn 86ste had hij zijn eerste expo. Ik geloof niet dat hij meteen aan stoppen denkt. En mijn grootvader Leon Dekoninck was de man die, na Ernest Midy, bekend stond als de directeur van de ‘tekenacademie’. Hij schilderde, was lid van Molse School rond Jakob Smits en verwierf daar behoorlijk wat faam mee.”

Dit project stopt hier niet, het wordt een soort van reizende tentoonstelling?
“In september komt er al een tentoonstelling in ’t Getouw in Mol. Maar we voeren al volop gesprekken met steden als Lier, Lommel en Knokke om het project verder tentoon te stellen.”