Helmut Riemenschneider: een wereldfietser in Dessel

De Sahara, de pampa’s van Argentinië, de Zijde­route van Marco Polo, de steenpaden van Alaska, Canada, Turkije, China en de Himalayatoppen. Zo goed als altijd in zijn eentje waagde Helmut Riemenschneider zich over de hele wereld, met zijn fiets trouw bij de hand. In zijn driejarige carrière als zeeman kwam hij ook al op verschillende plaatsen, met telkens verschillende mensen en diverse culturen. Eerder deelde Helmut zijn ervaringen als wereldfietser al met de organisatie ‘De Vakantiefietser’, die hij in 1995 oprichtte. Een wereldburger die zijn thuisbasis vond in de Kempen, in Dessel. En dat dankzij ‘zijn verpleegstertje’ Rosa.

In je boek begin je met een beschrijving van je jeugd in Duitsland. De oorlog is je duidelijk bijgebleven.
Helmut Riemenschneider: “In ons kleine dorpje was het gelukkig niet zo gevaarlijk als in de grote steden maar de oorlogssfeer heb ik zeker nog mee beleefd. De mensen die wachtten op hun vermiste zoon of vader zijn me levendig bijgebleven. Ik kende ook mensen die in de oorlog zijn gebleven. Mijn vader was een hele tijd in Rusland en moest met zijn BMW-moto documenten en berichten doorgeven aan militairen. In mijn boek zie je een foto van hem toen hij gewond was en in het ziekenhuis van Dresden lag, met mijn moeder aan zijn zijde. ’s Nachts zijn wij met een trein met verdonkerde ruiten naar daar gereden, onzichtbaar voor de geallieerde vliegtuigen.”

Toen je afstudeerde begon je te werken als mecanicien en ging je mee de machinekamer van schepen besturen. Hoe was dat?
“Ik had nog nooit een schip gezien. Ik was nooit verder geweest dan 40 kilometer van mijn eigen dorp. Mijn eerste scheepsreis was naar Afrika, later de Middellandse Zee, en nog zovele andere plaatsen. Het is zo dat mijn avonturen begonnen. Ik was altijd meerdere maanden op zee en leerde veel bij als machinist. Op een gegeven moment kreeg ik heel hoge koorts, waardoor ik niet mee kon op de volgende scheepsreis naar Canada. Ik belandde in het ziekenhuis van Antwerpen. Daar verzorgde mijn verpleegstertje me, Rosa.”

Door haar belandde je uiteindelijk in Dessel, nu je thuisbasis.
“Ja. Na zes weken moest ik het ziekenhuis verlaten. Ze dachten dat ze niets meer aan mijn ziekte konden doen. Ik werd weer naar Duitsland gevoerd. Maar uiteindelijk genas ik vanzelf. Ik bleef in contact met mijn verpleegstertje, door kaartjes te sturen. Na een tijdje reisde ik met de trein naar Dessel. In Mol ging ik nog naar de bloemenwinkel alvorens mijn toekomstige schoonouders, waaronder de toenmalige burgemeester van Dessel, te bezoeken. Ik hield meteen van de mentaliteit van het dorp en werd goed onthaald. Maar ik verhuisde niet meteen. Mijn opleiding op het schip ging verder en ook Rosa was nog aan het studeren. Uiteraard bleven we nog contact houden, opnieuw door kaartjes. Toen op een gegeven moment ons schip verkocht werd aan een Libanees werd ik gevraagd om de nieuwe ploeg op te leiden. Ik bezocht ook de eigenaar in Libanon. Op zijn aanbod om bij hem te blijven werken ben ik gelukkig niet ingegaan. Jaren later brak de burgeroorlog uit in Libanon en het mooiste meisje van Dessel wilde ik ook niet loslaten. We trouwden in Duitsland en kregen er ons eerste kindje en bleven er een tijdje wonen. Maar uiteindelijk kon ik beginnen werken bij het Studiecentrum voor Kernenergie, SCK, in Mol en dus verhuisden we naar Dessel. Na 18 jaar werken werd ik overgeplaatst naar Euratom in Geel waar ik nog 22 jaar werkte. Samen met mijn vrouw was ik de grote initiator van de verbroedering tussen Dessel en Hessisch Lichtenau in Duitsland. Hoogtepunten waren drie fietstochten van Dessel naar Hessisch Lichtenau. Later volgden er nog twee. Het was toen dat het meer en meer begon te kriebelen om opnieuw op een ver avontuur te gaan.”

Wanneer was je eerste grote fietstocht dan?
“Die begon op 22 mei 1987, naar de Noordkaap. Ik was wel al gefietst naar mijn geboortedorp. Maar ik wilde dus opnieuw een groter avontuur beleven na 18 jaar braaf te werken. Ik fietste langs de Noorse fjorden, dwars door Finland, en kwam in barre omstandigheden aan op de ijskoude Noordkaap. Maar ik was verkocht. Sindsdien heb ik elk jaar een grote reis gemaakt. Ik ging telkens met weinig materiaal op stap. En toen begon het. Ik wilde naar de bergen van Nepal. Daar heb ik me goed voor moeten voorbereiden. Ik volgde op voorhand een cursus in de Alpen en probeerde een zo goed mogelijke conditie op te bouwen. Het werd intens, die reis naar Nepal, waarbij ik ook hoogteziekte kreeg. Maar het was een fantastische trektocht en een van de mooiste reizen die ik heb meegemaakt. Later volgde een fietstocht door de Sahara, dan opnieuw een reis naar de bergen, deze keer de Franse Alpen, waar ik een ongeval had en een helikopter me kwam redden. In die periode richtte ik ook de vereniging ‘De vakantiefietser’ op, dat nog steeds een driemaandelijks tijdschrift uitbrengt in België en in Nederland. Vervolgens volgde een reis naar Jeruzalem, of toch de eerste poging. De Golf­oorlog was uitgebroken en dus moest ik de reis vroegtijdig tot een einde brengen. Ik fietste ook van Europa naar Azië, via de Bosporusbrug. Dat is eigenlijk verboden. En toen deed ik opnieuw een poging om Jeruzalem te bereiken. Ik bezocht onder andere Syrië, Jordanië, Egypte en Israël. Ongelooflijk wat ik daar allemaal gezien heb. Verder belandde ik onder andere nog in Alaska en Canada, Pakistan en China, en Argentinië.”

Tijdens die reizen heb je wel wat risico’s genomen.
“Dat klopt. Tijdens een kanoreis raakte ik alles kwijt doordat de kano omgekanteld was. Het is me ook eens overkomen dat ik eerst met het vliegtuig ergens naartoe ging en mijn fiets niet mee was aangekomen. Dan stond ik daar met mijn tandenborstel en handdoek. (lacht) Ik heb ook wel wat cultuurshocks gehad, zeker in Pakistan. Maar ik heb zoveel interessante mensen ontmoet en culturen leren kennen, in elk land. Zelfs eens iemand uit Dessel in Zuid-Amerika. Nu blijf ik wel vooral in Dessel en omgeving. Ik maak nog wel fietstochten naar Duitsland en doorheen België, nog steeds met een gewone fiets. Ik blijf fietsen zolang ik kan. En dit jaar fiets ik zeker weer naar Hessisch Lichtenau.”

Waarom besloot je je avonturen te bundelen in een boek?
“Mijn zus was fotoalbums aan het bekijken toen al mijn herinneringen terugkwamen. Toen bedacht ik me dat het heel mooi zou zijn die op te schrijven. Ik heb zelf nooit veel geweten over het leven van mijn ouders, had er nooit echt achter gevraagd. Met mijn kinderen was dat hetzelfde. En dus besloot ik het allemaal op te schrijven. Ik heb wel veel hulp gehad, onder andere met mijn Nederlands, de computer en het design van het boek. Ik heb al veel positieve recensies gekregen, waar ik heel blij om ben. In totaal ben ik er zes jaar mee bezig geweest. Uiteindelijk werd het een boek van meer dan 400 pagina’s en nog heb ik niet alles verteld. Daarom komt er een tweede boek met nog meer avonturen in 18 landen en nog meer herinneringen.”

MEER INFO
Het boek is te koop bij Dagbladhandel De Met in Dessel en bij De Standaard Boekhandel. Je kan ook 34 euro storten op BE24 2300 1750 0638 en het boek persoonlijk bezorgd krijgen door Helmut als je in de Kempen woont. Meer informatie via www.helmut-riemenschneider.be