Talent van eigen bodem

Mieke: Zangeres zet nieuwe stappen als kunstenares

Gepubliceerd: 30 oktober 2024  |  Door: Peter Briers  |  Onderox editie: 246

HERSELT/GEEL/ARENDONK — Een jaarlijkse tentoonstelling in VTC de Mixx in Herselt, verder dan dat reisden de schilderwerken van Mieke Gijs (67) voorlopig niet. Tot nu. Voortaan valt het kunstoeuvre van de Kempense zangeres ook te bewonderen in cadeauwinkel Baloe’s. “Dat schilderen een late roeping is geworden, is deels de schuld van een vroegere klasjuf. Die vond dat ik er maar weinig van bakte”, vertelt Mieke.

Kunst? Mieke wil het zelf niet zo genoemd hebben. “Het is gewoon iets wat ik graag doe”, zegt ze bescheiden. “Mijn persoonlijke definitie? Gevoelens en kleuren samenbrengen op een doek. Iedereen mag ervan maken of denken wat hij of zij wil. Vraag mij dus niet om elk werk uit te leggen, want dat lukt me nooit.” (lacht)

Een rode draad, misschien? Is daar wel sprake van in jouw werken?
Mieke Gijs: “Als ik dat aan mijn man (gewezen producer Marc De Coen, nvdr.) zou vragen, dan antwoordt hij gegarandeerd: ‘Dat ben jij'. In de meeste gevallen gaat het om schilderijen op basis van bolletjes, bloempjes en zachte pastelkleuren.”

Mieke die schildert. Intimi wisten het al langer, maar voor de doorsnee fan is het wellicht nieuws?
“Dat zou best kunnen. Schilderen is dan ook een late roeping. Op zich niet verwonderlijk, als je weet wat mijn vroegere leerkracht plastische opvoeding me ooit heeft toegeworpen. ‘Stop er maar mee, het gaat jou toch nooit lukken.’ Die opmerking is me altijd bijgebleven. Ik herinner me nog hoe jammer ik dat destijds vond, want ik wou altijd al wat doen op het vlak van fotografie of schilderen.”

Wanneer heb je beslist om het alsnog een kans te geven?
“Tijdens de pandemie. Boven lagen nog doeken en verf, en op een avond heb ik alles naar beneden gehaald. De rust die me overviel toen ik er opnieuw mee begon, zal ik nooit vergeten. Ik kan het iedereen aanbevelen, ook al denk je dat het niet voor jou is weggelegd.”

Het is een publiek geheim dat je een perfectionist bent. Hoe moeilijk is het dan om een werk als ‘klaar’ te beschouwen?
“Heel moeilijk. Het voelt nooit echt af. Zelfs als Marc of mijn zoon Bart vinden dat het genoeg is geweest, heb ik de neiging om toch nog snel iets toe te voegen. Vaak is dat een foute beslissing en moet ik de klus helemaal overdoen. Nog erger wordt het tijdens een tentoonstelling. Rondlopen op mijn eigen expo voelt als een uitdaging. Het enige wat ik zie, zijn fouten. Sommige werken durf ik niet te tonen, laat staan op te hangen. Achteraf blijken dat vaak de doeken te zijn die als eerste worden verkocht. Mijn eerste expositie vond plaats in De Haebeeckhoeve in Veerle. In 2023 en dit jaar heb ik mijn werk getoond in VTC de Mixx in Herselt. Daar vindt trouwens ook de volgende editie plaats, in 2025.”

Liefhebbers hoeven geen jaar meer te wachten. Leg eens uit waarom.
“Vanaf nu hangt een fractie van mijn werken bij Baloe’s in Geel. Wie dat wil kan daar het hele jaar door een tiental schilderijen bezichtigen. En kopen, dat ook.”

Schilderen of zingen, in beide gevallen heb je daar een dosis creativiteit én lef voor nodig. Is dat Mieke Gijs ten voeten uit?
“Dat is een moeilijke vraag. Ik was nog piepjong toen ik al wist dat ik ooit als zangeres aan de slag zou gaan. Heb je dan artistieke genen? Mogelijk wel.”

Over zingen gesproken: hoe druk heeft Mieke, de zangeres, het anno 2024 nog?
“Heel druk. Ik kan de boekingen nauwelijks bijhouden. Ik combineer die optredens met een constante zorg voor mijn man, wat het allemaal nog wat drukker maakt. Daar zit niet meteen verandering in te komen, want Kerstmis nadert en rond die periode toeren Bandit, Luc Van Meeuwen en ik altijd met een aangepast muziekprogramma. Dat wordt straks weer een kwestie van goed plannen.”

Je was amper elf toen jouw zangcarrière begon. Intussen zijn we dik vijf decennia later. Wat maakt dat jij nog altijd goed in de markt ligt?
“Wat ik doe, is puur. Ik doe mijn uiterste best om van elk optreden een succes te maken en denk dat het publiek dat merkt. Vaak word ik na een optreden meteen weer geboekt. Je oogst wat je zaait, wordt wel eens gezegd. Misschien is dat ook zo.”

Alleen de landelijke radiostations willen niet mee, zo lijkt het wel. Zo goed als geen airplay, wat doet dat met een artiest?
“Ach, daar reken ik al lang niet meer op. En gebeurt het toch dat een nummer van mij de radio haalt, dan beschouw ik dat als een welgekomen geschenk. Dat moet ook wel, anders loop je de hele tijd teleurgesteld rond. Dat wil ik niet. Mijn meest recente liedjes zijn covers, al zing ik ook eigen nummers. Op zich maakt het weinig verschil. Ik maak liever een degelijke cover dan een eigen lied dat niet is wat het hoort te zijn. Wat mijn covers betreft heb ik trouwens niet te klagen, met Bart Herman en Mary Boduin als mijn — min of meer — vaste tekstschrijvers. Wat die twee doen en kunnen, dat is ronduit fantastisch.”

Onlangs was je te zien op muziekzender Ment55. Wat ik uit dat interview vooral heb onthouden is jouw openhartigheid over wat zich in jouw leven heeft afgespeeld. Heeft dat jou na de opname ook zelf verrast?
“Niet echt. Ik ben wie ik ben. What you see is what you get. En dus vertelde ik in die uitzending honderduit over de pieken en dalen in mijn leven. Nadien heb ik veel positieve reacties gekregen, ook van collega’s.”

Even nog en dan draai je zestig jaar mee in het vak. Heb je spijt van sommige beslissingen?
“Als ik de kans zou krijgen om alles over te doen, zou ik niets aan mijn parcours veranderen. Of toch wel: ik zou een pak vroeger de countrytoer opgaan. In het verleden heb ik nummers gezongen van Dolly Parton en Tammy Wynette, maar Pierre Kartner, jarenlang mijn muzikale mentor, was daar geen voorstander van. Hij vond Engelstalige nummers niks voor mij. Daarom ben ik tot in de jaren tachtig trouw gebleven aan het Nederlandstalige genre.”

‘Is er nog iets leuker dan zingen?’, vroeg Jacques Brel zich ooit af. Had hij gelijk?
“Absoluut. Ik blijf het geweldig vinden. Een gelukkig publiek terwijl ik zing, meer moet dat voor mij niet zijn. Helemaal leuk wordt het als je ziet dat bepaalde mensen je zelfs na vijftig jaar nog altijd blijven volgen. Om nog maar te zwijgen van de vele mails en berichten die ik ontvang via sociale media of mijn website. Hoeveel volgers ik heb? Zo’n 20.000. In al die jaren heb nog maar één of twee negatieve reacties ontvangen. Ik mag dus niet klagen.”

Even vooruitblikken: wat brengen de herfst en de winter?
“Eind oktober verschijnt ‘Even uit elkaar’, de nieuwe single met Bandit. Een dikke week later volgt het album ‘Dit ben ik’. Daar staan ook oude nummers op, zoals 'Bedankt lieve ouders', een ode aan Kartner, en ‘Ein Bisschen Frieden' van de Duitse Nicole. Die nummers doen het in de zalen altijd goed.”

Je bent in de eerste plaats zangeres, maar durf jij jezelf na drie exposities en een eigen kunststek in Geel ook kunstenares te noemen?
“Ik denk niet dat ik dat ooit ga durven. Laat ons nu eerst maar afwachten wat die werken gaan doen. Niet dat ik mik op een monsterverkoop, maar het is goed te weten dat mensen wel ergens terecht kunnen als ze niet kunnen of willen wachten tot mijn volgende expositie.”

Je bent intussen 67, een leeftijd waarop de doorsnee Vlaming het werken voor bekeken houdt. Hoe zit dat met jou?
“Zolang mijn stem het goed blijft doen, denk ik nog lang niet aan rusten. Officieel zou ik dat nu al kunnen, dat klopt, maar voorlopig kom ik tijd te kort. Ik heb nog nooit zó hard gewerkt dan in deze fase van mijn leven.”

Foto’s: Sonja Wijnants en Marjolein Boons

MEER INFO
www.miekesite.be

Meer lezen van Peter Briers
Meer lezen over
kunstmuziek

Meer Talent van eigen bodem

Wil je op de hoogte blijven?

Abonneer je op onze nieuwsbrief en ontvang elke maand een overzicht met de belangrijkste nieuwsberichten.