Nikki Peeters kaart geestelijke gezondheid aan in debuutroman

‘Een wereld zonder spiegels’ mag dan haar eerste roman zijn, haar eerste verhaal is het lang niet. “Ik schrijf al mijn hele leven, meestal fantasy”, vertelt Nikki. “Dit verhaal kwam eerder onverwacht aanzetten. Met het boek gaat meteen ook een jeugddroom in vervulling. Als iemand mij op jonge leeftijd vroeg wat ik later wilde worden, wist ik het meteen: auteur. Ooit fulltime kunnen schrijven, dat zou geweldig zijn, maar je moet ergens beginnen. Ik ben al blij dat deze roman er gekomen is.”

Voor die roman maakte je de omslag van fantasy naar fictie. Vanwaar die keuze?
Nikki Peeters: “Ik ben naast auteur ook een verwoed lezer. Aan de hand daarvan bepaal ik waarover ik zelf wil schrijven. Het liefst kies ik voor onderwerpen en thema’s waarvan ik vind dat ze te weinig aan bod komen.”

In ‘Een wereld zonder spiegels’ gaat het onder meer over het getroebleerde karakter van onze geest. Dan maak je het jezelf als debuterend auteur toch niet makkelijk?
“Ik vind die materie nu eenmaal interessant. Ons gezicht is een façade. Wat zich vanbinnen afspeelt, weten we nooit helemaal. Dat maakt het zo fascinerend. Wat weten we wel over andere mensen en wat niet? Neem nu het mannelijke personage in mijn boek, Marcus. Hij is absoluut geen held, maakt fouten en die komen in het verhaal uitgebreid aan bod. En toch, voor Nora is hij wél een held. Doorgaans zijn helden perfect, maar ik vind net de imperfectie interessant.”

Tegelijk vestigt jouw boek ook de aandacht op ons mentaal welzijn. Is daar nood aan?
“Absoluut. Daar wordt in het algemeen al wel veel energie aan besteed, maar die energie gaat vaak uit naar personen die hulp zochten en gevonden hebben, terwijl er veel mensen zijn die niet durven te zoeken en die hulp dus ook niet vinden, waardoor ze met hun problemen blijven worstelen.”

In welke mate heeft jouw verhaal een biografisch randje?
“Ik heb het boek geschreven als verwerking van de dood van een vriend die zelfmoord heeft gepleegd. Ik weet dat hij zich niet al te best voelde, maar zelfmoord? Ik heb nooit begrepen hoe iemand zich zo slecht kan voelen dat hij gelooft dat de wereld beter af is zonder hem. Via Nora, het hoofdpersonage, heb ik geprobeerd om weer te geven hoe hij zich gevoeld zou kunnen hebben. Let wel: zou kunnen hebben, want zeker ben ik natuurlijk nooit.”

Vrees je niet dat potentiële lezers zullen afhaken om dit heftige thema uit de weg te gaan?
“Op de achterflap van het boek wordt verwezen naar de verkrachting van Nora. Er zullen inderdaad mensen zijn die dan al afhaken. Feit is dat ik het allemaal licht heb willen houden om er een toegankelijk boek van te maken. Het leven is niet alleen donker, het heeft ook zijn goede kanten. Lezers zullen er geen depressie aan overhouden.”

Qua timing zit je alleszins goed: nooit eerder werd zo massaal ingezoomd op onze geestelijke gezondheid.
“Klopt. Ik zou graag ook zeggen dat ik het zo heb uitgedokterd dat mijn boek is verschenen in november, de boekenmaand bij uitstek, maar dat is eveneens toeval. (lacht) Zoals ik al zei: ik ben blij dat het boek er nu is. Het is moeilijk om als beginnend auteur gehoord of gezien te worden, vandaar. Het gros van de grote Vlaamse uitgeverijen aanvaardt momenteel geen manuscripten meer. Daar kan je als debutante niet langer terecht.”

Over uitgevers gesproken: onlangs maakte Marnix Peeters — niet de eerste de beste auteur — zich druk over de werking van de Vlaamse uitgeverijen. Heeft hij een punt?
“Zeker wel. Hoe je het ook draait of keert, de keuze om een boek wel of niet uit te brengen wordt vooral beïnvloed door geld. Een boek mag nog zo goed geschreven zijn, als een uitgeverij er geen financieel succes in ziet, zal het nooit verschijnen. Op dat vlak ga ik akkoord met wat Marnix zegt, alleen besef ik dat het niet makkelijk zal zijn om daar verandering in te brengen.”

Jij koos voor de jonge uitgeverij StoryLand. Heeft dat gevolgen voor de beschikbaarheid van ‘Een wereld zonder spiegels’?
“Het boek is online verkrijgbaar, maar ook in de boekhandels die bereid zijn het aan te bieden. StoryLand is een jonge uitgeverij, maar wel een erg dynamische. Zij moet nog groeien, net als ik. Wij groeien samen, zeg maar.”

Het allereerste exemplaar van jouw boek vastnemen, hoe voelde dat?
“Om eerlijk te zijn: ik raakte in paniek. Het verhaal over Nora en Marcus zat maandenlang in mijn hoofd en is daar nooit eerder uitgekomen. Ik hoefde me dus nergens voor te schamen. Nu het boek er is kan iedereen in mijn hoofd kijken en zich daar vragen bij stellen. Dat idee overviel mij plots.”

Anderzijds ben je nu wel gelanceerd. Wat mogen we jou als kersvers auteur toewensen?
“Dat mijn boek vertaald en verfilmd zou worden? (glimlacht) Maar meer nog dan dat hoop ik dat het een leidraad wordt voor mensen die niet durven te praten, maar dat door mijn verhaal wél gaan doen.”

MEER INFO
www.storyland.be