Kathleen Snels: “Dit is een project met een einddatum, alleen staat die nog niet vast"

The Emerald Isle, er zijn lelijkere plaatsen in de wereld om te vertoeven.
Kathleen Snels: “Dat klopt, en toch zijn we hier maar per toeval beland. Het is niet zo dat we een onstuitbaar verlangen hadden om naar Ierland te verhuizen.”

Hoe verzeilt een jong Kempens gezien dan in zo’n Europese uithoek?
“Alles begon bij een glaasje rosé op een mooie zomeravond twee jaar geleden. Mijn man Guy (36) liet terloops vallen dat hij wel toe was aan wat nieuws. Ik opperde even terloops dat we dan misschien eens een buitenlands avontuur moesten proberen. Er werd wat gelachen en gedroomd, maar daar bleef het bij. Tot Guy enkele weken later op een serieuzere toon vroeg of ik het meende. We stonden er wat langer bij stil en bekeken onze situatie: we hadden allebei een job, maar zouden niet weigerachtig staan tegenover een nieuwe uitdaging. Onze kinderen Jonathan (7) en Maxime (4) waren nog klein en relatief makkelijk te verpotten. Het leek in ons leven best wel een moment waarop we konden zeggen: ‘We zijn even weg.’”

Maar zo simpel is dat meestal niet.
“Neen, en ik wilde ook niet over één nacht ijs gaan. En nog belangrijker: waar zouden we naartoe trekken? Wilde ideeën genoeg, maar wat was haalbaar? Daarom zijn we op zoek gegaan naar mensen die de stap eerder al zetten. De gesprekken met hen hebben ons heel erg geholpen. We leerden waar we rekening mee moesten houden, kregen de voor- en nadelen van verschillende landen voorgeschoteld, maakten kennis met de bureaucratische stappen,… Allemaal belangrijke dingen om in het achterhoofd te houden. Maar een half jaar na dat roséwijntje was het voor ons duidelijk: we zouden vertrekken.” 

Was de keuze voor Ierland vanzelfsprekend?
“Niet meteen. Het was wel snel duidelijk dat we niet té ver weg wilden. We hadden vroeger het imago bijzonder honkvast te zijn. De vrienden van Guy geloofden nooit dat hij uit Geel weg zou gaan. En er schuilt zeker waarheid in: we hoefden niet per se een oceaan over. Het was voor ons belangrijker dat het dichtbij genoeg zou zijn om een weekendje België te boeken. Voor onze kinderen wilden we ook zeker zijn van een degelijk niveau van onderwijs en faciliteiten. Maar dan nog is ‘het buitenland’ heel groot. Een ander criterium was werkgelegenheid. We zochten allebei een job waar we achter konden staan. Het was niet de bedoeling dat één van ons twee thuis zou blijven. Ik werkte bij Johnson & Johnson en ging op zoek naar jobs binnen het bedrijf in een ander land. En zo kwamen Italië, Zwitserland en Ierland in het vizier. Italië viel echter al snel af: prachtig land, maar vooral om op vakantie te gaan. Uiteindelijk bleek Ierland nog het meest aan te leunen bij onze wensen.”

Gingen jullie eerst poolshoogte nemen in Ierland alvorens definitief te beslissen?
“Zeker! We wilden uitzoeken hoe het zou zijn om daar te leven en te wonen, hoe de mensen zijn, of de voorzieningen zoals scholen en vrije tijd van voldoende kwaliteit waren. We zochten ook uit of we zouden kiezen voor de stad of het platteland. En we waren meteen aangenaam verrast. De Ieren zijn zalige mensen. Zo vriendelijk, zo behulpzaam. Hier zegt iedereen tegen iedereen goeiedag. Je wordt er instant goedgezind van. Ik weet nu al dat ik dat ga missen als we terug zouden keren naar Vlaanderen. Ook na onze verhuis kwamen de buren en collega’s meteen vragen of ze met iets konden helpen en nog regelmatig vragen ze hoe het is. Dat is echt heel fijn, je voelt je echt welkom.”

Het is natuurlijk makkelijk als je de taal al spreekt.
(lacht hard) “Ik dacht altijd dat ik goed Engels kon. Tot ik hier kwam wonen! Dat Ierse taaltje is om te gieren. Het gaat snel, ze spreken heel erg met een accent en mompelen vaak binnensmonds. Ik stond er versteld van hoe moeilijk het was in het begin om ook maar iets te verstaan. Ondertussen gaat het beter, maar eerlijk: die Ieren spreken geen Engels!”

Jullie trokken naar Limerick, een stad in het westen van het eiland.
“Limerick is de derde grootste stad van Ierland, na Dublin en Cork. En toch is het een vrij onbekende stad. Ze is wel aan een stevige opmars bezig en dat vertaalde zich in een moeilijke huizenjacht. De zoektocht naar een huurhuis was bijzonder lastig: een huis bezichtigen kon enkel als je binnen het uur na de reactie ter plekke kon zijn. Als je dan nog in België bent, is dat natuurlijk niet mogelijk. De huurprijzen swingen de pan uit. Zelfs met een prijs van 2.500 euro per maand had je nog vijfhonderd kandidaten voor één huis. De projectontwikkelaars kunnen niet bijhouden met nieuwe wijken te bouwen. Drie weken voor ons geplande vertrek hadden we nog altijd geen huis. Uiteindelijk is het goedgekomen en in januari van dit jaar hebben we zelfs ons eigen huis gekocht. Voor de familie was dat even een domper. Zij dachten altijd dat dit avontuur maar een tijdelijke gril van ons was, maar nu we zoiets definitiefs deden als de aankoop van een huis, groeide de bezorgdheid dat we hier wel even zouden blijven. Voor ons is het echter puur praktisch: we zijn van die torenhoge huurprijs af en bouwen aan ons eigen stekje.”

Zag de familie jullie verhuis niet zo zitten dan?
“Zij waren vooral heel erg verrast. Niemand had ooit gedacht dat we dit zouden doen, net omdat we familie en vrienden zo belangrijk vinden. En dat vinden we nog steeds, maar de drang naar wat avontuur was er ook. We beseffen goed dat we onze ouders hun tijd met hun kleinkinderen beperken. Dat contact kan je niet vervangen. We proberen dat goed te maken door toch regelmatig naar België te gaan en onze ouders en de rest van de familie zijn ook al hier geweest. Het was voor hen belangrijk om te weten waar we zaten en om met hun eigen ogen te zien hoe we ons hier voelden. Dat stelde hen gerust en was genoeg om hun zegen te krijgen. (glimlacht) Ze zien ook dat de kinderen hier gelukkig zijn. Ze mochten mee naar hun schooltje, naar het speelplein,… En zagen dat het goed was. Mijn broer passeerde zelfs al twee keer. Eén keer met zijn gezin, met de focus op activiteiten voor de kinderen, en één keer alleen. Hij wilde ook wat tijd om met Guy de pub in te duiken en naar de rugby te gaan kijken. En gelijk heeft hij! Zelf merk ik dat het contact met mijn eigen ouders eigenlijk nog verbeterd is. Terwijl het vroeger vaak snel-snel gebeurde, als in ‘kinderen afzetten of ophalen en weer verder’, maken we nu bewust tijd voor babbels. Soms kletsen we wel uren. Dat is veel intenser dan de vluchtige bezoekjes van vroeger. Alleszins: iedereen gunt ons dit avontuur, ze zijn blij voor ons.” 

Hebben de jongens ook hun draai gevonden?
“Zeker wel. Ze waren natuurlijk nog klein bij de verhuis. De jongste dacht zelfs dat we in een hotel gingen wonen en vond dat helemaal prima. Hij kende Ierland natuurlijk enkel van onze verkenningsreis. Jonathan had wat meer ondersteuning nodig. Hem moesten we uitleggen dat hij zijn vriendjes niet zou kunnen meenemen. We hebben daar veel aandacht aan gegeven en tonen hem nog geregeld foto’s van zijn Vlaamse kameraadjes. Zelf heeft hij vandaag een veel groter probleem: hij gaat met Emma uit zijn Ierse klasje trouwen, maar vraagt zich af hoe dat dan zal gaan en waar ze dan zullen wonen. En of Emma dan gewoon zal meekomen naar Geel als we terug zouden gaan. De jongens zijn allebei sponzen. Ze nemen de dingen snel op. Maar vanzelfsprekend is het ook niet, hoor. Soms wrong er wel eens iets, daar moet je dan toch aandacht voor hebben. Guy was de eerste maand na onze aankomst nog niet aan het werk en dat was wel goed om zo die eerste periode wat op te vangen, ook voor de kinderen. Jonathan is extravert, Maxime eerder introvert. Rekening houdend met hun karakter hebben we hun gedrag toch altijd in de gaten gehouden en veel gebabbeld over de verhuis.”

Je hebt al verschillende keren gezinspeeld op een eventuele terugkeer. Jullie blijven niet ‘forever and ever’ in Ierland?
“Dat is niet de bedoeling. We zien dit als een tijdelijk intermezzo in ons leven, iets wat we gedaan willen hebben. Maar we plakken er geen einddatum op. We zijn verrast dat er al een jaar voorbij is en dat is supergoed meegevallen. Dus we doen er zeker nog een jaartje bij. Maar worden het in totaal twee, vijf of tien jaren? Dat weten we nog niet. Zo lang we het hier naar onze zin hebben, blijven we nog. We zijn er ons ook wel van bewust dat terugkeren voor ons wel makkelijker zal zijn dan voor de kinderen. Wij zouden teruggaan naar iets bekends, zij zouden dan net al het bekende achterlaten. Op hun leeftijd gaan ze niet veel herinneringen hebben aan hun leven in Geel. We zullen dus ook met hen moeten rekening houden. Ons huis in Geel verhuren we nu. Stel dat dit avontuur maar van korte duur is, kunnen we makkelijk weer terug. Dat geeft een gerust gevoel, we hebben een back-up plan. Maar voorlopig is alles goed zo. We zullen het wel voelen wanneer de tijd rijp is voor een terugkeer.”

Maar ondertussen is het toch genieten van een prachtig land?
“Absoluut! We ontdekken elke keer opnieuw de mooiste plekjes. We zijn de rust, het groen en de ongereptheid van dit land echt gaan appreciëren. De Ieren zijn echte buitenmensen met een groot hart voor het plattelandsleven. Ze zijn er fier op als ze nog wat kunnen hobbyboeren. En hoewel ze echt kunnen klagen over het weer hier, valt het al bij al wel mee. Het regent veel, maar het klaart ook snel weer op. En we hebben gewoon geleerd om ook bij miezerweer naar buiten te gaan.”

Tja, dat moet je tegenwoordig in de Kempen ook doen…
“Dan hoeven we niet veel te missen, he. We proberen niet te veel te focussen op wat nu beter is hier of in België. We genieten er enorm van om terug thuis te komen en tijd te kunnen doorbrengen met vrienden en familie. Meer specifiek vanuit de rol van tante is het ook aangenaam om wat quality time te hebben met onze nichtjes en neefjes. Voorlopig proeven we dus van het beste van twee werelden."