Globetrotter belandt in lichtstad Parijs

Je hebt al heel wat van de wereld gezien en beleefd?
Fabienne Van Mierloo: “Dat klopt. Ik heb het altijd belangrijk gevonden om mijn horizon te verbreden. Het buitenland heeft me altijd aangetrokken. Ik ben ervan overtuigd dat je als jonge twintiger alle kansen moet grijpen om te leren van andere culturen, andere mentaliteiten, andere mensen. Een bredere visie kan zo nuttig zijn in je leven, je maakt als persoon een hele evolutie door. Wij zijn als Vlamingen nogal geneigd om in onze comfortzone te blijven: het middelbaar onderwijs onder de kerktoren, verder studeren in Leuven, steeds dezelfde vriendenkring,… Ik deed het allemaal. Maar daarna wilde ik meer van de wereld zien en volgde ik mijn toenmalige vriend die voor zijn werk naar de Democratische Republiek Congo in Afrika verhuisde. Thuisblijven was geen optie dus zocht ik daar zelf ook een job. Ik werkte er uiteindelijk voor een bedrijf dat andere bedrijven hielp met import en export van goederen en het afhandelen van alle douaneprocedures. Het was voor mijn ouders natuurlijk niet zo makkelijk om hun jonge dochter te zien vertrekken naar een onbekende omgeving. Ze hebben me niets in de weg gelegd, maar echt blij waren ze toch niet. Ze zullen waarschijnlijk heel opgelucht geweest zijn toen ik na drie jaar Congo terug in België belandde. Ik ging werken in Geel, en daar liep ik mijn huidige man tegen het lijf. Een Fransman! Mijn ouders zagen de bui waarschijnlijk al hangen.”

Hij heeft je dus meegelokt naar Frankrijk?
“Neen, helemaal niet! Hij nam me mee naar Canada! Hij kon voor zijn werk naar daar en ik ging graag mee. Mijn moeder had het er moeilijk mee. De geschiedenis herhaalde zich gewoon. Alleen was het deze keer nog verder. Maar opnieuw kreeg ik alle steun. Mijn ouders kwamen op bezoek en ik zorgde ervoor dat we toch zo’n twee keer per jaar terug konden keren naar België. We hebben ongeveer drie jaar in Toronto gewoond. Het waren boeiende jaren, ik heb veel geleerd. Je aanpassen aan een ander land, het leren omgaan met de verschillen, nieuwe vrienden maken,… Het blijft een hele uitdaging.”

En toch deed je het opnieuw?
“Een kleine vijf jaar geleden kreeg mijn man een aanbod om binnen zijn bedrijf naar een afdeling in Frankrijk overgeplaatst te worden. We konden nog kiezen tussen Parijs of Lyon. We besloten daarop om opnieuw de koffers te pakken. Het zou ons immers toch wat dichter bij onze families en vrienden brengen. We kozen uiteindelijk voor Parijs omdat de afstand naar Vlaanderen toch heel wat minder groot is dan vanuit Lyon. De familie van mijn man is afkomstig van het zuiden van Frankrijk, dicht tegen de Spaanse grens. Vanuit Parijs ook wel goed te bereiken. Naar Vlimmeren is het een goeie vier uren rijden, dus dat is een makkie. We kozen ervoor om in Antony te gaan wonen, een voorstad van Parijs, net onder de lichtstad. Je kan Antony vergelijken met Turnhout qua grootte en voorzieningen. Het biedt een familievriendelijke omgeving met goede scholen en parken en op zo’n twintig minuutjes zitten we dankzij een goede verbinding in hartje Parijs. In Toronto woonden we wel echt in de stad, maar dat wilden we niet meer. We hebben ondertussen twee kinderen, een dochter van vier jaar en een zoontje van drie maanden. Dan is een grootstad niet echt de beste keuze. Het moet een beetje overzichtelijk blijven.”

Veel Kempenaren trekken hier weg om op zoek te gaan naar rust en stilte, maar dat is dus niet het geval bij jou?
“Neen, zeker niet. Het is hier niet per se rustiger dan in de Kempen, al kozen we wel voor Antony omdat dat toch rustiger en groener is dan Parijs zelf. Ach, weet je, de Vlaming klaagt en zaagt te veel. De mensen beseffen vaak niet hoe goed ze het hebben. De welvaart en het welzijn in Vlaanderen is hoog, maar veel mensen zitten zo in hun ‘huisje-tuintje-denken’ dat hun visie op het leven te eng is. Frankrijk is een heel mooi land maar we zien hier toch een wezenlijke verarming van de middenklasse. Tweeverdieners zouden bij de rijkere bevolking moeten behoren, maar het zijn net die mensen die enorm geviseerd worden door de politiek en allerhande belastingen voor de voeten geworpen krijgen. Ook de huizenmarkt is hier afschuwelijk duur. Ik sluit het zeker niet uit dat we ooit terug naar België verhuizen, want het is absoluut niet zo dat ik ‘ben gaan lopen’ voor het één of ander. Ook Nederland of Duitsland zijn opties. Verhuizen is nu wat moeilijker natuurlijk, met de kinderen. Daar moeten we rekening mee houden. Het is niet zomaar wat koffers pakken en wegwezen. Maar dat we hier niet voor altijd zullen blijven, staat wel vast.”

Je ziet dus niet tegen al die administratieve rompslomp op dan, die bij een verhuis hoort.
“Dat is iets anders! Dat is inderdaad altijd een heel gedoe en voor elk land weer anders. Hier in Frankrijk had ik echt het gevoel dat ik in een vicieuze cirkel zat: belastingen, ziekteverzekering,… We werden vaak van A naar B gestuurd en weer terug. Om gek van te worden. Maar tegelijk zijn de ervaringen van het verhuizen zo uniek. Weet je, je kan heel veel reizen en daar veel van leren, maar dat is toch niet hetzelfde als ergens wonen, je moeten integreren, de cultuur eigen maken, leren communiceren, nieuwe mensen leren kennen,… Dat zijn dingen die je als vakantieganger niet meepikt. Ik hou daar wel van.”

Je woont op een vingerknip van lichtstad Parijs. Veel romantischer kan het niet worden.
“Aan goede restaurantjes of wat cultuur hebben we uiteraard geen gebrek. We zijn heel snel in het midden van Parijs, dus een avondje uit is altijd de moeite. Maar we hebben twee jonge kinderen, dus veel tijd om er met ons twee op uit te trekken is er niet. Ook een echt sociaal netwerk hebben we eigenlijk nog niet opgebouwd hier. Nu de oudste naar school gaat, komen we wat meer dezelfde mensen tegen en kunnen we meer contacten leggen. Gelukkig is de taal voor ons geen probleem. De Parijzenaars horen aan mijn accent wel dat ik geen echte Franse ben, maar daar vallen ze niet over. De dialecten in Frankrijk zijn trouwens niet zo uitgesproken dan in België. In Limburg kan je echt moeite hebben met het verstaan van een West-Vlaming, maar dat is hier niet zo. Mijn man valt hier dus niet continu door de mand als ‘Zuid-Frans’.”

Komen jullie nog regelmatig naar de Kempen?
“Om de twee maanden proberen we daar toch even tijd voor te maken. Verjaardagen, Kerstmis of een ander feest,… Er is altijd wel een excuus. Maar we doen het ook niet te vaak. Het is best vermoeiend, zelfs al is het maar vier uur rijden. Dat is iets wat je moet leren als je verhuist: je kan niet op twee locaties een volledig sociaal leven uitbouwen. Je moet er dus rekening mee houden dat je er op sommige belangrijke momenten of gezellige feestjes gewoon niet bij bent. Een dubbelleven leiden houd je niet lang vol. Dat heeft natuurlijk zijn voor- en nadelen, maar we vinden wel een goed evenwicht. Sommige dingen zijn in Frankrijk ook gewoon beter, dus zoeken we naar de ideale mix zodat het voor iedereen plezant blijft. Voor mijn ouders is het alleszins een verademing, na Congo en Toronto.”

Als je zo regelmatig terugkeert, zullen er niet veel dingen zijn die je mist?
“De propere huizen! (lacht) Ik hou van de verzorgde huizen in Vlaanderen, met een goed onderhouden tuin en een propere oprit. Wat een verschil met hier in Frankrijk. De Fransen vinden hun huizen niet belangrijk, het kan hen niet schelen hoe het er buiten gesteld ligt. Ik geniet er dus van om door de nette Kempense straten te wandelen. Maar ook de Vlaamse cultuur mis ik wel. De Fransen zijn heel erg gehecht aan hun eigen cultuur, hun ‘chansons’, je hoort zelden anderstalige muziek. Met de kinderen luister ik daarom naar K3, zodat ze ook andere liedjes leren kennen. Ik vind het een echte meerwaarde om de kinderen zo op te kunnen voeden, dat ze van verschillende werelden kunnen leren.”

Zij zullen dus nog wel wat stapjes in de wereld zetten?
“Zonder twijfel. Hoewel we hier heel graag wonen en het echt naar onze zin hebben, weten we nu al dat het niet blijvend zal zijn. Daarvoor leer ik te graag bij en ben ik te nieuwsgierig naar andere oorden en andere manieren van leven. Ik kan het jonge mensen alleen maar aanraden: verken de wereld, verleg je grenzen. Er is zoveel moois te ontdekken.”