Karen Broes: Toont haar groot hart met knaagdierenopvang

Honderden knaagdieren passeren hier elk jaar, Karen. Was het dat wat je in gedachten had toen je je eerste cavia-weide installeerde.
Karen Broes: (glimlacht) “Niet echt. Noem het gerust een uit de hand gelopen hobby. Ik heb altijd een groot hart gehad voor dieren. De cavia’s die ik als kind had, moeten iets losgemaakt hebben bij mij. Toen ik dan in mijn eigen huis opnieuw een aantal cavia’s als huisdier had, las ik een oproep voor iemand die cavia’s zou kunnen opvangen voor een vrouw die opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Ik bood mijn hulp aan en zocht voor hen een nieuw baasje. Van het één kwam het andere en ik merkte snel hoeveel knaagdieren er ongewenst waren. Zo is het idee van de knaagdierenopvang geboren. Door wat plaats te maken in mijn tuin en garage kon ik opvang bieden aan een paar tientallen knaagdieren die een nieuwe thuis zoeken.”

Welke knaagdieren kunnen er bij jou terecht?
“Het is allemaal begonnen met cavia’s, maar ondertussen kunnen hier ook degoes, chinchilla’s, gerbils, hamsters en muizen terecht. Gerbils, degoes en cavia’s maken het grootste deel van de opgevangen dieren uit. De degoe lijkt op een rat maar is minder slank en heeft oranje tanden. Ze zijn ontzettend leuk, maar niet de makkelijkste diertjes om te houden. Een gerbil lijkt op een rat of een muis. Het zijn nacht- en schemerdieren, hoewel ze in gevangenschap ook overdag wel eens komen kijken of er iets te beleven valt. Gerbils zijn enorm nieuwsgierig en richten zich dan ook vaak tot mensen maar door hun kleine formaat en snelheid zijn het geen knuffeldieren, eerder kijkdieren.”

Voor elk dier een handleiding dus. Is het dan wel mogelijk om hen allemaal samen te houden in je opvang?
“Elke soort heeft zijn eigenheid. Zo zijn cavia’s niet zo’n knuffelaars omdat het eigenlijk vluchtdieren zijn. Ze zijn van nature schuchter en niet zo aaibaar. Hamsters zijn schemerdieren waardoor ze zich overdag het liefst diep ingraven. Cavia’s zitten liefst met twee, terwijl hamsters liever op hun eentje leven. Degoes zijn groepsdieren en vooral nieuwsgierige ontdekkers die elke kans zullen aangrijpen om te ontsnappen en op avontuur te vertrekken. Daarom is het dus belangrijk om rekening te houden met het natuurlijke gedrag van al die dieren. Allemaal hebben ze aangepaste zorg en specifieke huisvesting nodig. Maar daarnaast hebben al die diertjes, net als wij, nog een eigen karakter ook. Er zijn er dus zeker bij die je ’s avonds op je schoot kan pakken om samen televisie te kijken, maar met andere ligt dat dan weer moeilijker.”

Hoe komen die dieren hier eigenlijk terecht?
“Dat gebeurt op verschillende manieren. Elk van onze gasten heeft zijn eigen verhaal. Zo zijn er dieren die worden afgestaan door de eigenaars. Soms kan het niet anders dan dat knagertjes moeten verhuizen. Dan nemen de baasjes contact met ons op en kijken we hoe we kunnen helpen. Maar het gebeurt ook dat hulpdiensten ons bellen om dieren op te vangen. Zo belde de brandweer van Mortsel ons een paar jaar geleden nadat ze een peruvian cavia hadden gered uit een glasbak. Blijkbaar had iemand dat arme beestje gewoon door het gat in de bak gegooid tussen het kapotte glas. Hoe lang het al tussen het vlijmscherpe glas gezeten had, weet ik niet. De cavia was flink vermagerd, maar had gelukkig geen snijwonden door al de kapotte flessen. Je kan je toch niet inbeelden dat mensen zoiets doen. Toen de brandweer me belde, zat de opvang eigenlijk al vol, maar voor die situatie heb ik toen toch een uitzondering gemaakt. Gelukkig hebben we ook toen op een paar dagen een nieuw huisje kunnen vinden voor het beestje. Zo zijn er vele verhalen, van dieren die drachtig toekomen, tot onderkoelde of zelfs dode dieren. Er zijn schrijnende verhalen maar ook mooie verhalen. Zo zouden we nog uren kunnen praten… Of misschien moet ik maar eens memoires schrijven.” (lacht)

Het is hier dus ook wel eens ‘vollen bak’. Maar ik kan me niet inbeelden dat jij graag een ‘sorry, nu niet’ verkoopt.
“Neen, zelfs als hier alle hokken vol zitten, probeer ik toch altijd mee naar een oplossing te zoeken. Zo kreeg ik eens een oproep om 95 degoes op te vangen, maar die aantallen kan ik niet aan. Bovendien waren er twintig zwangere vrouwtjes bij en een gemiddelde worp levert vier tot acht jongen op. Daar heb je dus een flinke infrastructuur voor nodig. Ik ben toen wel mee op zoek gegaan naar een andere oplossing en heb opvang gevonden bij collega’s in Den Haag. Om zoveel mogelijk dieren opvang te bieden bij crisis-situaties is het daarom ook belangrijk dat we snel een nieuwe thuis kunnen vinden voor onze gasten. Gelukkig hebben we wel heel wat vraag voor adopties. Maar we gaan niet in op eender welke vraag. We zorgen steeds dat onze dieren goed terechtkomen. We checken altijd of de nieuwe baasjes correcte huisvesting, een volwaardig en gebalanceerd dieet en medische zorg door een erkende dierenarts kunnen voorzien. We controleren ook dat de nieuwe eigenaars niet met onze dieren gaan fokken. Er is immers al genoeg vraag voor opvang. En we zorgen, naast het opvangen en herplaatsen van al deze dieren, er ook altijd voor dat mensen geïnformeerd worden. De adoptanten en zelfs de personen die afstand doen, gaan hier altijd met extra kennis buiten.”

Knap dat jij zo je tanden zet in het opvangprobleem voor deze dieren, Karen! Veel succes nog.
“Merci! We kunnen alle steun gebruiken. Onze opvang is recent verhuisd van Herselt naar Brasschaat. Hierdoor valt de extra hulp die we in Herselt hadden weg door de afstand. Dierenvrienden die zich geroepen voelen om af en toe eens te komen helpen in Brasschaat, mogen zeker contact opnemen.”

Foto’s: Karen Broes