Marc Brans: Wil rustig oud worden in het Zuid-Franse Montréal

Marc, je droom van een vakantiehuisje heeft wel wat andere proporties aangenomen.
Marc Brans: “Dat kan je wel zeggen. Maar het heeft zo moeten zijn. Zo’n acht jaar geleden werd de online concurrentie voor mijn juwelierszaak op het Rondplein in Mol te groot. Daarnaast kreeg ik ook schrik voor overvallen, en dan begin je toch eens na te denken. Voor mijn pensioen was het nog te vroeg en ik zag het ook niet zitten om ergens in loondienst te gaan werken. Als je zo lang zelfstandige bent geweest, is dat moeilijk. Ik zocht dus een alternatief waarbij ik geen online concurrentie zou hebben, mijn eigen baas kon zijn, mijn tijd zelf kon regelen en kon wonen waar ik wilde. En zo viel alles in de plooi: met een Bed & Breakfast in het zuiden van Frankrijk tikte ik alle vakjes aan. Mijn kinderen waren ondertussen alle drie gesetteld, dus daar stelde zich ook geen probleem. Die hadden het ergens zelfs al zien aankomen.”

Maar het zuiden van Frankrijk is groot!
“Klopt, en dus heb ik mijn tijd genomen om een geschikt huis te vinden. Ik heb online wel tienduizend panden bekeken. Frankrijk is een mooi en veelzijdig land. De streek rond Carcassonne sprak mij erg aan, je zit hier niet ver van de bergen en de zee en het is nog niet extreem ver van België. Na het nodige filteren heb ik een twaalftal huizen bezocht, maar dat werd niks. En toen kwam ik via via in Montréal terecht. Het was een echte coup de foudre, liefde op het eerste gezicht. Ik vond een huis op een berg in het midden van het dorp, met open zicht op de vallei en de Pyreneeën op de achtergrond. Het gebouw is maar liefst driehonderd jaar oud en had rond 1800 zelfs een eigen ondergrondse tunnel naar de nabijgelegen kerk. Die is nu wel dichtgemetseld. Het heeft uiteraard al verschillende eigenaars gekend, er woonde hier zelfs ooit een generaal die nog onder Napoleon gediend heeft. Hij gaf zijn naam uiteindelijk aan de straat: Rue Général Frère. Gelukkig hebben alle eigenaars het huis wel goed bewaard in zijn oorspronkelijke staat. Buiten restauratiewerken zijn er geen grote aanpassingen gebeurd. De plafonds, de schouwen, de oude trap en authentieke vloeren,… Alles is nog zoals driehonderd jaar geleden. Ook in de rest van het dorp is het zo: alles in een straal van 1 kilometer rond de kerk is beschermd. Geen zonnepanelen, geen moderne aanbouw, geen wildgroei van zwembaden,… Er vliegt geregeld een drone over het dorp om te controleren of er geen inbreuken zijn.”

Maar dan moet er toch wel wat werk aan het huis geweest zijn?
“Het heeft me een jaar gekost om alles in ‘La Résidence de Gérard’ in orde te krijgen. Zes maanden lang heb ik non-stop geschilderd. Alles moest meerdere lagen verf krijgen, de plafonds namen tot een ganse week in beslag voor één kamer. Maar ik had een duidelijk plan. Ik wist perfect wat ik wilde. De creativiteit, oog voor details en een praktische aanpak is een familietrek en kwam nu echt wel van pas. En ik kon samenwerken met een hele goede aannemer. Het huis telt nu drie gastenkamers en zelf woon ik hier ook. De zolder zou nog ruimte kunnen bieden aan zeven extra kamers, maar dan zou het geen B&B meer zijn. En het is goed zo. Ik doe alles alleen, het moet ook overzichtelijk blijven.”

Alles alleen? Is dat niet een beetje eenzaam soms?
“Ik heb hier een druk sociaal leven opgebouwd. Er wonen hier mensen uit alle uithoeken van de wereld. We spreken heel regelmatig af om te aperitieven en samen te eten. Maar zonder druk: iedereen doet op zijn eigen tempo mee. Als je een keertje niet kan of geen zin hebt, heeft niemand daar een probleem mee. Verder ben ik ook gewoon een happy single. We zien wel wat er gebeurt. Ik hoop wel dat ik op een dag iemand tegenkom met wie het over de hele lijn klikt. Maar die vrouw moet dan wel op zoek zijn naar een evenwichtige relatie en niet enkel naar het ‘goddelijke leven’ in Zuid-Frankrijk en het zogenaamde idyllische leven van een B&B in het zuiden. Want het is hard werken! Er is hier genoeg te doen, vervelen is er niet bij, ook in de winter niet. Het huis, de tuin en het zwembad vragen veel onderhoud, er zijn altijd wel klusjes. En wanneer er gasten zijn, ben ik de hele dag bezig. Ik zorg voor een uitgebreid ontbijt. Het mag wat meer zijn dan de Franse croissant, confituur en koffie. Ik maak bijvoorbeeld mijn eigen confituren en yoghurt. Maar ook de tuin en het zwembad vragen de nodige aandacht: ik wil dat alles er continu pico bello bij ligt.”

Blijft er dan nog genoeg vrije tijd over om zelf als ‘God in Frankrijk’ te leven?
“Wees maar gerust! Ik woon hier echt supergraag en hoop ook van harte dat ik hier oud mag worden. Er zijn alleszins voorzieningen genoeg in de buurt voor de ouderen. Maar voor het zover is, geniet ik met volle teugen van mijn eigen tuin met een boek in de hand, of ik trek naar een groot, verborgen strand aan de Middellandse zee om te picknicken en te zwemmen. Ook de lokale rommelmarktjes of ‘brocantes’ kunnen me wel bekoren. Maar ik baat de B&B ook met volle goesting uit. In mei kan ik op vervroegd pensioen, maar ik wil zo lang mogelijk gasten blijven ontvangen. Misschien op termijn wat minder intensief, maar nu alleszins nog niet. De goede lucht, het mediterrane klimaat met milde winters en geen te warme zomers, amper industrie, de nabijheid van de bergen én de zee… Moet ik nog doorgaan? Oh ja, vergeet ook de excellente wijngaarden niet! En de geschiedenis! Ik zit hier midden in de Katharenstreek. Er is hier ooit veel strijd geleverd en daar zie je nog heel veel overblijfselen van. Je vindt hier nog heel wat burchten en kastelen, al dan niet ruïnes. De beroemdste is ongetwijfeld die van Carcassonne, amper vijftien minuutjes van hier. De hele streek ademt geschiedenis en dat is boeiend om je daarin te verdiepen. Ik vind het fijn om de gasten wat te kunnen vertellen en zet hen graag op weg naar interessante locaties. Zelfs in de lokale kerk bewaren ze een unicum, al wordt het niet tentoongesteld: een gewaad van koningin Marie-Antoinette, de vrouw van Lodewijk XVI.”

Vinden de kinderen ook de weg naar het zuiden?
“Ik mis ze natuurlijk wel, maar we videobellen heel regelmatig. Ondertussen zijn er ook drie kleinkinderen en ik moet zeggen dat ik elke keer weer versteld sta hoe snel ze groeien. Zelfs tussen twee belletjes door slagen ze erin om helemaal te veranderen. In april komen ze weer allemaal samen naar hier. Dan blokkeer ik alle kamers en is het echt familietijd en quality time. We hebben dan allemaal vakantie, dus het gaat er heel relaxed aan toe. We maken echt tijd voor elkaar en dat is wel bijzonder. Het contact is zoveel intenser dan wanneer je gewoon in België je eigen levens leidt. De kinderen plannen nu officieus ook een bezoekje in de zomer, dus ik denk wel dat zij er ook van genieten. En die B&B doe ik dan met plezier even dicht. Dat moet ook wel, want het is een ‘adults only’ logement, geen kinderen toegelaten dus. Dan kan ik de kleinkinderen hier niet zomaar rond laten lopen. Maar ik trek zelf ook nog wel geregeld naar België. Zo’n twee à drie keer overbrug ik die 1.200 kilometer met de auto of het vliegtuig. Er is een vlotte verbinding tussen Carcassonne en Charleroi, dus dat is wel handig. Ik woon hier op tien minuten van de luchthaven. Je zou denken dat het hier dus best lawaaierig is, maar niets is minder waar. Je kan hier ’s avonds en ’s nachts een speld horen vallen.”

En waar rijd je dan graag voor naar België?
“Voor de familie en vrienden, natuurlijk! Het is altijd fijn om de kinderen en kleinkinderen, maar ook de rest van de familie, te zien. Ik logeer telkens bij mijn moeder wanneer ik in België ben. Zij telt elke keer de dagen af tot ik er weer ben. Ze heeft het er best lastig mee dat ik verhuisd ben, maar ze gunt me mijn geluk en laat me toch doen. Maar ik ben me er wel van bewust dat ze ondertussen al negentig jaar is. Ik hoop dat ik nog lang bij haar kan logeren, maar ik weet ook dat dat op een dag gedaan kan zijn. Ik heb geen woonst meer in de Kempen en wil ook niemand tot last zijn, dus dan zal ik andere oplossingen moeten zoeken. Maar laten we niet op de feiten vooruit lopen en hopen op een goede gezondheid voor mijn moeder. En natuurlijk zak ik ook naar de Kempen af voor een goeie friet met mayonaise. En een Brusselse wafel. Dat kan toch smaken, hoor!”

Je baatte heel wat jaren een juwelierszaak uit op het Rondplein in Mol. Het is toch een heel ander leven dat je nu leidt.
“Zeker weten, maar ik heb me de keuze nog geen seconde beklaagd. De mensen die hier over de vloer komen zijn in vakantiestemming, niet gehaast. 95% van de gasten zijn echt toffe mensen, sommigen kwamen al verschillende keren terug. Ik krijg trouwens ook oude klanten uit Mol over de vloer. Dan hebben we natuurlijk heel wat te vertellen. Maar verder ontvang ik mensen uit de hele wereld: Amerika, Canada, Australië,… Ik zou echt niet meer terug kunnen naar België. De drukte, de snelheid van het leven, dat is me allemaal te veel. Hier in huis kan het ook druk zijn, maar dan kan ik gewoon ‘kalm doorwerken’ en houd ik alles onder controle. Zo word ik met gemak honderd jaar, toch?”

MEER INFO
www.laresidencedegerard.com
Instagram: @Laresidencedegerard