Rudy Nuyts bundelt halve eeuw sportjournalistiek

Zo gaat dat dan. Dan mag je je voormalige leraar Nederlands gaan interviewen. De man die je indertijd verplichte leesvoer als de Ontaarde Slapers en Het Gevaar tot nanometers achter de komma leerde ontleden. Kreeg ik indertijd tegenwind als ik van achter mijn schoolbankje Ernest Claes en Felix Timmermans ophemelde! Rudy kon zich niet vinden in die categorie van ‘heimatschrijvers’. Nog veel later werd hij twee jaar lang de klastitularis van de oudste zoon van ondergetekende. Oudercontacten waren altijd plezant. Want ondertussen was Rudy een ongelooflijk gewaardeerde mede-scribent in het persgild geworden. Als RuNu drukte hij een halve eeuw zijn stempel op de sportverslaggeving in de Kempen en fiks over de grenzen. Omdat hij zelf geen tafelspringer is en niet moet weten van wierookvat en gekwispeld wijwater, doen we een bescheiden poging. Dreigt daar ergens een rode Bic?

Jij bent Germanist van opleiding, dat is meestal richting lesgeven. En dan toch die interesse voor journalistiek?
Rudy Nuyts: “Dat heeft er bij mij altijd wel ingezeten. Als snotneus schreef ik al verslagen over Mol Sport, in die tijd toch een ploeg met faam in derde klasse. Ik heb die stukjes allemaal nog. Later, tijdens mijn opleiding, heb ik me daar niet meer mee bezig gehouden. Toen ik in ’66 afstudeerde gaf ik in Turnhout les in de meisjesschool en iets later in de Rijksnormaalschool. En toen nam ik het clubblad Penalty op mij. Mol Sport speelde toen in eerste provinciale. Mijn engagement was best groot, maar toen de club naar tweede provinciale zakte, heb ik afgehaakt. Ik ben wel nog twee jaar doorgegaan onder het pseudoniem ‘Outsider’.”

Maar via die oprit kwam je wel in de nationale sportverslaggeving terecht?
“In 1979 zocht men bij De Morgen iemand om regionale sportverslaggeving te doen. Ik mocht eens een tekst insturen. Ik herinner me nog perfect dat die ging over Rauw VV, als proef. Ik mocht meteen beginnen en al snel werd ik verslaggever voor Beringen, dat toen in eerste nationale speelde. Een titel die ik me nog altijd herinner is ‘Van Moer is als de wijn’. Want in die periode werd Wilfried opnieuw opgepikt voor de nationale ploeg, waar hij dé draaischijf werd. Dat waren schitterende tijden. Ik had een geweldig goed contact met verzorger Fonske Leten, de verzorger en de ‘vader’ van de ploeg. Daar vond je eender wie aan de tafel: Van Moer, Lallo, Jef Vliers, Jos Heyligen… Geweldig om zo te kunnen werken.”

Maar het bleef niet beperkt tot De Morgen, er kwamen nog andere media bij?
“Beringen heb ik voor De Morgen gevolgd tot ’88. Maar in ’81 kwam ook de Gazet Van Antwerpen aankloppen. Daar werd ik ingeschakeld voor het wielrennen. Mocht ik meteen alle grote beroepsrennerskoersen verslaan. En al snel mocht ik ook voor het Nieuwsblad schrijven. Over jonge, beloftevolle wielrenners. In die tijd ging zoiets ongelooflijk vlot. Al die jonge talenten zagen er geen graten in om tijdens hun training langs te komen om geïnterviewd te worden.”

Op wielervlak heb jij ongelooflijk leuke tijden meegemaakt?
“Je kon de opkomst van zoveel lokale talenten op de voet volgen. Neem nu bijvoorbeeld de broers Wijnants uit Laakdal, Ludwig en Jan. Ludwig won voor TW een Tourrit, op de openingsdag van Torhout-Wercher. Of neem Eddy Copmans. Wat die in de jeugdreeksen bij mekaar fietste! Omloop het Volk, Ronde van Vlaanderen en zoveel meer bij de beloften. Die zette moeiteloos zijn voet naast mannen als Daniël Willems of Fons De Wolf. Maar hij gebruikte zijn verstand en koos voor een carrière in het onderwijs. Ik mocht ook het veldrijden verslaan. In die tijd was er op nieuwjaarsdag de veldrit op de Tienbunder, dé trainingsberg van Roland Liboton. Ik wilde een artikel schrijven over diens grote concurrent en topper Albert Zweifel. Toen was er in de cross geen sprake van campers, dus ik op zoek naar Zweifel. Na de nodige bevraging wist ik waar hij zich ging omkleden. Toen ik er aanbelde, lag hij languit bij de mensen in bad. Kon er een babbel af? Geen probleem. Dus ik heb mijn hele interview gedaan op de rand van de badkuip van Zweifel. Een dag later was het wel het hoofdartikel in het sportkatern.”

Jij hebt een ongelooflijke evolutie meegemaakt. Toen maakten ze nog inkt van eikengallen en teksten werden verstuurd met postduiven?
“Dat komt redelijk dicht in de buurt. (glimlacht) Neem bijvoorbeeld Beringen, die speelden in eerste nog wedstrijden op woensdagavond. Dan moest je ’s avonds je teksten nog doorbellen naar de redactie. Let wel, geen sprake van gsm, je moest wel ergens een telefoon weten te ritselen. Namen van sporters diende je te spellen. Zat er op de redactie iemand van meer-kustwaarts-gerichte-origine, kon je er van op aan dat – hoe duidelijk je ook articuleerde – je de ochtend daarop met het nodige schaamrood rondliep.”

Al bij al heb je voor veel media geschreven. Maar ik denk dat ik ze nog niet allemaal opgesomd heb?
“Ik heb nog jaren gewerkt bij het Belang Van Limburg. In die tijd mocht ik zelfs mee op de duiventillen! En ook voor Het Laatste Nieuws heb ik nog een paar jaar geschreven, tot aan het begin van de coronapandemie. En ook jaren voor het Zoeklicht. Een reclameblad maar met de impact van een heuse krant, de mensen stonden indertijd in rijen buiten te wachten als het gedrukt werd. Daar had je alle mogelijke vrijheid, dat was echt een plezante tijd.”

Jij hebt ook altijd iets gehad met scheidsrechters en de werking daarvan?
“Dat komt omdat mijn zoon Luc verschillende jaren gefloten heeft, tot in derde provinciale. Die werking boeide me wel, ik had dan zelf geregeld contact met topscheidsrechters als Roger Schoeters. Ik heb dan ook een tijd geschreven voor het scheidsrechtersblad ‘Het Fluitenierke’. Met als rubriek: Kritische Kijk.”

Je schopte het zelfs tot bij Nonkel Fons in Averbode, je schreef voor Zonneland?
“In Beringen leerde ik een beroepsjournalist kennen, die in de redactie van Zonneland zat. Hij vroeg me om geregeld sportartikels op Zonnelandniveau te schrijven. Ik herinner me nog goed een stuk met Dirk Boets, toen twaalf en een bijzonder getalenteerd zwemmer.”

Naast het geschreven woord, deed je ook verbaal een sportieve duit in het zakje bij Radio Mol. Was het moeilijk om gasten te strikken?
“Sportpraat heb ik gedaan tussen 1982 en 1992, daarna heb ik de fakkel doorgegeven aan mijn goede vriend Jan Mermans. De eerste uitzending herinner ik me nog goed: daar had ik alle voorzitters van de Molse voetbalploegen in de studio. Dat was toen een tikkeltje illegaal, bij voorzitter Fons Zwinnen thuis. Lokale radio’s werden toen opgespoord door wagentjes van de PTT. Maar ik kreeg daar even goed toppers als Eric Geboers, Joël Smets, Wilfried Peeters… voor de microfoon. Veel te veel om op te noemen, want ik heb meer dan 600 praatgasten gehad. En die kwamen graag. Ik gaf respect en ik kreeg respect.”

Laatste vraag: schrijf je nog altijd graag?
“Dolgraag, of denk je dat ik anders aan dit boek begonnen was? Gelukkig kan ik tussendoor nog aan de slag als eindredacteur van Molse Tijdingen, het jaarlijkse boekwerk van de Kamer voor Heemkunde. Heel prettig om te doen, maar het mocht gerust wat meer zijn.

MEER INFO
Het boek ’50 jaar in het spoor van de sport’ kan besteld worden via de Kamer voor Heemkunde in Mol. Het is ook te koop in Standaard boekhandel (Statiestraat) en Perswinkel ’t Pleintje in Ginderbroek.