Petticoat: 'Dit is een hoogtepunt dat al tien jaar standhoudt'

Petticoat bestaat uit Nore Primus (26), Leonie Geens (25), Emilie Stevens (26), Marie Van Rompaey (26), Julie Dekoninck (25) en Flore Geuns (27). Met een passie voor zingen startten ze als jonge tieners een meisjesgroep, maar dan eentje waar de tijd duidelijk geen vat op heeft. Flore Geuns en Emilie Stevens blikken terug op het afgelopen decennium van de zingende zes.

Hoe is de groep ontstaan?
Emilie Stevens: “Het prille begin dateert eigenlijk al van heel lang geleden. Sommige van ons kennen elkaar al van toen we heel klein waren, baby’s zelfs. We groeiden samen op, gingen samen naar de kleuterschool en lagere school en hadden dezelfde hobby’s. Zo zongen we samen in het Laakdalse koor Villanella. In feite hebben we daar heel veel aan te danken, want daar leerden we meerstemmig zingen en elkaar echt goed kennen. We zongen onder meer mee in Gheelamania en Mol in Scène en gingen ook samen op musicalkamp. Kortom, we deden van in onze kindertijd heel wat dingen samen.”
Flore Geuns: “En toen we in de zomer van 2012 met vier van ons samen aan zee waren, kwamen we tot het besef dat we echt wel iets met onze stemmen moesten doen. Zo zijn we gestart met repeteren. We misten nog een piano en een lage stem, maar die hadden we nog wel in onze vriendinnengroep en zo ontstond het zestal waarmee we nu nog altijd samen op de planken staan. We repeteerden bij elkaar thuis en toen we op een keer bij Emilie thuis repeteerden had haar vader Luc net een vergadering rond de opening van zijn bedrijf. Hij was nog op zoek naar een groepje om de avond wat kleur te geven en toen hij ons hoorde zingen vond hij de oplossing. En zo vond in januari 2013 ons eerste optreden plaats.”
Emilie: “De eerstvolgende stap was de zoektocht naar een geschikte naam, geen gemakkelijke opdracht. We besloten een woordenboek open te doen en dan onze vinger op een willekeurig woord te slaan, maar dat bleek geen goed idee. Dan hebben we Google Translate ingeschakeld en tikten ‘meisje’ in en onderaan het lijstje verscheen ‘petticoat’. Dat leek ons wel een mooie naam, al kan ik me herinneren dat we het hier niet unaniem over eens waren. (glimlacht) Maar we moesten nu eenmaal de knoop doorhakken. En we zijn maar al te fier dat we nog steeds samen op de planken staan, in dezelfde bezetting als waar het tien jaar geleden mee begon.”

Ondanks het feit dat jullie levens elk een andere richting uitgingen bleven jullie toch samen zingen en optreden, toch geen evidentie?
Flore: “We hebben intussen uiteraard elk ons eigen leven, maar onze grootste troef is dat we zijn begonnen uit vriendschap. Bijvoorbeeld toen we gingen verder studeren was het niet zo evident om samen te repeteren. De ene zat op kot in Leuven, de andere in Brussel en we zagen elkaar minder. Maar we zochten toch naar oplossingen om samen te zingen. En ook nu onze wegen op professioneel vlak een eigen weg zijn opgegaan proberen we op regelmatige basis te repeteren. Vooral in de opbouw en aanloop naar een nieuwe show zitten we vaak samen, in de periodes daartussen is het vaak veel rustiger. De afgelopen drie maanden hebben we intens gerepeteerd voor ‘Lang zullen we leven’, een show waar we toch weer trots op zijn.”

Is jullie aanpak nog steeds dezelfde als in de beginperiode?
Flore: “Tien jaar geleden was het nogal musicalachtig, nu is het meer geëvalueerd richting pop. Sinds dit jaar hebben we ook enkele eigen nummers in de show. Maar die bestaat toch vooral uit covers, waarin we herkenbaarheid zoeken. Dat kan gaan van een reclamedeuntje tot een zinnetje uit een meezinger. Toch geven we aan elk nummer onze eigen toets, die eigenheid vinden we belangrijk. Vooral in het maken van arrangementen zijn we keihard gegroeid, de saaie bladmuziek van tien jaar geleden heeft plaats geruimd voor samen dingen uitproberen. Ook in onze bindteksten zijn we fel gegroeid. Als zestienjarige durfden we het publiek haast niet toespreken, dat is nu wel anders.”
Emilie: “We hebben de voorbije tien jaar heel veel steun en hulp gehad van onze ouders. Ze zijn ook nog altijd van de partij op onze voorstellingen. Toen we jong waren, zorgden zij voor vervoer naar shows en de repetities en vaak was mee-eten dan een evidentie. Ook nu nog staan ze in voor het decor, helpen ze bij de kleding en administratie en geven ze de nodige feedback. Ook bij de première van onze nieuwe voorstelling waren ze meer dan een uur op voorhand van de partij. Ze hadden zelfs een strijkijzer bij voor het geval er nog wat gestreken moest worden.”

Wat zijn nu de plannen voor de toekomst? Welke richting willen jullie uit?
Flore: “In de eerste plaats willen we er nog tien jaar bij doen, want we hebben zo genoten van de periode tot nu toe dat we dit minstens willen evenaren. Daarnaast is het de bedoeling om terug wat meer nummers op te nemen en dus de studio in te duiken. Wanneer we nu luisteren naar een cd van vroeger merken we toch dat onze stemmen fel zijn veranderd, dus willen we ook dit vastleggen. Verder zijn er plannen voor een optreden met een heuse band en als dat meevalt, biedt het misschien wel mogelijkheden. Ik denk maar aan festivalletjes of andere optredens in een andere omgeving dan een cultureel centrum. Maar momenteel ligt de focus op onze huidige show, eerst willen we die tot een goed einde brengen. Vooral het dubbele optreden in Geel staat met stip aangeduid op de kalender. Meer dan de helft van de in totaal achthonderd bezoekers gaan we daar kennen, dus dat brengt ook wel wat extra nervositeit met zich mee.”

Jullie hebben de voorbije tien jaar dus heel wat tijd samen doorgebracht. Wat zijn hierin de hoogtepunten?
Emilie: “Onze optredens in Zwitserland een jaar of zes geleden vond ik toch een mooie ervaring. We kregen de kans om te zingen in drie hotels van Intersoc, met bijhorend telkens een verblijf van drie dagen. De eerste dag om te settelen, een volgende om op te treden en dan nog een dagje vakantie. Dan trokken we vaak op wandel de bergen in en zongen liedjes als ‘Top of the World’ en andere bekende deuntjes. Het was heel tof om in de bergen samen te zingen. Ook onze allereerste zaalshow in De Werft in 2014 is er eentje om in te lijsten, voor ons voelde het aan alsof we in het Sportpaleis stonden.”
Flore: “We hebben inderdaad al heel wat dingen meegemaakt, ik denk maar aan het keyboard dat instortte tijdens een nummer of de ontmoeting met koningin Mathilde. Ook onze vakantie in Portugal hoort in dat lijstje. Het staat wel los van het muzikale, maar toen we door het venster van onze verblijfplaats de zee zagen, besloten we ernaartoe te wandelen. Bleek het toch een misrekening, want we waren ruim twee uur onderweg en het was ontzettend warm, net als de fles wijn, het enige wat we bij ons hadden. Bleek bij aankomst ook dat de zee er heel woest was en we er amper wat konden doen. Dat we samen deze mooie dingen meemaken is eigenlijk een hoogtepunt dat al tien jaar aanhoudt. We hebben al die jaren gelachen en plezier gemaakt, maar ook elkaar gesteund wanneer het wat moeilijker ging. Het sprookje is begonnen uit vriendschap en blijft nog altijd duren.”